ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΑΡΘΡΑ
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Ακολουθήστε μας:
19 March, 2024
ΚεντρικήΚΡΙΤΙΚΕΣ“Εμείς οι δύο” :Ένα βιβλίο που λατρεύει τις παραδοσιακές αξίες, τον Λάβκραφτ και τον Λιαντίνη

“Εμείς οι δύο” :Ένα βιβλίο που λατρεύει τις παραδοσιακές αξίες, τον Λάβκραφτ και τον Λιαντίνη

του Ιωάννη Μπαχά, συγγραφέα 

Θα πρέπει, πριν από οτιδήποτε, να παραδεχθώ πως είμαι θετικά «προκατειλημμένος» με τα κείμενα του Παναγιώτη Λιάκου είτε πρόκειται για τα βιβλία του, είτε για τα άρθρα του στις εφημερίδες είτε ακόμη και για τις αναρτήσεις του στο εξαιρετικό ιστολόγιο του «Οι Αδιάβροχοι». Και όχι μόνο διότι αγαπάει και τιμάει το Ελληνικό Έθνος και την ιστορία του, όπως παραδέχεται στο βιβλίο του με τη φωνή του ήρωά του «…εγώ δεν είμαι άπατρις ή διεθνιστής…..Είμαι Έλλην το καυχώμαι. Χαίρω δια την καταγωγή μου…» καθώς και εγώ είμαι ομοϊδεάτης, αλλά γιατί γνωρίζει καλά και αναφέρεται συχνά στο έργο του λατρεμένου μας συγγραφέα Xάουαρντ Φίλιπς Λάβκραφτ.

Στο αφιερωμένο σε αυτόν 11ο κεφάλαιο του βιβλίου του με τίτλο «Σκιά πάνω από το Ίνσμουθ» τον αποκαλεί «…τον αξεπέραστο Χάουαρντ Φίλιπς Λάβκραφτ, τον μετρ του τρόμου και δημιουργού της μυθολογίας Κθούλου…Για να καταλάβεις …πόσο θαυμάζω την πένα του και την προσωπικότητα του Λάβκραφτ, ένα θα σου πω: Όταν ο Στίβεν Κινγκ αποκτήσει το ένα εκατομμυριοστό της διάνοιας και του ταλέντου του Λάβκραφτ θα γίνει πρόεδρος των ΗΠΑ ή –κάτι ακόμα πιο δύσκολο- θα εντοπίσει σοβαρούς πολιτικούς στα ελληνικά κόμματα» !!! (τα θαυμαστικά δικά μου). Στα χρονογραφήματα του στη στήλη «Περί Πωλητικής» στην καθημερινή «Δημοκρατία» ο Λιάκος τα ντύνει πολλές φορές με φωτογραφίες από εξώφυλλα ελληνικών εκδόσεων του Λάβκραφτ ή με εμπνευσμένα από τα τέρατα του κολλάζ.

Για όσους είναι εξοικειωμένοι γνωρίζουν πως ο μεγάλος Αμερικανός λογοτέχνης μίλησε για όλα και έτσι ταιριάζει ακόμη και σε μια ιστορία έρωτα και κατασκοπίας όπως αυτή του Λιάκου. «Η Κατάρα πάνω από το Ίνσθμουθ» και το ανυπέρβλητο σκηνικό τρόμου και αγωνίας που εξυφαίνει ο δεξιοτέχνης Χάουαρντ χρησιμεύουν στον Λιάκο για να περιγράψει τον τόπο όπου καταφεύγει διωκόμενος στην ιστορία του. Για να μείνω αυστηρά βιβλιόφιλος, παρά τις συχνές αναφορές του συγγραφέα σε ταινίες, ο Παναγιώτης δεν σχολιάζει την έξοχη ταινία  «Dagon» όπου η αγωνία του καταδιωκόμενου ήρωα αγγίζει τα ουράνια που δεν λένε να κλείσουν στο καταραμένο και μουλιασμένο Ίνσμουθ. Αυτό το κεφάλαιο θα αρκούσε για να αφιερώσω διθυράμβους στο «Εμείς οι δύο».

