ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΑΡΘΡΑ
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Ακολουθήστε μας:
19 March, 2024
ΚεντρικήΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣΗ Νατάσσα Τριανταφύλλη και ο Ρένος Χαραλαμπίδης μιλούν για τον “Ιούλιο Καίσαρα” λίγο πριν το ιταλικό “ανέβασμα”

Η Νατάσσα Τριανταφύλλη και ο Ρένος Χαραλαμπίδης μιλούν για τον “Ιούλιο Καίσαρα” λίγο πριν το ιταλικό “ανέβασμα”

Μία από τις καλύτερες παραστάσεις της προηγούμενης χρονιάς ήταν ο «Ιούλιος Καίσαρ» του Σαίξπηρ από το «Θέατρο Κουν» σε σκηνοθεσία Νατάσσας Τριανταφύλλη. Έτσι όταν μάθαμε για το ιταλικό ανέβασμα στην Καλαμβρία στις 24 Νοεμβρίου σκεφθήκαμε να πάρουμε μια συνέντευξη από την σκηνοθέτιδα. Δώσαμε ραντεβού στο Κολωνάκι όπου παρόν ήταν και ο Ρένος Χαραλαμπίδης που πέρα από ηθοποιός που ενσαρκώνει 7 ρόλους, είχε πολλά ενδιαφέροντα να μας πει.

Συνέντευξη στον Γιώργο Πισσαλίδη

Νατάσα, θέλω να μου μιλήσεις για την παράσταση που ετοιμάζετε τώρα, τον Ιούλιο Καίσαρα.

ΝατάσσαΤριανταφύλλη:  Ήταν η παράσταση που κάναμε στο Θέατρο Τέχνης πέρυσι τον Απρίλιο και στα πλαίσια μίας πρόσκλησης που έκανε το Υπουργείο Πολιτισμού και ο Olivier Descotes με την Υπουργό το Μάιο, είχε έρθει ένα γκρουπ από τους μεγαλύτερους διευθυντές θεάτρων και φεστιβάλ της Ιταλίας, οι οποίοι πήγαιναν σε διάφορες παραστάσεις που παίζονταν τον Μάιο στην Αθήνα.  

Είχαμε την τύχη να έρθουν και σε εμάς και πολλοί από αυτούς τους διευθυντές έδειξαν πολύ μεγάλο ενδιαφέρον για την παράσταση. Υπάρχουν πολλές συνεργασίες που περιμένουν να εξελιχθούν τα επόμενα δύο χρόνια. Στα πλαίσια αυτού του προγράμματος θα ξεκινήσουμε με το φεστιβάλ Miti Contemporanei που είναι οι «Σύγχρονοι Μύθοι», που το κάνει η Τερέζα Τιμπάνο στην Καλαβρία, στη Νότια Ιταλία.  Είμαστε πολύ χαρούμενοι γι’ αυτό. Είναι πολύ ωραία πάντα να προσαρμόζεις αυτή την παράσταση, η οποία είχε μία πολύ ξεχωριστή ανοικτότητα και ήταν στημένη επάνω στον Ρένο και είχε όλη αυτή τη σύνθεση των πολλών χαρακτήρων που έπαιζε. Έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον να το προσαρμόζεις αυτό σε έναν άλλο χώρο με ένα ξένο κοινό. Λέγαμε ότι έχει πολύ ενδιαφέρον, πάντα, να καταλαβαίνεις τη δυναμική της επικοινωνίας μίας παράστασης σε ένα ξένο κοινό, δηλαδή όταν η γλώσσα δεν είναι το πρώτο πράγμα που ακούει κάποιος, γιατί εκεί μετριέται αλλιώς η δυναμική της παράστασης. Εάν κρίνουμε από τους Ιταλούς που είχαν έρθει πέρυσι, τα πηγαίνουμε πολύ καλά μαζί τους, ελπίζουμε ότι θα συμβεί το ίδιο και στην Καλαβρία, τώρα που παίζουμε στις 24 Νοεμβρίου.  

Να πούμε ότι είναι πολύ σημαντικό επίσης ότι τη μουσική που είχε κάνει ένας Ιταλός συνθέτης, που ένα πολύ μεγάλο μέρος του ελληνικού κοινού τον λατρεύει, ο Ludovico Einaudi, στην Ιταλία είναι μάλλον ο μοναδικός σύγχρονος θρύλος στη μουσική.  Οπότε είναι ήδη πολύ χαρούμενοι και για αυτό, για αυτή τη συμμετοχή στην παράσταση.

