ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΑΡΘΡΑ
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Ακολουθήστε μας:
19 March, 2024
ΚεντρικήΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ«Ποτέ δεν υπήρξα μέσα στα κρατικοδίαιτα κόλπα». Συνέντευξη Γιώργου Χατζηνάσιου Μέρος Β!

«Ποτέ δεν υπήρξα μέσα στα κρατικοδίαιτα κόλπα». Συνέντευξη Γιώργου Χατζηνάσιου Μέρος Β!

Συνεχίζουμε με το δεύτερο μέρος μιας εφ’ όλης της ύλης συνέντευξης με τον δημοφιλή συνθέτη που πήραμε την επ’ αύριο των συναυλιών του «Χρονικού της Αλώσεως. Και αφού στο πρωτο μέρος (εδώ)  μιλήσαμε περισσότερο για τα συμφωνικά του έργα σε αυτό μιλούμε για τα δημοφιλή του άλμπουμς και σάουντρακς της δεκαετίας 70 και 80.

Συνέντευξη στον Γιώργο Πισσαλίδη

Στην μουσική βιομηχανία πότε μπαίνετε ;

Ουσιαστικά το ΄72 που Έκανα τον δίσκο «4,5,3», που ήταν ο αριθμός των τραγουδιών που είπαν οι τραγουδιστές που τραγούδησαν μες στον δίσκο. Τρία είπε ο Διονυσίου, τέσσερα είπε η Γαλάνη και πέντε ο Κόκκοτας.

Εσείς λοιπόν που έρχεστε από διαφορετικές μουσικές ρίζες, κάποια στιγμή γράφετε την «Αφιλότιμη». Αυτό ήτανε ένα είδος στοιχήματος, όπως  τότε όταν ο Πλέσσας έγραφε το «Πέφτει η βροχή στην στράτα μου» ή απλώς σας βγήκε εκείνη τη στιγμή;

Εμένα  επειδή δεν ήμουνα και καταξιωμένος μουσικός συνθέτης δεν με πλησίαζαν ο καταξιωμένοι στιχουργοί, ούτε καν με ξέρανε. Έτσι έτυχε να με πλησιάσουνε κάποιοι δόκιμοι  που δεν είχαν ξανακάνει ποτέ τραγούδια με άλλους Ο πρώτος που ήρθε ήταν ο Τάσος Οικονόμου που κάναμε και την «Αφιλότιμη» και με την Μαρινέλλα κάναμε με τον Τάσο Οικονόμου το «Αφησα πόρτες ανοιχτές», ο Νίκος ο Βρεττός που κάναμε την «Μια παρένθεση και μόνο» που είπε ο Κόκκοτας, ο Παρασυρός, που έγραψε ένα μοναδικό τραγούδι, το «Συμβιβαζόμαστε» με την Μαρινέλλα. Άγνωστα ονόματα που παρέμειναν άγνωστα. Αυτοί με  , σηματοδοτούσαν . Εγώ δεν ήμουν και πολύ επιλεκτικός δεν ήξερα κιόλας. Έψαχνα να βρω μια συγκίνηση να πούμε ερωτική γιατί είχα γαλουχηθεί και με αυτό το είδος τραγουδιού σαν μουσικός. Παίζαμε τα γαλλικά, τα ιταλικά όλα για αγάπες και λουλούδια ήτανε δεν ήμουν και στρατευμένος να πεις ότι ήμουν κάτω από μία καθοδήγηση, ξέρω εγώ να κάτω τον επαναστάτη. Παιδί του Ωδείου ήμουνα και ξέρετε τα παιδιά του Ωδείου δεν συνδικαλίζονται.  Δεν ήξερα εγώ τέτοια πράγματα, να πεις. Μετά ήρθε ο Λευτέρης Παπαδόπουλος και μου λέει «Γιατί γράφεις όλο τέτοια; Να γράψεις και μερικά πιο ανήσυχα». «Εντάξει, αν μου δώσετε θα το κάνω αλλά δεν μπορώ να πάω σε κανένα κόμμα να με καθοδηγεί τι θα γράφω».

Ε, βέβαια.

