Ημέρα των Ευχαριστιών σήμερα και στην Αμερική γιορτάζεται ως μια ημέρα κατά την οποία οι άνθρωποι ευχαριστούν τον Δημιουργό για την καλή σοδειά (η αγαθά και καλή ζωή) που τους έδωσε. Επειδή πιστεύουμε ότι αγροτική ζωή και ευχαριστίες στον Θεό είναι οικουμενικές, διαλέξαμε σήμερα να δημοσιεύσουμε ένα σχετικό άρθρο της Λώρα Ίνγκαλς Γουάιλντερ, της διάσημης συγγραφέας αυτοβιογραφικών παιδικών βιβλίων με πιο διάσημο το “Το Μικρό Σπίτι στο Λειβάδι”
Από το 1911 μέχρι το 1923 , η Γουαιλντερ είχε μια μόνιμη στήλη στο μικρό περιοδικό “Μιζούρι Ρούραλιστ”, όπου έγραφε για τα παιδικά της χρόνια, την οικογένεια της τις δυσκολίες και την ομορφιά της αγροτικής ζωής και για πολλά άλλα θέματα. Στις 20 Νοεμβρίου 1916 και με το ψευδώνυμο Α. Τζ Γουάιλντερ, η συγγραφέας θυμάται μια αξιομνημόνευτη Ημέρα των Ευχαριστιών στο σπίτι των παιδικών της χρόνων στην Νότια Ντακότα και μας θυμίζει εν μέσω κορωνοϊού ότι πρέπει να είμαστε ευγνώμονες για πλευρές της ζωής μας που συνήθως προσπερνάμε (Άβαλον των Τεχνών)
Καιρός για Ευχαριστίες της Α. Τζ. Γουάιλντερ
Καθώς η Ημέρα των Ευχαριστιών πλησιάζει ξανά, ενθυμούμαι ένα περιστατικό από την παιδική ηλικία. Για να πώ την αλήθεια είναι μια συνήθεια που συμβαίνει κάθε χρόνο το να το σκέφτομαι τέτοια περίοδο και να χαμογελάω ακόμα μια φορά. Τότε ζούσαμε στα σύνορα στην Νότια Ντακότα, Δεν υπάρχει πλέον μεθόριος (σ.μ =με το νόημα του τελευταίου συνόρου) μέσα στά όρια των Ηνωμένων Πολιτειών, πράγμα που ειναι πολύ κρίμα, αλλά τότε ζούσαμε σε μια καινούργια όλο και πιο επεκτεινόμενη χώρα πριν την άφιξη του σιδηρόδρομου. Ο πλησιέστερος και μοναδικός μας γείτονας ήταν 12 μίλια μακριά και το παντοπωλείο, όπου μπορούσες να αγοράσεις τα πάντα ήταν σε απόσταση 40 μιλίων.
Το αληθινό “Μικρό Σπίτι στο Λειβάδι”. Αυτό είναι το σπίτι που έκτισε ο πατέρας της Λώρα Ίνγκαλς Γουάιλντερ στην Νότια Ντακότα το 1877
(Wikipedia Commons)
Ο πατέρας μας είχε μαζέψει προμήθειες για το χειμώνα και ανάμεσα τους αλατισμένα κρέατα, αλλά για φρέσκο κρέας εξαρτιόμασταν από το όπλο του πατέρα και τις αντιλόπες που τρεφόταν κατά κοπάδια στο λειβάδι. Έτσι ήμασταν τελείως ενθουσιασμένοι όταν την παραμονή της Ημέρας των Ευχαριστιών, ο πατέρας μας μπήκε βιαστικός για να βρεί το όπλο του και μετά έφυγε ξανά για να προσπαθήσει να κτυπήσει ένα καθυστερημένο σμήνος από αγριόχηνες που πήγαιναν γρήγορα προς το Νότο. .
Θα μπορούσαμε να ψήσουμε χήνα για το γεύμα των Ευχαριστιών. ”Ψητή χήνα και ντρέσσινγκ από φασκόμηλο” είπε η αδελφή μου η Μαίρη. “΄΄Όχι, όχι φασκόμηλο! Δεν με αρέσει το φασκομηλο και δεν θα το βάλουμε στην σώς” αναφώνησα εγώ. Τότε παλέψαμε , η αδελφή μου η Μαίρη και εγώ, αυτή επιμένοντας ότι θα έπρεπε να υπάρχει φασκόμηλο στο ντρέσσινγκ και εγώ δηλώνοντας ότι δεν θα έπρεπε, μέχρι που γύρισε ο πατέρας.
“Εύχομαι να σε είχα αφήσει να βάλεις το φασκόμηλο” θυμάμαι να λέω με μια πράα φωνή στην αδελφή μου την Μαίρη, και μέχρι σήμερα όταν σκέφτομαι το όλο γεγονός νοιώθω ξανά, όπως ένοιωσα και τότε, να αντιλαμβάνομαι πόσο ευγνώμων θα έπρεπε να ήμουνα για την ψητή χήνα με ντρέσσινγκ φασκόμηλου – ακόμα και χωρίς καθόλου ντρέσσινγκ.- Θα μπορούσα απλώς να ζήσω και χωρίς την σώς. Σκέτη χήνα ψητή θα ήταν υπεραρκετή.