Κάτι ακόμα πιο σημαντικό για εμένα, είναι ότι παρότι τα παιδιά της Σχολής του Θεάτρου Τέχνης που είχαμε την τύχη να έχουμε στην παράσταση πέρυσι, δεν θα μπορούν να έρθουν μαζί μας λόγω των υποχρεώσεών τους στη Σχολή, θα συνεργαστούμε με Ιταλούς ηθοποιούς εκεί, τους οποίους έχουμε διαλέξει από μία διαδικασία επιλογής, που μας πρότειναν οι άνθρωποι εκεί από το Φεστιβάλ, και είναι πολύ μεγάλο στοίχημα να καταφέρουμε στη μία εβδομάδα προετοιμασίας που μας έχουν οργανώσει και μας έχουν χαρίσει εκεί, να τους εντάξουμε στην παράσταση.  Δηλαδή είναι πολύ ωραίο το πάντρεμα του ιταλικού στοιχείου με το ελληνικό.

Με τον Ιούλιο Καίσαρα πώς αποφάσισες να ασχοληθείς;

Ν.Τ: Με τον Ιούλιο Καίσαρα αποφάσισα να ασχοληθώ γιατί νομίζω ότι στο πολύ γενικό πλαίσιο περνώ μάλλον τα χρόνια μου που προσπαθώ να τοποθετηθώ απέναντι στην εξουσία, και μέσα μου και έξω μου.  

Ο δεύτερος πολύ σημαντικός παράγοντας ήταν η συνάντησή μας με τον Ρένο, που γεννήθηκε αυτή η ιδέα πολύ συνεπής με τη σκέψη ότι το καλό και το κακό πάντα συνυπάρχουν μέσα μας, και την ικανότητά του και τη δυνατότητά του να μπορεί να διαχειρίζεται πολλές διαφορετικές σκέψεις και κόσμους ταυτόχρονα.  Επειδή έχει αυτή την προσωπικότητα που μπορεί να συνθέσει πολλά αντίθετα πράγματα, μας δημιουργήθηκε η ιδέα να κάνουμε αυτή την παράσταση, όπου παίζει και τον αυτοκράτορα, και τον υπήκοο, και το καλό, και το κακό, και έναν πολύ μικρό ρόλο, έναν πολίτη της Ρώμης, τον Γκίνα, παίζει και τα πουλιά της Ρώμης στην παράσταση.  

Δημιουργήθηκε αυτή η πολύ ενδιαφέρουσα μάχη που, τώρα που το σκέφτομαι, κανονικά θα έπρεπε να υπάρχει αυτή η μάχη μέσα μας σε οποιονδήποτε ρόλο κι εάν προσπαθεί κάποιος να κάνει.  

Το θέμα της εξουσίας πώς το βλέπεις να υπάρχει στην παράσταση;

Ν.Τ: Εμένα αυτό που με γοητεύει πολύ είναι ότι έχει πάντα άλλα αποτελέσματα από αυτά που καταφέρνουμε να βλέπουμε τη στιγμή που συμβαίνει. Δηλαδή πολύ λίγοι άνθρωποι μπορούν να καταλάβουν την επιδραστικότητα της εξουσίας τη στιγμή που ασκείται, είτε είναι αρνητικά τα αποτελέσματα είτε είναι θετικά. Δηλαδή οι άνθρωποι που βρίσκονται σε πολύ μεγάλα αξιώματα, έχουν πάντα μία σκέψη που απλώνεται πολύ στον χρόνο και έχουμε πολύ μεγάλη δυσκολία πάντα να το καταλάβουμε, εμείς.  Δηλαδή ας πούμε ο Καίσαρας, ενώ φαινόταν ένας πολύ μεγάλος τύραννος και εξουσιαστής, με φοβερή διάθεση να εκμεταλλευτεί την εξουσία που του δίνεται, τελικά το σχέδιό του για την Ιταλία και για την Ευρώπη μην πω, αποδείχτηκε πολύ πιο ρεαλιστικό από αυτό που πίστευαν τότε και πολύ πιο υπαρκτό.