Μετά έγραψα το «Τι να πούμε τι» που τραγουδήθηκε από τον Μητσιά και έγινε τραγούδι διαμαρτυρίας  τότε στη Χούντα και ερχόταν ο κόσμος εκεί στην «Αρχόντισσα», που τόλεγε ο Μητσιάς και φωνάζανε, κάνανε επανάσταση.

Αλήθεια; Δεν το ήξερα αυτό.  

Ναι, κι εγώ ήμουν μια χαρά, το χαιρόμουν και κοίταγα.  Χαιρόμουνα γιατί αυτό από μόνο του έγινε, εγώ δεν είχα τέτοιες πεποιθήσεις.

Ήσασταν πιο παραδοσιακός στις απόψεις.

Φρέσκος μουσικός στην πιάτσα. Τι περιμένεις τώρα;

Και δεν χρειαζότανε

Ούτε καν πήγε το μυαλό μου και που να τα ήξερα εγώ αυτά. Δεν τα ήξερα, δεν τα ξέραμε. Παρακολουθούσαμε και ξένους συνθέτες, γάλλους, αμερικάνους, κλπ. οι άνθρωποι έκαναν την δουλειά τους ούτε κόμματα, ούτε τίποτα, αυτό είναι ελληνικό φαινόμενο και βγήκαν όλοι αυτοί μετά πάρα πολλοί οι οποίοι συντηρούνται από το κράτος, οι οποίοι πολλές φορές πήραν λεπτά από το κράτος για συναυλίες εγώ δεν πήρα τίποτα.

Δεν κυνηγήσατε να πάρετε

Τι να πάρω καλέ, εγώ ότι κερδίζω το κάνω από το τραγούδι.

Τώρα που το είπατε, όταν ανέβηκε το ΠΑΣΟΚ είχατε προβλήματα;

Είχα, γιατί με κυνηγάγανε, όχι γιατί τους μπήκα στη μύτη, έτσι νομίζω δηλαδή. Εγώ δεν έκανα δηλώσεις αλλά είχα βγεί στο προσκήνιο τόσο πολύ που δεν άφηνα να προχωρήσουνε οι δικοί τους (Γέλια). Και μία διευθύντρια του Δευτέρου Προγράμματος της ΕΡΤ, μόλις βγήκε το ΠΑΣΟΚ, μου είπε ευθαρσώς «Από εδώ και πέρα σταματάμε να παίζουμε Χατζηνάσιο, γιατί θα προωθήσουμε δικούς μας συνθέτες. «Και ποιοι είναι αυτοί;» ρωτάω και μου αραδιάζει πέντε ονόματα τα οποία είναι πολύ γνωστά βέβαια. Δεν χρειάζεται να τα πω.

Και αναγκάστηκα μετά από τέσσερα χρόνια που δεν ακουγόμουνα πουθενά να κάνω με τον Γιάννη Σπανό το «Στα δύο πιάνα» στο «Μισέλ» για να βγω ξανά στο προσκήνιο. Το ΄80 πριν έρθει το ΠΑΣΟΚ είχα κάνει δύο δίσκους. Είχα κάνει τα «Συναξάρια» με τον Μητροπάνο και το «Χωρίς ταυτότητα» με την Τάνια Τσανακλίδου.

Για πείτε μου γι αυτό τώρα, για τους δίσκους και θα πάμε πίσω. Για τα «Συναξάρια» ο δίσκος πότε είχε ξεκινήσει.  

Εγώ δεν ήμουν φάν του Μητροπάνου γιατί ο Μητροπάνος εκείνη την εποχή είχε κάνει έναν πολύ ωραίο δίσκο, πολύ πριν κάνει αυτά τα σκωπτικά τραγούδια με πολύ λαϊκό ύφος. Είχε κάνει τον «Άγιο Φεβρουάριο». Εγώ τον πήρα όταν είχε κάνει το «Τι το θές το κουταλάκι  και «Κάνε κάτι να χάσω το τραίνο»

Μουσαφίρης. Αγαπημένος.