Μεγάλη αγάπη του Λιάκου και του ήρωα του ο Λάβκραφτ

Όμως το μυθιστόρημα έχει κι’ άλλες αρετές, εκτός από την αναφορά στον Λάβκραφτ. Αν και είμαι δύσπιστος στα έργα που απευθύνονται στον αναγνώστη με πολύ απλό και άμεσο τρόπο όπως θα έκανα εγώ σε έναν φίλο μου και καθώς αναζητώ καλολογικά σχήματα, εκτενείς περιγραφές και αναλύσεις χαρακτήρων (μάλλον εξαιτίας της άοκνης μελέτης μου των μεγάλων Ρώσων κλασσικών, εντούτοις πρέπει να ομολογήσω ότι το να γίνεται ένα βιβλίο-φίλος σου, όπως όλοι λέμε πως πρέπει να είναι το καλό βιβλίο, είναι πολύ σημαντικό. Το «Εμείς οι δύο» μεταμορφώνεται σε άνθρωπο, έναν άνδρα φίλο, ρωμαλέο , δυναμικό, με αντιφάσεις, αδυναμίες, δυσλειτουργίες αλλά και πρότυπο υγειούς πατριώτη Έλληνα που τιμάει τη γυναίκα, την φιλία και έχει υπηρετήσει (και υπερηφανεύεται για αυτό) στο στρατό (εκεί βρήκε και διαχρονικούς φίλους). Προφανώς λοιπόν να μην είναι της αρεσκείας κάποιων «προοδευτικών», όπως αυτοαποκαλούνται, και να σπεύσουν να κλείσουν το βιβλίο μόλις διαπιστώσουν πως ο ήρωας είναι ένας φυσιολογικός άνδρας και πατριώτης. Ας είναι, ο ήρωας του Λιάκου δεν θέλει να μιλήσει σε όλους, αν ήθελε μπορεί να μπόλιαζε το έργο του με έναν διάχυτο ομοερωτισμό, μια κρυφή εχθροπάθεια για τον στρατό, μια δυσανεξία για τον αρχαίο κόσμο και τότε, ω του θαύματος, ίσως έμπαινε στη λίστα των ευπώλητων πριν καν να εκδοθεί!!! Και χωρίς αυτά όμως θα μπει καθώς «η φυσικότητα είναι ο κανόνας».

Θα συγκρίνω τη συζήτηση που «κρυφακούω» διαβάζοντας το έργο, με αυτή του υπερτιμημένου (κυρίως λόγω του σήριαλ) «Τρίτου στεφανιού» του Κώστα Ταχτσή. Πιστεύω πως τα έργα ενός συγγραφέα θα πρέπει να τα διαβάζουμε συναρτώντας τα με τα προγενέστερα και τα ύστερα του αλλά και με την κρίση μας για την προσωπικότητα  του, διαδικασία που έτσι και αλλιώς γίνεται ασύνειδα και αυτόματα. Έτσι ο Ταχτσής που μας εξομολογείται στο «Φοβερό Βήμα» το πάθος του, καθιστά τα έργα του αυτά που διάβασα «χαμένο χρόνο» και ας υπήρξαν δημοφιλή σήριαλ κι’ ας απέσπασαν διακρίσεις. Αυτή τη φορά ακούω φυσιολογικούς άνδρες να μιλούν με σεβασμό και χωρίς χυδαιότητα για τις γυναίκες, να σχεδιάζουν προαιώνια χαραγμένες στρατηγικές κατάκτησης του άλλου φύλου, χωρίς να το υποβαθμίζουν. Να σέβονται τους γονείς τους, να τιμούν τις φιλίες τους και να ρισκάρουν για αυτές.