Εσύ πώς πιστεύεις ότι εμφανίζεται ο Καίσαρας στο έργο;

Ν.Τ: Εμείς στην παράσταση προσπαθούσαμε να κάνουμε μία διαστολή της προσωπικότητας του Καίσαρα, γιατί προσπαθήσαμε να δείξουμε την προσωπικότητά του και πριν την έναρξη του έργου, γιατί το έργο ξεκινά αφού έχει τελειώσει όλες του τις μάχες και τις νίκες και επιστρέφει για να γίνει πολίτης στη Ρώμη, αφήνει λίγο τα στρατιωτικά και τα μεγάλα του σχέδια και μάλλον αποφασίζει να περάσει σε πιο κοσμική κατάσταση, να γίνει πατέρας, να αποκτήσει την ιδιότητα του πολίτη.  Εμείς προσπαθήσαμε να τα δούμε τα πράγματα από λίγο πιο πριν, για να καταλάβουμε καλύτερα.

Πιστεύεις ότι το έργο είναι με την πλευρά του Καίσαρα, με την πλευρά του λαού, με την πλευρά των συνωμοτών;

Νατάσσα Τριανταφύλλη: Είναι με την πλευρά της ιστορίας και της αλήθειας που διαμορφώνει η ιστορία. Διαχειρίζεται ένα μύθο που έχει συμβεί εκατοντάδες χρόνια πριν και από αυτό νομίζω ότι ο λόγος που επιλέγει κάποιος να συνδιαλλαγεί με έναν μύθο τόσων ετών πριν, είναι γιατί προσπαθεί να αποκαταστήσει μία αλήθεια, δηλαδή κάτι που δεν καταλάβαιναν τότε ή για τον τρόπο που βλέπουμε την ιστορία και το μύθο, είναι με την πλευρά της ποίησης μάλλον, δηλαδή με αυτή την πλευρά είναι ο Σαίξπηρ.

Ο λαός τι ρόλο πιστεύεις ότι παίζει μέσα στο έργο;

Ο λαός που είναι μάλλον και ο πρωταγωνιστής του έργου, είναι πολύ ενδιαφέρον το πόσο εύκολα αλλάζει γνώμη, δηλαδή έχει μία μεταστροφή υπέρ του Καίσαρα και εναντίον του Καίσαρα, υπέρ του Πομπήιου και εναντίον του Πομπήιου, πάρα πολύ γρήγορη.

Εγώ νομίζω τον ειρωνεύεται ο Σαίξπηρ.

Ν.Τ: Βέβαια ειρωνεύεται, γι’ αυτό λέω ότι είναι πρωταγωνιστής, γιατί τελικά ο καθένας αντέχει να καταλάβει αυτά που τον συμφέρουν μετά από κάποιο σημείο, αυτό που τον βολεύει.  Έχει κι αυτή τη φοβερή ατάκα μέσα στο έργο, το ότι ο λαός είναι πάντοτε ευκολόπιστος, που είναι, όπως είναι και τώρα πολύ ευκολόπιστος ο λαός, δηλαδή ονειρεύεται λίγο, άρα είναι ευκολόπιστος.  Δηλαδή ο άνθρωπος που δεν αντέχει να ονειρευτεί πολύ και σε βάθος και σε διάρκεια χρόνου, είναι πολύ εύκολα χειρίσιμος, γιατί μπορείς να του στρέφεις το ενδιαφέρον εκεί που θέλεις, νομίζω.

Η παράσταση ξεκινά και πάλι απ’ έξω;

Ναι, η παράσταση ξεκινούσε απ’ έξω, γιατί προσπαθούσαμε να φτιάξουμε πολύ το κλίμα αυτό του πρωταγωνιστή, του λαού, και είχαμε χρησιμοποιήσει τη γειτονιά και τους δρόμους έξω από το Θέατρο Τέχνης, το οποίο θα κάνουμε και στην Ιταλία, γιατί έχουμε τη φαντασίωση ότι ο Καίσαρας έχει περάσει από αυτό το χωριό και από αυτό το μέρος που παίζουμε εκεί, από αυτή την περιοχή που παίζουμε, από την Καλαβρία, και μας αρέσει πολύ να χρησιμοποιούμε την πόλη με μία αίσθηση ότι είναι ο χώρος του λαού και των πολιτών, δηλαδή ότι από εκεί ξεκινά το έργο.  Εάν δεν υπήρχε ο λαός, δεν θα είχε δράση ο Καίσαρας, δηλαδή δεν θα είχαν πάει έτσι τα πράγματα.