Ναι, μια χαρά είναι, αλλά δεν είναι στο δικό μου το πνεύμα αυτά τα τραγούδια. Ήταν πολύ χύμα, λιγο προς το βιντεοκλίπ, και όταν με πλησίασε ο Αντύπας της Polygram  μου είπε να κάνω με τον Μητροπάνο,. Του λέω «Δεν έχω καμία δουλειά με τον Μητροπάνο, είναι πολύ λαϊκός τραγουδιστής. Εγώ είμαι με την Γαλάνη , την Τάνια, την Μαρινέλλα εντάξει, αλλά με τον Μητροπάνο ; Τι δουλειά έχω εγώ μ΄αυτόν; Οι άλλοι ασχολούνται μαζί του». Μου λένε: «Όχι, θέλουμε να τον βγάλουμε από εδώ και μόνο εσύ μπορείς να το κάνεις». Εγώ λέω «Ν το κάνω ή θα με τραβήξει αυτός προς τα εκεί;» (Γέλια).

Τα Συναξαρια

Αυτό είναι αρχές ΄80. Γιατί ήθελαν να τον βγάλουν από  εκεί, σας είπανε ;

Όχι βέβαια, δεν μου είπανε.  Λόγω ηχοχρώματος είπανε, είναι λαϊκό και σπανίζει στο χώρο και θέλουν να τον αξιοποιήσουνε με πράγματα πιο κλασσικά . Γιατί μετά από μένα αμέσως τον πήρε ο Κουγιουμτζής , μετά τον πήρε ο Σπανός και μετά τον πήρε ο Θεοδωράκης. Αλλά πατήσανε σε μένα. Ο Αντύπας έλεγε «Να μην αρνείστε συνεργασία έχει κάνει με τον Χατζηνάσιο και έχει κάνει μεγάλη επιτυχία  με τα «Συναξάρια» να ακολουθήσετε κι εσείς αυτό που έκανε ο Χατζηνάσιος και έτσι πήγαν και οι άλλοι. Εγώ άνοιξα τον δρόμο για τους άλλους συνθέτες. Είμαι ο πρώτος».

Εκείνος πως την έβλεπε την συνεργασία σας;

Εκείνος κόντεψε να πάθει μαρασμό με την συνεργασία μας. Ήρθε εδώ, ήρθε εγώ καθόμουν στο πιάνο και του’ πα πές μας κάτι βρε Δημήτρη να δω τι γίνεται» Και αρχίζει Παναγία μου, μια φωνή  από τον τάφο. Α, πα, πα, πα. «Τι γίνεται ρε Δημήτρη τι έχεις;» «Να» μου λέει «Είμαι κρυωμένος, είμαι αυτό, το τσιγάρο και κείνα,» Ωχ λέω «Δημητράκη , έχουμε πρόβλημα» Δεν του λέω τίποτα, πήγα στον Αντύπα, του λέω «Αποκλείεται. Είναι αδύνατο να τραγουδήσει. Έχει κλείσει η φωνή του από τα τσιγάρα και το ποτό» . «Τι θα κάνουμε;»  μου λέει, «Κανόνισε εσύ τι θα κάνει» «Ένα μήνα αφωνία, να μην πίνει καθόλου και να μην καπνίζει ,μπορεί να το κάνει ; Και μετά βλέπουμε». Αυτό για έναν τραγουδιστή είναι μεγάλο σόκ, έτσι ;

Ναι.

Γιατί αυτά δεν κρατιούνται και μυστικά. Μπορεί να μην το πει ο ίδιος, αλλά υπήρχαν και καλοθελητές εκεί μέσα που ήταν φίλοι του εκεί μέσα, που θα του είπαν ότι ο συνθέτης έχει φοβερά προβλήματα μαζί σου με το θέμα της φωνής. Δεν άρχισε καλά το θέμα, κατάλαβες; Δεν άρχισε καλά.  Δεν με βοήθησε σε αυτό που δεν πήρα ένα κελεπούρι ή τουλάχιστον αφού εγώ του έκανα αυτή την δουλειά και την εκδούλευση ας πούμε, να κάνουμε ένα δίσκο μαζί , έπρεπε κάποια στιγμή να πει , να το πει αυτός όχι να το λέω εγώ, ότι ο Χατζηνάσιος ήταν αυτός που με έφερε σε ένα δρόμο ας πούμε να ξαναβρώ την φωνή μου. Δεν τα λένε όμως, Θεός σχωρέστον κι αυτόνε.

