Παρότι εβδομηνταριών χρονών, τούτος ο Άρχοντας των Ασπρόμαυρων Πλήκτρων παραμένει επί των επάλξεων σε βαθμό αξιοθαύμαστο! Έτσι λοιπόν ανάμεσα στις δεκάδες πρόσφατες εξωτερικές του συνεργασίες (δεκάδες επιλεγμένες, από τις εκατοντάδες που του προτείνουν σε μηνιαία βάση), ο αγέραστος μουσικοσυνθέτης συνεχίζει αυτές τις μέρες τις ηχογραφήσεις του νέου, επερχόμενου δίσκου του τον οποίο ευελπιστεί να ολοκληρώσει στις αρχές Σεπτεμβρίου.
«Και αυτό το άλμπουμ έχει μια συγκεκριμένη κεντρική θεματολογία. Όμως επειδή την έχω πατήσει πολλές φορές αποκαλύπτοντας πρόωρα το εκάστοτε θέμα, ανακαλύπτοντας λίγες βδομάδες μετά ότι και κάποιοι άλλοι πραγματεύονται το ίδιο, δε λέω πλέον τίποτα και σε κανέναν!» δηλώνει στην επίσημη ιστοσελίδα του ο Rick Wakeman και συνεχίζει «…Την πάτησα ξανά πολύ πρόσφατα άλλωστε με ένα κοινό project που ετοιμάζαμε με τον Sir Tim Rice (σ.σ.: ο διάσημος στιχουργός του Andrew Lloyd Webber σε μνημειώδη έργα όπως τα “Jesus Christ Superstar” και ‘Evita” ), το οποίο εξέπνευσε αποκαρδιωτικά. Όμως ο Sir Tim και εγώ εν τέλει εργαζόμαστε ήδη πάνω σε μια νέα ιδέα η οποία μοιάζει ακόμη καλύτερη από την πρώτη, μα παρομοίως, δε λέμε ακόμη τίποτα και σε κανέναν!»
Χαρές και Πανηγύρια στις τάξεις των αμετανόητων του Προγκρέσιβ Ροκ! Η προσμονή μας έντονη. Και το έναυσμα ισχυρό. Πάμε λοιπόν να δούμε σε αυτό το δεύτερο μέρος της κατ’ ιδίαν συνέντευξης μου με τον αστείρευτο Rick, τις υπόλοιπες ιστορίες που μοιράστηκε μαζί μου το 1997, συνεχίζοντας πάνω-κάτω εκεί που είχαμε μείνει στο πρώτο μέρος. Ήτοι την αποχώρηση του λόγω Tales of Topographic Ocean και της επιστροφής του για τις ανάγκες του Going for the One.
Courtesy Rick Wakeman
Κείμενο-φωτογραφίες Θεάτρου Λυκαβηττού: Χρήστος Κισατζεκιάν
Πώς διαχειρίστηκες τόσο πολλές διαφορετικές υποχρεώσεις επιστρέφοντας στους Yes;
«Τα ανοιχτά μέτωπα ήταν πράγματι πολλά. Και ξέρεις πως είναι αυτά. Όταν έχεις να διαχειριστείς ως παρουσιαστής και οικοδεσπότης ραδιοφωνικών (σ.σ.: “Man, Machine & Music”) και τηλεοπτικών εκπομπών (σ.σ.: “An Audience with Jimmy Tarbuck”), αν τα χάσεις, αν πεις όχι, λογικό και επόμενο να τα αναλάβει κάποιος άλλος, οπότε δεν τα ξαναπαίρνεις πίσω. Άρα δε θέλω να περιοδέψω επτά-οκτώ μήνες ρισκάροντας τα… Μου αρέσει πάρα πολύ να περιοδεύω, να παίζω μπρος σε κοινό! Όμως…»
Καταλαβαίνω! Αν είναι για κάτι προσωπικό όμως, ολόδικό σου, ίσως να το σκεφτόσουν…