Εμένα μου φαινόταν σα να έπαιρνες το μέρος του λαού όταν το είχα πρωτοδεί, δηλαδή βάζεις τον λαό μέσα, πριν από την παράσταση για να εκφέρεις τη γνώμη του, όμως το δίκαιο τελικά το έχει ο Καίσαρας;

Ν.Τ: Το δίκαιο τελικά το έχει η ζωή.  Ποιος το έχει το δίκαιο, Ρένο;

Ρένος Χαραλαμπίδης: Ο Σαίξπηρ έχει το δίκιο.  

Ο Σαίξπηρ, τι πιστεύει για τον Καίσαρα;

Ρ.Χ: Ο Σαίξπηρ δεν ενδιαφέρεται και πολύ για τον Καίσαρα και για κανέναν, ενδιαφέρεται για το παραμύθι.  Νομίζω ότι για τον Σαίξπηρ τα πρόσωπα είναι αναλώσιμα. Μας λέει την παντοτινή ιστορία, είτε είναι η παντοτινή ιστορία της αγάπης που δεν οδηγεί πουθενά, είτε της εξουσίας που πάντα θα οδηγεί στην αυτοκαταστροφή.  Είναι παντοτινή ιστορία, αυτό λέει ο Σαίξπηρ.

Τους συνωμότες πώς τους βλέπεις εσύ;  Πώς το βλέπεις εσύ σαν ηθοποιός που παίζεις ταυτόχρονα όλους;

Ρ.Χ: Επειδή έπρεπε να παίξω θεωρητικά αντιφατικούς χαρακτήρες, αλλά ουσιαστικά όλοι ήταν εραστές της εξουσίας, ξεκινούσαν από τον ίδιο πυρήνα, από την αγάπη τους για τη δύναμη, ξεκίνησα με μία κοινή βάση που τους ένωνε.  Όπως όταν ήμασταν παιδιά και δέναμε με κλωστές γύρω από ένα καλάμι μπάμπουρες και τους βλέπαμε να στριφογυρίζουν γυαλιστεροί μες το φως, έτσι ακριβώς είναι και οι χαρακτήρες αυτοί, είναι δεμένοι στην εξουσία, ο καθένας βέβαια φέροντας το δικό του σύμπαν.

Γιατί η εξουσία, ακόμα κι εάν δεν το πιστεύουμε, δεν είναι μονοδιάστατη. Δεν υπάρχει ένα μοντέλο εξουσιαστή, υπάρχουν πολλά μοντέλα.  Επίσης η εξουσία δεν είναι πάντα κάτι κακό, είναι κάτι αναγκαίο. Δηλαδή χωρίς την εξουσία δεν υπάρχει έννομη πολιτεία και επικρατεί ο νόμος του ισχυρού με τους νόμους της ζούγκλας.  

Το κράτος λοιπόν, η εξουσία, μην ξεχνάμε ότι η λέξη πολιτική και πολιτεία έχει σαν πυρήνα τη λέξη πολιτισμός.  Άρα πολιτισμός, πολιτική και πολιτεία πηγαίνουν μαζί. Άρα, αυτοί οι εξουσιαστές που ο ένας θα εξολοθρεύσει τον άλλον, είναι υποχρεωμένοι να έχουν και στενή σχέση με τον πολιτισμό, κανείς από αυτούς δεν περιφρονεί την τέχνη, κανείς από αυτούς δεν είναι αμόρφωτος, απλά ο τρόπος που έχουν αναπτύξει τις προσωπικότητές του έρχεται σε σύγκρουση με τους άλλους.

Η εξουσία έχει έναν πολύ μεγάλο εχθρό που είναι όμως σύμμαχος του καλλιτέχνη και λέγεται ενθουσιασμός.  Όταν ενθουσιάζεσαι και είσαι εξουσιαστής, ο όλεθρος είναι σίγουρος, ενώ ο καλλιτέχνης πρέπει να είναι σε διαρκή συνθήκη ενθουσιασμού. Οι χαρακτήρες που παίζω ενθουσιάστηκαν, και ήταν μεγάλο λάθος αυτό, και για τους ίδιους και για τη Ρώμη.