Ο δίσκος τελικά πως πήγε μετά όλα αυτά ;

Καταπληκτικά. Κάθισε μερικούς μήνες ξεκουράστηκε, μια χαρά τα είπε τα κομμάτια.  Μετά δεν είχαμε μεγάλη σχέση την αγαπησιάρικη σχέση, πάγωσε όχι από μένα , εγώ έκανα αυτό που ήθελα να κάνω, που έπρεπε. Αλλά πάγωσε, δεν κάναμε ούτε μια συναυλία μαζί,

Ναι, αλλά άμα δεν την κάνατε , πως πήγε τελικά ο δίσκος; Πολύ καλά πήγε. Κλασσικός δίσκος τα «Συναξάρια».

Ένας άλλος κλασσικός δίσκος ήταν το «Λεύκωμα»  

Στο «Λεύκωμα» εργάσθηκα πρώτη φάση με την Βίκυ Μοσχολιού που είχε πει έξι κομμάτια και άλλα έξι είχε πει η Γαλάνη, εκ των οποίων είχαν δύο μεγάλες επιτυχίες η κάθε μία. Η μεν Γαλάνη είπε τα «Γαλάζια σου γράμματα»

Αυτό και αν ήταν  σουξέ.

Και από την άλλη μεριά ήταν το «Ξενύχτησα στην πόρτα σου»  με την Βίκυ Μοσχολιού. Πετυχημένος δίσκος με σπουδαίες ερμηνεύτριες και αυτός πρωτοβγαίνει το ΄75.

Γενικά όταν βγάζατε ένα δίσκο με τον Πάριο με την Τσανακλίδου εσείς μετά τον προωθούσατε στα μαγαζιά, κάνατε συναυλίες ;

Τίποτα δεν κάναμε. Εγώ δεν ήμουνα ποτέ των συναυλιών.  Δεν ήμουνα μέσα στα κόλπα αυτά τα κρατικοδίαιτα. Δεν με πλησίαζε κανείς. (Γέλια). Αυτά  τα έκαναν εκείνοι που θέλαν να σώσουνε την Ελλάδα, ας πούμε

Ναι… και την σώσανε.

Την σώσανε. Να μην πω και ονόματα δεν κάνει.

Μπορείτε να πείτε ότι θέλετε ελεύθερα.

Ποιος είναι ο ιστορικός του μέλλοντος τελικά. Όλο ακούω ο ιστορικός του μέλλοντος θα τα πει, θα τα πει. Γιατί άμα γίνει κάτι μετά που πεθάνω πρέπει να υπάρχει κάποιος που μπορεί να πεί τι έγινε τώρα. Για το ΄80 ποιος είναι ο ιστορικός του μέλλοντος , που ήταν να μας πει τι έγινε.

Δεν ξέρω, δεν τον είδα.

Υπάρχει; δεν υπάρχει. Δεν υπάρχει είναι μία βλακεία και μισή.

Για να δικαιολογήσουν οτιδήποτε γίνει.

Είναι σαν τις επιτροπές που κάνουνε και ο καθένας βγάζει το δικό του πόρισμα. Έτσι είναι ο ιστορικός του μέλλοντος. Το κάθε κόμμα έχει έναν ιστορικό του μέλλοντος και γράφει όποια βλακεία θέλει όπως γουστάρει αυτός. Κατάλαβες τι γίνεται, αλλά δεν βγαίνει και κανείς να πει, την ιστορία αυτή με τον Μητροπάνο. Τα λέω εγώ, αλλά δεν λέει τίποτα αυτό. Δεν είναι αξιόπιστο, γιατί μπορεί να λέω και υπερβολές.

Στο πλαίσιο μιας συναυλίας της Μούσχουρη στο Ηρωδειο μαζί με τον Κωνσταντινο Καραμανλή

Θα σου πουν ότι πικραθήκατε και κάτι τέτοια.

Οι συνθήκες είναι που συμβαίνει αυτό το πράγμα. Θα μπορούσε να ήταν μια χαρά υγιής να είχε γίνει καλά και να μην είχε υπάρξει κανένα πρόβλημα.