Ο Παύλος Ρήγας είναι περήφανος για τον πατριωτισμό και την θητεία του

Η καθαρότητα των σκέψεων, των ενεργειών και των αντιδράσεων των ηρώων μαζί με την πανταχού παρούσα στο κείμενο σαρκαστική κριτική των κακοδαιμονιών της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας  (όπως την αντιποίηση αρχής, τη λογοκλοπή ή την απάτη) είναι απολαυστική. Έτσι εξηγώντας στους αναγνώστες του το «παράλογο» βρίσκει την ευκαιρία για να «φωτογραφίσει» τον «Ένας τρόμπας και εν πολλοίς ύποπτος και ανελλήνιστος τυπάς-που ξεσκίζεται στην γυμναστική, στο κανό και στο σούσι πάει την πατρίδα του ολοσούμπιτη στο ΔΝΤ. Πριν από αυτήν την μουρλαμάρα μερικά εκατομμύρια πρωτόζωα με νοημοσύνη μπανανόμηλου και δικαίωμα ψήφου τον έχουν κάνει πρωθυπουργό». Ο αναγνώστης μετέχει της αγωνίας του ήρωα να ξεμπλέξει από την αδιέξοδη σχέση του αλλά και την άβυσσο των μυστικών υπηρεσιών, όπου όχι εντελώς αδικαιολόγητα μπαίνει όταν ζητάει βοήθεια και υποστήριξη από έναν φίλο του στην Ε.Υ.Π. καθώς «αρκετά στελέχη της υπηρεσίας έχουν διδακτορικά στην ψυχολογία και στην ψυχιατρική (και μια τέτοια να μας προκύψει κάνουμε πάρτυ!)» .

Κάποιες άλλες φορές ο ήρωας του Λιάκου προκαλεί την «πολιτική ορθότητα» παίρνοντας θέση σε δύσκολα θέματα όπως η αυτοδικία και η οπλοκατοχή «Θέλεις να περνάς κακά ή χειρότερα; είναι το δίλημμα που σου προβάλει το ημεδαπό σύμπλοκο εξουσίας. Οπότε τι απομένει; Μία καπνισμένη κάνη πάνω από ένα κάθαρμα……Ξηγημένα πράγματα και ευκόλως μετρήσιμα αποτελέσματα…..όταν διαλύουν ολόκληρη κοινωνία, το έπαθλο τους δεν πρέπει να είναι τα φράγκα, η δόξα και η ισόβια ασυλία, που έχουν κατοχυρώσει μέσω της άδικης νομοθεσίας. Πρέπει να φοβούνται κάτι και το πιο φοβιστικό πράγμα στον κόσμο (τουλάχιστον σε δαύτους) είναι να βρεθείς στη λάθος άκρη ενός όπλου. Να σε κοιτάει μια κάννη». Εξαιρετικό μανιφέστο ριζοσπαστικής εθνικής πολιτικής αλλαγής!!!