Η ιδέα να παίξει ο Ρένος όλους τους ρόλους μαζί, πώς προήλθε;

Ν.Τ: Προήλθε λόγω ικανότητας καταρχάς.  Είναι σημαντικό αυτό, γιατί η ικανότητα, επειδή αυτό είναι ένα πολύ δύσκολο εγχείρημα και πολύ μεγάλο, δεν μπορείς να ζητήσεις από έναν άνθρωπο να παίξει επτά ρόλους, δεν μπορείς να το προτείνεις.  Αλλά το πολύ σημαντικό σε αυτό είναι η ικανότητα υπεράσπισης και των επτά, δηλαδή νομίζω ότι αυτό απαιτεί πολύ μεγάλη πνευματική διαύγεια για να μπορείς να υπερασπιστείς στη σκηνή, σε μία ώρα παράσταση, επτά διαφορετικούς ανθρώπους, θέλει διαύγεια και έμπνευση, δηλαδή από εκεί ξεκίνησε αυτή η ιδέα.

Δεν είναι ότι ήθελες να πεις κάτι πάνω στο θέμα του ήρωα ή της εξουσίας και αποφάσισες να παίξει ο Ρένος τους επτά ρόλους;  Ήρθε ανάποδα;

Ν.Τ: Περίπου.  Ο Ρένος ως όγδοος ρόλος σε αυτή την παράσταση, επειδή είναι καλλιτέχνης και δημιουργός, διατηρεί το δικαίωμα να έχει τελικά μία άλλου τύπου εξουσία, η οποία νομίζω ότι είναι πολύ συνεπής με την εξουσία που τελικά σου αφήνει το έργο, που είναι η ποίηση, γι’ αυτό το είπα.  Δηλαδή ανάμεσα στους επτά που παίζει, τελικά αυτός που έχει τη μεγαλύτερη κατανόηση είναι ο Σαίξπηρ, δηλαδή αυτός κατανοεί τα πράγματα σε βάθος, μετά από χρόνια μεν, αλλά αυτός τα κατανοεί. Οπότε νομίζω ότι ένα σχόλιο της παράστασης επάνω στο θέμα της εξουσίας είναι ότι ίσως οι άνθρωποι που βρίσκονται στην εξουσία θα έπρεπε να σκεφτούν λίγο πιο καλλιτεχνικά, λίγο πιο συνθετικά μάλλον.

Με τον Κούρτη πώς αποφάσισες να συνεργαστείς;  Ο οποίος έδινε ρυθμό, δεν έπαιζε μόνο τα κρουστά, ήταν σαν να έδινε ρυθμό στην παράσταση, ένα δεύτερο ρυθμό.

Νατάσσα Τριανταφύλλη: Ο Σαίξπηρ, εκτός από την ποίηση και τα εφέ στο θέατρο, έχει κάνει μία τρομερή καταγραφή ήχων στο πρωτότυπο, δηλαδή δεν μπορώ να θυμηθώ άλλο του έργο να έχει μεγαλύτερη καταγραφή ήχων.  Σε κάθε σκηνή και σε κάθε πράξη περιγράφει με πολύ μεγάλη ακρίβεια τους ήχους που κάνει ο λαός και τους ήχους που ακούγονται στις σκηνές από αλλού, είναι σαν να θέλει να τονίσει αυτή την προσωπική θέση ότι ενώ νομίζεις ότι συμβαίνει κάτι, στην πραγματικότητα συμβαίνει κάπου αλλού, δηλαδή είναι συνέχεια στο έργο αυτό, υπάρχει ένας διαρκής ήχος, είτε είναι όπλα, είτε είναι ασπίδες, είτε είναι κραυγές, είτε είναι φωνές καταστροφής, είτε είναι πόλεμος, είτε είναι πουλιά, έχει συνέχεια πουλιά και νυχτοπούλια που κράζουν μέσα στις σκηνές.  

Αυτό, τον άλλο ρόλο του έργου προσπαθήσαμε να τον εκτελέσει ένας μουσικός, όπως και ήταν συνεπές, ένας μουσικός δημιουργός που το κάνει αυτό στη σκηνή και σε συνάρτηση με το ερέθισμα που παίρνει.  Θα μπορούσαμε να τον ηχογραφήσουμε, αλλά τον θέλαμε να είναι παρών, όπως και όλοι οι άλλοι χαρακτήρες του έργου.