Να πάμε πίσω στο «4, 3, 5». Εκεί συνεργάζεστε με τον Κόκκοτα ο οποίος ήταν ο μεγαλύτερος σταρ της εποχής.

Ε, βέβαια. Ηταν ο μεγαλύτερος σταρ. Δεν είχε σκάσει τότε ο Πάριος ούτε ο Νταλάρας ακόμη, ήταν ο ΤΟΠ μαζί με τον Βοσκόπουλο βέβαια. Έτσι;  

Πως ξεκίνησε η συνεργασία σας ;

Είχα κάνει συμβόλαιο εγώ με την Κολούμπια και βάσει συμβολαίου έπρεπε να συνεργαστώ με όλο το δυναμικό των τραγουδιστών.  Κι έτσι λοιπόν είχα κάνει έναν δίσκο την «Διαδρομή» που είπαμε, είχα κάνει το «Εχει ο Θεός» πιο μπροστά με τον Μητσιά και την Γαλάνη, που είχε μέσα το «Τι να πούμε τι», το «Αν μαγαπάς φίλα σταυρό» που έλεγε η Γαλάνη τελευταία και άλλα πολλά, και ήταν πολύ ραδιοφωνικός αυτός ο δίσκος αυτός το «Έχει ο Θεός». Κάναμε το «Αντιθέσεις» ο οποίος δεν πήγε καθόλου γιατί ο Περράκης δεν μπόρεσε να τον «σηκώσει» τον δίσκο ο Περικλής, και τα περισσότερα έγιναν δεύτερη εκτέλεση. Πήρε το «Ανοιξε το παράθυρο» ο Καλογιάννης δεύτερη εκτέλεση, πήρανε το «Γιαρέμ-Γιαρέμ» η Γαλάνη και η Χριστιάνα, μετά το πήρε η Μούσχουρη που κάναμε μαζί τον δίσκο .

Γράφατε τραγούδια που γίνονταν επιτυχίες και δεύτερες επιτυχίες, όπως το «Το τι θέλεις να κάνω» με τον Χρήστου

Σοκαρίστηκα τότε δεν υπήρχε περίπτωση με τον Κωστή να γίνει επιτυχία. Το αντιληφθήκανε , όμως  τότε είχα συμβόλαιο τότε με την Κολούμπια δεν μπορούσα να κάνω δεύτερη εκτέλεση εγώ , βάλανε τον Κώστα τον Κλάβα έκανε ενορχήστρωση και το είπε δεύτερη εκτέλεση ο Πάριος. Από εκεί  καθιερώθηκε ο Πάριος καθιερώθηκε.

Με τον Κόκκοτα κάνατε και έναν από τους καλύτερους δίσκους, τον «Σου χρωστώ».

Ναι, το « Θα Σου Χρωστώ» .Δεν ξέρω, δεν  πολυπήγε αυτός ο δίσκος , δεν ήτανε και στα καλά του ο Σταμάτης τότε.

Τι εννοείτε ;

Με την εταιρεία είχε κάποια προβλήματα, είχε έρθει άλλος παραγωγός δεν τον προωθήσανε τον δίσκο αυτόν, ήτανε πολύ ωραίος δίσκος.

Τον άκουγα εχθές αργά το βράδυ κάθισα να τον ακούσω πριν έρθω για την συνέντευξη και οι ενορχηστρώσεις ήταν φοβερές.

Κάνανε μελέτη διάφοροι μουσικοί, μετά τόμαθα, καθόντουσαν δύο –δύο και μελετούσαν την σκέψη του Χατζηνάσιου.

