ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΑΡΘΡΑ
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Ακολουθήστε μας:
19 March, 2024
ΚεντρικήΜΟΥΣΙΚΗΈννιο Μορρικόνε (1928-2020): Τα σάουντρακ μιας ζωής. Μέρος Β!

Έννιο Μορρικόνε (1928-2020): Τα σάουντρακ μιας ζωής. Μέρος Β!

Του Γεώργιου Πισσαλίδη

Συνεχίζουμε το αφιέρωμα στον εκλιπόντα βασιλιά των “σάουντρακς” Έννιο Μορρικόνε καλύπτοντας την καριέρα από τα αστυνομικά του 70 με τον Ζαν Πωλ Μπελμοντό και τον Λίνο Βεντούρα στην αριστουργηματική “Αποστολή” και από την συναισθηματική μουσική του “Σινεμά ο Παράδεισος” στο καθυστερημένο Όσκαρ για τους “Μισητούς 8” του Κουεντίν Ταραντίνο.

Στην δεκαετία του 70, ο Μορρικόνε έγραφε μουσική για  γκανγκστερικές ταινίες, όπως ο «Επαγγελματίας» με τον Ζαν Πωλ Μπελμοντό, όπου ακουγόταν το διάσημο «Chi Mai», ένα κλασσικό κομμάτι του γαλλικού easy listening, που ανέβηκε στο Νο 2 των εγγλέζικων τσαρτς. Υπήρχε επίσης η «Συμμορία των Σικελών» με Ζαν Γκαμπέν, Αλαίν Ντελόν και Λίνο Βεντούρα. Ενώ ιδιαίτερη μνεία χρίει η μουσική του για «Κάποτε στην Αμερική» του Σέρτζιο Λεόνε, μία από τις καλύτερες που έγραψε ποτέ, όπου συνδύαζε συμφωνική μουσική, ντίξιλαντ και τσάρλεστον. Μάλιστα έχασε ένα πιθανό Όσκαρ, γιατί ο Αμερικανός διανομέας της ταινίας ξέχασε να το προτείνει!!!

O Σερτζιο Λεόνε και ο Εννιο Μορρικόνε την εποχή του “Κάποτε στην Αμερική”

Υπήρχε επίσης η συνεργασία του με τον μάστορα του Ιταλικού τρόμου, Ντάριο Αρτζέντο σε ταινίες, όπως «Το πουλί με τα κρυστάλλινα φτερά», «Η Γάτα με τις εννιά ουρές» και το «Φάντασμα της Όπερας»

Υποψηφιότητες και Βραβεία

Ο Έννιο Μορρικόνε υπήρξε υποψήφιος για Όσκαρ Μουσικής για τις «Μέρες Παραδείσου» του Τέρενς Μάλικ, την «Αποστολή» του Ρίτσαρντ Τζεφφρυ, τους «Αδιάφθορους» του Ντε Πάλμα, το Bugsy του Μπάρυ Λέβινσον και την «Μαλένα» του Τζιουζέπε Τορνατόρε. Όμως δεν το πήρε για κανένα από τα παραπάνω.

Από όλα τα soundtracks που έχει γράψει, το πιο αγαπημένο του είναι αυτό για την «Αποστολή» του Ρόλαντ Τζόφρε. Πρόκειται για την πιο ριζοσπαστική του δουλειά, όπου αναμείγνυε γρηγοριανούς ρυθμούς, έθνικ μουσικές, και ηλεκτρονικούς ήχους μεταφέροντας στο πανί και τα ηχεία των σαλονιών την ζούγκλα του Αμαζονίου.

Το σάουντρακ της “Αποστολής” παραμένει το πιο αγαπημένο του Μορρικόνε

Για το «Φράντικ» του Πολάνσκι συνδύαζε γαλλικά βαλς όπου χρησιμοποιούσε ακορντεόν, με τζαζ, ηλεκτρονικούς ήχους και μουσική μυστηρίου αλά Μπέρναντ Χέρμαν. Τέλος η μουσική για το «Σινεμά ο Παράδεισος» του Τορνατόρε είναι ένα από τα πιο νοσταλγικά του soundtrack και τα πιο αγαπημένα.