Αυτό το μικρό συμβάν με βοήθησε να είμαι με σωστό τρόπο ευγνώμων ακόμα και σε στιγμές που το εποχιακό ντρέσσινγκ για όλα αυτά που είχα όλο τον χρόνο δεν ήταν αυτό που είχα διαλέξει.
Αναπαράσταση της Ημέρας των Ευχαριστιών στο σπίτι και μουσειο των Ίνγκαλς
“ Υποθέτω ότι θα πρέπει να είμαι ευγνώμων για αυτά που έχουμε, αλλά δεν μπορώ να είμαι πολύ ευγνώμων όταν πρέπει να πληρώσω 2,60 δολλαρια για λίγο αλεύρι και με την τιμή να ανεβαίνει συνέχεια” μου γράφει μια φίλη μου. Και στο ίδιο γράμμα γράφει: “Η υγεία μας είναι όπως συνήθως”. Η οικογένεια της είναι τόσο συνηθισμένη στο να έχει καλή υγεία που δεν της περνάει από το μυαλό ότι αυτό θα μπορούσε να είναι λόγος για να ευχαριστεί τον Θεό. Τείνουμε να θεωρούμε για δεδομένα όλα αυτά που έχουμε με την χάρι του Θεού και κοιτάζουμε να βρούμε κάτι πολύ συγκεκριμένο, μια καλή τύχη που μας βρήκε για να είμαστε ευγνώμωνες.
Διάβασα τις προάλλες μια ιστορία για την Ημέρα των Ευχαριστιών, στην οποία μια γυναίκα έστειλε το μικρό της αγόρι να κάνει την βόλτα στην γειτονιά για να βρεί κάτι για τον οποίο να είναι ευγνώμων στον Θεό. Κάποιος θα μπορούσε να σκεφτεί ότι και μόνο το γεγονός ότι μπορεί να περπατάει γύρω – γύρω την γειτονιά η που έχει μια μητέρα που τον στέλνει να περπατήσει έξω από το σπίτι, θα ήταν αρκετός λόγος για να ευχαριστείς τον Θεό.
Είμαστε σχεδόν όλοι μολυσμένοι με μια πνευματική πρεσβυωπία και προσπερνούμε τόσο εύκολα αυτό που είναι το προφανές και κοντινό μας. Υπάρχουν τα χέρια και τα πόδια μας – ποιός όμως σκέφτεται να ευχαριστήσει τον Θεό για αυτά μέχρι που τελικά χάνουμε αυτά η την δυνατότητα να τα χρησιμοποιούμε Συνήθως τα θεωρούμε αυτονόητα, αλλά ένας χρόνος αναπηρίας μου δίδαξε την αξία των ποδιών μου και δύο καλά πόδια είναι τώρα ανάμεσα στα πιο αγαπημένα μου αποκτήματα.
Θα πρέπει να είμαστε ευγνώμονες και μόνο που είμαστε αρτιμελείς και υγιείς
Infographic: Syahirah Maszaid
Ρωτάτε γιατί; Υπάρχει μεγαλύτερη ευκαιρία για να είσαι ευγνώμων στο να έχεις αλώβητη μία από τις πέντε αισθήσεις από ότι θα υπήρχε αν κάποιος σου άφηνε μια περιουσία. Πράγματι πως θα μπορούσαμε να υπολογίσουμε την αξία του κάθε πράγματος που έχουμε; Όταν έχουμε σε καλή υγεία και τις πέντε αισθήσεις σίγουρα δεν χρειαζόμαστε να ψάξουμε για κάτι άλλο προκειμένου να ευχαριστήσουμε Εκείνον για αυτά που πρέπει.
Κάποτε σχολίασα το πόσο ευτυχισμένος και κεφάτος έμοιαζε να είναι ένας άνθρωπος που είχα γνωρίσει και ο νεαρός στον οποίο μίλησα, απάντησε “Ω είναι χαρούμενος και μόνο που είναι ζωντανός” Ψάχνοντας το έμαθα ότι αρκετά χρόνια πίσω αυτός ο άνδρας ήταν σοβαρά άρρωστος και δεν υπήρχε ελπίδα για να ζήσει, αλλά προς έκπληξη όλων ανάρρωσε τελείως και από τότε ήταν πάντα αξιοθαύμαστα χαρούμενος και κεφάτος.
Έτσι αν όχι για τίποτα άλλο, ας “ειμαστε χαρούμενοι μόνο που και είμαστε ζωντανοί” και να είμαστε διπλά ευγνώμωνες αν όπως ο Σκωτσέζος ποιητής έχουμε μια φυσιολογική θέληση για φαγητό και τα μέσα για να την ικανοποιήσουμε.
“Κάποιοι έχουν κρέας και δεν μπορούν να φάνε
Και κάποιο θέλουν κρέας, αλλά δεν το έχουν
Αλλά εγώ δέχω κρέας και μπορώ να φάω
Και λέω ότι ας είναι καλά Ο Κύριος
Πηγή: southdakotamagazine