Νοιώθω πως κάθομαι στο καφέ μαζί με τον Παύλο Ρήγα, τον ήρωα του Λιάκου, και μου εξιστορεί την περιπέτεια του χωρίς κομπασμούς και πως και εγώ συμμετέχω με ιδέες, σκέψεις, προτάσεις. Δεν θα κρύψω όμως πως θα ήθελα μια ευκρινέστερη στοιχειοθέτηση της απειλής που τους καταδιώκει και που μοιράζονται με τον ήρωα ο κυπατζής φίλος του. Εξάλλου, καθώς δεν έδωσε παρά ελάχιστα στοιχεία παρά μόνο υπαινιγμούς και υπονοούμενα, θα μπορούσε στο τέλος να δώσει αποκλειστικές απαντήσεις για το ποιος απειλούσε τη ζωή τους. Οι συχνές τέλος αναφορές σε βιβλία, ταινίες, βιογραφίες και ιστορικά περιστατικά, αυτή δηλαδή η «διακειμενικότητα» του έργου το καθιστούν για τους αναγνώστε του εξαιρετικά ευχάριστο αλλά και χρήσιμο. Ο Λιάκος μας πληροφορεί για αρχαίους ποιητές «Ο Φρύνιχος ήταν τραγικός ποιητής και ενέβασε το έργο «Μιλήτου άλωσις»….Οι Αθηναίοι πλάνταξαν στο κλάμα….Όλα κι όλα! Στα πατριωτικά θέματα δεν σήκωναν κουβέντα. Ούτε στο θέατρο δεν επέτρεπαν να χάνουμε ως Έλληνες. Ρίξανε κατακούτελα στον Φρύνιχο πρόστιμο ένα χιλιαρικάκι…..και του έκαναν σύσταση». Ή παίζει με τους τίτλους λογοτεχνικών έργων όπως «το Ρουλέτενμπουργκ» (από τον «Παίκτη» του Ντοστογιέφσκι) ή με τα ονόματα συγγραφέων που τους αφιερώνει εμπνευσμένα από το έργο τους κεφάλαια όπως «Ο Τόλκιν στα Τρίκαλα Κορινθίας» ή μας γνωρίζει με τον μεστό καίριο και διαχρονικό εθνικό λόγο του Λιαντίνη στη «Γκέμμα»: «Μ’ ερωτάς πώς έζησα χωρίς να υπάρξω; Μα είναι απλό. Γιατί στην προσπάθεια και στον αγώνα μου να πετύχω όλους τους στόχους που συνεχώς έθετα , ήμουν τόσο απορροφημένος από τη φροντίδα τους, ώστε δεν είχα μάτια για τίποτα βαθύτερο». Όλα τα παραπάνω σε ένα βιβλίο!!!

Ο Λιάκος παραπέμπει στην “Γκέμμα” του Λιαντίνη

Το «Εμείς οι δύο» είναι ένα διασκεδαστικό χρονογράφημα και ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα όπου οι συνειρμοί που πυροδοτεί όταν αφεθεί κανείς, και έτσι πρέπει να κάνει, τον οδηγούν σε προβληματισμούς για την κατάσταση της Ελλάδας σήμερα. Σκέψεις που βρίσκονται στο φόντο ενώ σε πρώτο πλάνο βλέπουμε στην άκρη του Τιτανικού τους δύο ερωτευμένους ήρωες, τον Παύλο και τη Ναταλία που αγκαλιάζονται στην πλώρη. Μόνο που στο τέλος ο ένας τους γλιτώνει την τελευταία στιγμή από το ναυάγιο της σχέσης τους.

Ο δημοσιογραφος και συγγραφέας Παναγιώτης Λιάκος

Επίσης σας συνιστώ να διαβάσετε:

Το βιβλίο του Παναγιώτη Λιάκου «Ελευθερία. Κείμενα για τον Ελληνικό τρόπο».

Τις στήλες του Παναγιώτη Λιάκου στην εφημερίδα Δημοκρατία: «Περί Πωλιτικής» (καθημερινά) και «Πατριδογνωσία» (Κυριακάτικη Δημοκρατία)

Τα άρθρα του στο ιστολόγιο του «Οι Αδιάβροχοι» www.adiavroxoi.blogspot.com

Την «Γκέμμα» του ανυπέρβλητου Δ. Λιαντίνη.

«Η Κατάρα πάνω από το Ίνσμουθ», συλλογή διηγημάτων του Howard Phillips Lovecraft, εκδόσεις Αίολος (και όλα τα άλλα, κυρίως την επιλογή των Επιστολών του).

Δείτε τέλος την πολύ ατμοσφαιρική ταινία τρόμου

«Dagon».

Καλά να περάσετε λοιπόν «Εσείς οι δύο», ο Παύλος Ρήγας και εσείς, ο φίλος του.

 

Ο Ιωάννης Μπαχάς είναι εκπαιδευτικός και συγγραφέας.
Διατηρεί το ιστολόγιο ‘Το Φρούριο της Λήθης” 

Μοιραστείτε