Για πείτε μου λοιπόν λίγο για τις ενορχηστρώσεις

Κοίταξε εγώ την μελωδία και το τραγούδι τα έχω σαν πρόσχημα. Δηλαδή η αναμονή μου ήταν πότε θα κάνω την ενορχήστρωση. Και αυτό ήταν το παιχνίδι, αυτό το σταυρόλεξο όπως λένε, γιατί όπως ξέρετε, και δεν ξέρει ο κόσμος ότι το τραγούδι συνήθως διαρκεί τρία λεπτά. Αλλά το τραγούδι είναι επί τρία για να γίνει τρία λεπτά το τραγούδι. Η διάρκειά του το τραγούδι είναι ένα λεπτό. Χρειάζεται περίπου 20 δευτερόλεπτα το κουπλέ ή ένα ή δύο  λεπτά το ρεφραίν. Αυτό δεν κρατάει τίποτα. Μόλις καθήσεις στο πιάνο εάν έχεις λίγο φαντασία το’ κανες. Το’ κανες μια φορά επί τρία , νάτο το τραγούδι. Μετά όμως έρχεται το σταυρόλεξο.

Η ενορχήστρωση.

Ναι. Εκεί, εκεί και ναι μεν στην αρχή επειδή είσαι ενθουσιώδης θέλεις να αποδείξεις ότι ξέρεις ότι έχεις πολλές ιδέες , τα φορτώνεις και αυτό που  κάνεις είναι καταστροφή τά’ κανα και εγώ όλα αυτά τα φόρτωνα.

Γενικά οι δίσκοι σας είναι κάτι το ιδανικό, ποτέ δεν τους φορτώνατε .

Όχι, όχι. Το είχα καταλάβει πολύ νωρίς και μετά σιγά – σιγά αραίωνα , αραίωνα τα πράγματα και άφηνα πιο πολύ να βγεί το ηχόχρωμα  από τα όργανα που ήθελα χωρίς να ενοχλούν την μελωδία χωρίς να ενοχλώ τον τραγουδιστή, υπογράμμιζα με τον στίχο κάποια αισθητική που να βγαίνει από τα λόγια με κάποιο όργανο ας πούμε. Ένα παιχνίδι πάρα πολύ ωραίο, και την ώρα που το σκέφτεσαι να το καταγράψεις στο χαρτί αλλά και την ώρα που μαζεύεις τους μουσικούς να το παίξουν, να το στήσουν, γιατί πάντα έπαιζα εγώ πιάνο στους δίσκους. Τους ρωτάς, τους λες ευχαριστώ πολύ ιδιαίτερα όταν ήταν παρα πολύ καλοί μουσικοί γιατί εγώ πάντα έπαιρνα άριστους μουσικούς. Ήταν ωραία εμπειρία.

Εκείνοι οι δίσκοι στα τέλη της δεκαετίας του ΄70 νομίζω ήταν και πιο επηρεασμένοι από το γαλλικό easy listening, την γαλλική μουσική. To “Αγκίστρι” μου έρχεται τώρα στο μυαλό .

Το Αγκίστρι είναι «σάουντρακ».

Ναι σάουντρακ. Για πείτε μου όταν θέλετε να γράψετε μια ταινία πως γίνεται η συνεργασία με τον σκηνοθέτη;

Υπάρχουν δύο τρόποι. Αυτοί στην Φίνος έπαιρναν μέτρα. Καθόμουν με τον σκηνοθέτη και τον μοντέρ, έβαζαν την ταινία στην μοβιόλα και έλεγαν τρέχει το αυτοκίνητο θέλει 1,5 λεπτό για να πέσει στην κολώνα. Γράφεις λοιπόν, 1,5 λεπτό μουσική, δράση, ιστορία, στο τέλος, έκρηξη. Κάθεσαι λοιπόν στο πιάνο, βάζεις το χρονόμετρο, παίζεις, παίζεις, παίζεις, κάνεις κανένα μπουμ στο τέλος.

Το στυλ της μουσικής που θα παίξετε βγαίνει εκείνη την στιγμή;

Βγαίνει από το σενάριο. Κατ’ άρχήν τα έργα χαρακτηρίζονται σε ερωτικά, αστυνομικά,  δράσης, θρίλερ, αστυνομικά. Ξέρεις από την αρχή ότι πρόκειται για κάτι τέτοιο. Μετά διαβάζεις το σενάριο να πάρεις καμιά ιδέα, μετά παίρνεις και την γνώμη του σκηνοθέτη τι ακριβώς θέλει. Άς πούμε, υπήρχε μια ταινία που κάναμε με τον Κόκκινο, το «Πάμπτωχοι Α.Ε.» , όπου μου είπε ότι «Σε παρακαλώ να μου γράψεις τζαζ μουσική. Τζαζ δική σου, δηλαδή εσύ θα την συνθέσεις». Η καλύτερή μου.   Ο Παύλος ο Τάσιος μου είπε το «Νοκ άουτ» θέλω ροκ μουσική.