Επίσης ο Μορρικόνε κέρδισε Γκράμμυ για την μουσική για τους «Αδιάφθορους» (the Untouchables), ενώ το 2009 το μουσικό θέμα The Good, The Bad and the Ugly μπήκε στο Grammy Hall of Fame. Τέλος το Αμερικάνικο Ινστιτούτο Κινηματογράφου συμπεριέλαβε την μουσική για την «Αποστολή» (The Mission) στα καλύτερα 25 σάουντρακς όλων των εποχών.

Η αναγνώριση από όλους τους χώρους

Η αγάπη για τον Μορρικόνε προέρχεται από όλους τους χώρους. Οι Ramones ξεκινούσαν τα πρώτα τους σόου με το θέμα από το «Ο Καλός, ο Κακός και ο Άσχημος». Ενώ οι Metallica χρησιμοποιούν το «Ecstasy of Gold» από την ίδια ταινία για τα σόου τους. O κλασσικός τσελίστας Yo-Yo Μa ηχογράφησε ένα δίσκο με κομμάτια του Μορρικόνε με τον «μαέστρο» να διευθύνει την ορχήστρα.

Ο ίδιος ο Μορρικόνε ηχογράφησε ένα δίσκο με κομμάτια του με την μεγάλη τραγουδίστρια του πορτογαλικού «φάντο» Ντούλτσε Πόντες. Ο αβαντ-γκαρντίστας Τζων Ζορν ηχογράφησε το «The Big Gundown» με μουσικές του Μορρικόνε. Τέλος οι Portishead σάμπλαραν την μουσική από τα σπαγγέτι-γουέστερν για το ιστορικό τους ντεμπούτο Dummy.

Ντούλτσε Πόντε και Εννιο Μορρικόνε

Αποκορύφωμα όλων το άλμπουμ -φόρο τιμής του 2007 We All Love Ennio Morricone με συμμετοχή τόσο διαφορετικών μεταξύ τους καλλιτεχνών, όπως ο Άντρέα Μποτσέλλι, ο Μπρούς Σπρίνγκστην, οι «Μετάλλικα», ο Ρότζερ Γουώτερς και η Σελίν Ντιόν. Σε αυτό μάλιστα ο Κουίνσυ Τζόουνς, επί δεκαετίες θαυμαστής του Μορρικόνε σύστησε στους μόνιμους του συνεργάτες Άλαν και Μέριλυν Μπέργκμαν (διάσημοι για τους στίχους στο οσκαρικό “The Way We Were της Στρέιζαντ) να γράψουν στίχους πάνω στο Deborah’s Them από το «Κάποτε στην Αμερική» και να δημιουργήσουν το “I Knew I Loved You” για την Σελίν Ντιόν.  

Με την αναβίωση του easy listening και του lounge στην δεκαετία του ’90, ο Μορικόνε λατρεύτηκε ως συνθέτης πρωτοκλασάτης mood music που συνοδεύει φοβερές ταινίες στην σκοτεινή αίθουσα και χαλαρώνει στο σαλόνι του σπιτιού. Όλα αυτά βοήθησαν να κερδίσει Όσκαρ για την συνολική του προσφορά το 2006.

Σε όλη την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα περιόδευε με την Συμφωνιέτα της Ρώμης, παρουσιάζοντας μία συνολική (αλλά και ταυτόχρονα επιλεκτική) εικόνα της μουσικής του. Μάλιστα το 2007 κυκλοφόρησε μια πενταπλή κασετίνα με τίτλο «Io, Ennio Morricone: Film Music» όπου ο «μαέστρο», επανεκτέλεσε όλη την μουσική του, διευθύνοντας την Sinfonieta di Rome. Όπως συνέβαινε και με συνθέτες της κλασσικής μουσικής, όπως ο Ραβέλ, η μουσική του αποκτούσε άλλο νόημα, όταν την διεύθυνε ο ίδιος.    