Να μιλήσουμε όμως και για την Ιταλική παράσταση;

Ρ. Χ: Το ενδιαφέρον για εμένα, στο ταξίδι που κάνουμε τώρα, είναι ότι για πρώτη φορά θα παίξω σε ένα κοινό το οποίο δεν καταλαβαίνει τη γλώσσα που μιλώ και για έναν ηθοποιό του θεάτρου που ο λόγος είναι το βασικό εργαλείο, προχωρούμε σε μία παράσταση εμπειρία.  

Δεν θα υπάρχουν μεταφράσεις κ.λπ.;

Ρένος Χαραλαμπίδης: Υπάρχουν υπέρτιτλοι, αλλά αλλιώς είναι να παίζεις και να μην καταλαβαίνει ο άλλος και να διαβάζει τους υπέρτιτλους και αλλιώς πραγματικά να επικοινωνείς το κείμενο.  Για εμένα, λοιπόν, είναι η πρώτη φορά που παίζω σε κοινό που δεν καταλαβαίνει τη γλώσσα μου, είναι ένα στοίχημα για εμένα, και βέβαια είναι και μία μεγάλη επιτυχία και του Θεάτρου Τέχνης που καταφέρνει οι παραστάσεις του να ταξιδεύουν σε όλο τον κόσμο.   Αυτό είναι ένα από τα σημεία που πρέπει να γλεντήσουμε, πρέπει να απολαύσουμε, το ότι το ελληνικό θέατρο ταξιδεύει και μάλιστα με τον απόηχο ενός μεγάλου θρύλου, όπως είναι ο Κάρολος Κουν.  Γιατί θέλω να σου πω ότι η παράστασή μας είναι υπό τη διακριτική επιρροή του Κάρολου Κουν, αν και ποτέ δεν τον γνωρίσαμε προσωπικά, έχει φτάσει σε εμάς η μυρωδιά από το έργο του, από τη ζωή του και από τη δραματική του σχολή και από την εξωστρέφειά του.

Ν.Τ: Μάλιστα είναι πολύ ενδιαφέρον ότι θα πάμε ένα ελληνικό θέατρο να μιλήσει για έναν ιταλικό μύθο, το οποίο είναι κάτι πολύ ωραίο.  Δηλαδή σκεφτόμαστε ότι σε αυτά τα πλαίσια της παράστασης που ο Ρένος καλωσόριζε το κοινό στην αρχή, ότι υπάρχει ανάποδη πορεία, γιατί τώρα, κατά κάποιον τρόπο, μας αντιστρέφεται το δώρο και πηγαίνουμε εμείς να συναντήσουμε τον Καίσαρα.  Δηλαδή εμείς προσπαθούσαμε να τον καλέσουμε εδώ στην Αθήνα και ξαφνικά μας δόθηκε η χαρά και η δικαίωση να πάμε εμείς να τον συναντήσουμε, δηλαδή πάμε να μιλήσουμε σε ανθρώπους που ξέρουν σε πολύ μεγάλο βάθος την ιστορία του έργου, που εδώ ήταν πιο θολά τα πράγματα, δηλαδή προσπαθούσαμε πολύ να περάσουμε και το πρώτο επίπεδο του έργου σχετικά με το ποιος είναι ο Καίσαρας και ο Βρούτος.  Είναι πολύ ωραίο το ότι θα ξέρουν το μύθο σε βάθος και ότι μπορούμε να μιλήσουμε κατευθείαν στο δεύτερο και στο τρίτο επίπεδο.

Όμως για εμάς, στις 40 παραστάσεις που κάναμε εδώ στην Αθήνα, ήταν πολύ πρωτόγνωρη η αντίδραση του ιταλικού κοινού, δηλαδή αυτοί οι 30 άνθρωποι που ήταν εκείνο το βράδυ μέσα στο θέατρο, είχαν ένα φοβερό ενθουσιασμό Ήταν πολύ ωραία βραδιά. Ελπίζουμε και στα επόμενα θέατρα, στη Ρώμη και στο Μιλάνο.

Πότε είναι αυτά;

Ν.Τ.: Αυτά θα ανακοινωθούν σύντομα.

 

Φωτογραφίες παράστασης: Λάμπρος Ρουμελιωτάκης

Μοιραστείτε