Εμένα εκείνη που με άρεσε πολύ ήταν η «Γλυκιά Συμμορία.

Ναι με τον Νικολαϊδη, καθόμαστε μες στο στούντιο, έπαιζα εγώ, μου έλεγε διέλυσέ το, διέλυσέ το, άφηνέ το, να μη γλυκάνει τόσο πολύ. Και επειδή ήταν συνδεδεμένα, ήταν ηλεκτρονικά τα όργανα, δεν υπήρχε το μικρόφωνο για να πάρει τη φωνή, και μου μίλαγε μέσω κονέκτ. Μέσω κονέκτ Γιώργο διέλυσέ το, διέλυσέ το, δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Να μην γίνει και γλυκανάλατο.

Το σάουντρακ της “Γλυκιάς Συμμορίας”

Η «Πρωϊνή Περίπολος» ;

Αυτό είναι το follow up απ΄τη  «Γλυκειά Συμμορία». Το ίδιο έγινε πάλι.  Πάλι έγινε η συνεργασία στο στούντιο του Αλέξη Παπαδημητρίου που παίζαμε παλιά , ήταν τυμπανιστής, και μετά από αυτό και αυτοί οι συνθέτες όπως ο Ερρίκος ο Ανδρέου με τον Κονιτσιώτη θέλανε πακέτα μουσικής. Θέλω τέσσερα ερωτικά, πέντε έξι δράση, θέλω  ένα δραματικό, θέλω δύο δραματικά, θέλω κάποια στρινγκς και άσε με εμένα να τα βάλω εγώ. Όπως το Αγκίστρι έγινε, τακανε κανονικά σε διάρκειες δικές μου γι αυτό και μπόρεσε κι έγινε δίσκος. Οι δίσκοι γίνανε στου Κλέαρχου Κονιτσιώτη΄. Επειδή στην Φίνος υπήρχαν ήτανε ρετάλια, 30 δευτερόλεπτα,  20 δευτερόλεπτα, 1,5 λεπτό που έλεγα, δύο λεπτά το πολύ, δεν συνιστούσε δίσκο, τελείωνε πολύ γρήγορα. Έπρεπε να κάνεις μοντάζ, να τα βάλεις διπλά, δεν ήταν καλό. Γι αυτό δεν ήταν εύχρηστα της Φίνος Φιλμ. Ηταν πάρα πολύ δύσκολο.

Δεν σας ρώτησα προηγουμένως ποιος είναι ο σκηνοθέτης που σας έδινε περισσότερο ελευθερία όταν γράφατε σαουντράκς;

Μεταδοτικός ήταν πιο πολύ ο Νικολαϊδης που κάναμε αυτές τις δύο ταινίες την Συμμορία και την Πρωϊνή περίπολο. Αυτές τις δύο κάναμε. Εντάξει είπα πως συνεργαζόμαστε . Είχε έρθει από νωρίς ήτανε πολύ επιμελής στο σενάριο είχε σημειώσει με μαρκαδόρους χρώματα διάφορα, κόκκινο, κίτρινο, πράσινο, ήταν σαν ουράνιο τόξο. Θυμάμαι το σενάριο, για να μου δώσει σημεία έτσι που να με καθοδηγούνε το τι έπρεπε να σκεφθώ ήταν πολύ επιμελής ο Νικολαϊδης, όπως και με τους ηθοποιούς του και με τους χώρους  που διαλέγανε για τα γυρίσματα και εξελίχθηκε σε οικογενειακή φιλία. Όπως και με τον Ερρίκο Ανδρέου με την Βαλσάμη, είμαστε οικογενειακοί φίλοι και με τον Κλέαρχο επίσης, από τους άλλους είχαμε αραιά πράγματα δεν είχαμε πολλά πάρε δώσε.

Μοιραστείτε