Και μετά ήρθαν ο Ταραντίνο και το Όσκαρ

Ένας από τους μεγαλύτερους φανς του Μορρικόνε ήταν ο Κουέντιν Ταραντίνο, ο οποίος χρησιμοποιούσε την μουσική του σε ταινίες, όπως «Kill Bill», Death proof, «Άδωξοι Μπάσταρδοι» και «Django, ο τιμωρός» χρησιμοποιούσε την μουσική του Μορρικόνε από τα σπαγγέτι γουέστερν του Λεόνε και του Κορμπούτσι για να δημιουργήσει ένταση στις ταινίες του. Όμως για τους «Άδωξους Μπάσταρδους» και τον «Django, τον τιμωρό», ο Ταραντίνο ήθελε ένα ειδικό σάουντρακ του Μαέστρο, αλλά μάταια.

Μια σκηνή από τους “Μισητούς 8”

Κατ’ αρχήν να πούμε ότι ο Μορρικόνε φερόταν να είχε δηλώσει ότι δεν είναι ευχαριστημένος με την χρήση της μουσικής του χωρίς συνοχή από τον Ταραντίνο. Όμως ο Ταραντίνο ήταν αποφασισμένος και ταξίδεψε μέχρι το σπίτι του Μορρικόνε στην Ρώμη με ένα μεταφρασμένο στα ιταλικά.

Συνήθως ο Μορρικόνε γράφει μουσική πριν δει την τελική ταινία, αλλά ήδη ο Ταραντίνο είχε γυρίσει την ταινία και έκανε μοντάζ. Σε σχετική ερώτηση του Μορρικόνε γιατί αφού χρησιμοποιεί έξυπνα την παλιά του μουσική γιατί ήθελε ειδικά γραμμένο σάουντρακ, ο Ταραντίνο του είπε πως ήταν η πρώτη φορά που σκεφτόταν για πρωτότυπο σάουντρακ γιατί πίστευε ότι αυτή η ταινία ήταν κάτι σπέσιαλ. Σε αυτό μια ομάδα επικηρυγμένων και φυγάδων μαζεύονται σε ένα σπίτι στο μετα-εμφυλιακό Γουαϊόμινγκ στην διάρκεια μιας χιονοθύελλας και σιγά- σιγά αποκαλύπτεται ότι οι ταυτότητες τους δεν είναι αυτές που επικαλούνται.  

Ο Μορρικονε του είπε ότι σε δύο εβδομάδες που του έδινε προθεσμία, δεν μπορούσε να γράψει το υλικό και αντί αυτού του έδωσε ανέκδοτη μουσική για το «Πράγμα» του Κάρπεντερ Ενώ συνέθεσε την μουσική των τίτλων αρχής, το “L’ultima diligenza di Red Rock” (Τελευταίο στάδιο για το Κόκκινο Βράχο) Ήταν ένα κομμάτι για το οποίο ήταν πολύ περήφανος μιας και για πρώτη φορά χρησιμοποιούσε όργανα όπως φαγκότο και τούμπα.

Ο Κουίνσυ Τζόουνς παρουσιάζει το πολυπόθητο Όσκαρ στον Έννιο Μορρικόνε

Μετά από αυτό, ο Μορρικόνε δήλωσε ότι οι δηλώσεις παρερμηνεύθηκαν και ότι εκτιμάει την ποίηση του Ταραντίνο με εξαίρεση μία η δύο σκηνές που ήταν πολύ βίαιες για τα γούστα του.

Τελικά στις 27 Φεβρουαρίου 2016, ο Έννιο Μορρικόνε κέρδιζε  Όσκαρ για Καλύτερη Πρωτότυπη Μουσική για τους «Μισητούς 8» του Ταραντίνο. Αποκαθίστατο έτσι μια ιστορική αδικία των Όσκαρς Αν και δεν λατρεύουμε το στυλ του Ταραντίνο, νομίζω ότι θα πρέπει του χρωστάμε χάρι για την ευκαιρία που έδωσε στον «μαέστρο» να κερδίσει το πολυπόθητο αγαλματάκι.

Μοιραστείτε