«…Αυτό ακριβώς. Για αυτό το λόγο περιοδεύουμε ήδη με τον γιό μου στα πλαίσια της Βρετανικής περιοδείας “Wot’s On TV Tonite”…»
Σοβαρά; Με ποιον από τους δυο;
«Με τον δεύτερο μεγαλύτερο, τον Adam. Είναι εικοσιτριών χρονών και παίζει και αυτός πλήκτρα. Είναι έξοχος! Τόσο που πέρυσι (σ.σ.: 1996) βγήκε πρώτος στην Παναμερικάνικη ψηφοφορία ως ο κορυφαίος πληκτράς της χρονιάς. Και ο Fraser Thorneycroft-Smith, ο κιθαρίστας μας… Παρότι δεν είμαι φίλος και οπαδός της ηλεκτρικής κιθάρας γενικά, αυτός ο μικρός είναι πραγματικά μοναδικός. Είναι μόλις εικοσιτεσσάρων χρονών. Μα η τεχνική του είναι απίστευτη. Και το κυριότερο;, Παρότι τόσο μικρός, κατέχει ήδη το δικό του στυλ, τη δική του «υπογραφή». Είναι πάρα πολύ δύσκολο και σπάνιο σε τέτοιες ηλικίες. Στα τύμπανα είναι ξανά ο ίδιος Ιταλός που έχω πάντα μαζί μου από το 1975 έως και σήμερα, ο Tony Fernandez. Στο μπάσο είναι ένας session μουσικός, ο Allan Thompson, που έχει παίξει σχεδόν με τους πάντες! Τέλος έχω μαζί μου μια νεαρή τραγουδίστρια με εξαίρετη φωνή, η οποία είναι και πανέμορφη γυναίκα. Μια εξαμελής μπάντα δηλαδή. Με την οποία θέλουμε να έρθουμε και στην Ελλάδα με το καλό. Δεν έχω ξανάρθει ποτέ στην Ελλάδα! Τραγικό! Περιοδεύω ανά τον κόσμο τόσα χρόνια και δεν είχα έρθει ποτέ ξανά στη χώρα σας, πραγματικά δε χωρά στο νου μου…»
Πράγματι! Όμως ήταν να έρθετε με τους Yes πέρυσι (1996) για συναυλία, πράγμα που για κάποιο λόγο δεν συνέβη ποτέ…. Ξέρεις μήπως τους λόγους;
«Ναι. Το θυμάμαι! Μα δεν έχω ιδέα τι έγινε. Είμαι πολύ περίεργος κι εγώ… Ανάμεσα σε τόσες κλεισμένες ημερομηνίες, ούτε μια εδώ. Αναρωτιέμαι γιατί δε συνέβη ποτέ. Θυμώνω συχνά για αυτό το λόγο. Είναι αρκετά τα μέρη που δεν έχουμε παίξει ακόμη ενώ θα έπρεπε. Και αυτό με εξοργίζει. Δυστυχώ. Η κοπελιά του γιού μου δουλεύει για την Ολυμπιακή Επιτροπή, είναι Ελβετίδα, οπότε έχει επισκεφτεί πολλές φορές την Ελλάδα πρόσφατα, και κάθε φορά μου λέει «πρέπει να πας στην Ελλάδα, πρέπει να πάς!»… Εύχομαι να έρθουμε με το σχήμα μου λοιπόν το συντομότερο δυνατό, θέλω πάρα πολύ να παίξω για σας!»
Κι εμείς το ίδιο. Μακάρι! Ένα άλλο θέμα για το οποίο ανέκαθεν ήθελα να ακούω την άποψή σου ως πρωτοπόρου εξερευνητή, είναι η ανεπανάληπτη τεχνολογική εξέλιξη που βίωσε η γενιά σας. Αναφέρομαι σε όλα αυτά τα απίστευτα όργανα που γεννήθηκαν την εποχή εκείνη, στα τέλη των ‘60’ς και στα ‘70’ς, όπως τα θρυλικά πλέον συνθεσάιζερ Minimoog, ARP Odyssey, Oberheim OB-X, Prophet-5. Δε μπορεί. Σας «έλυσαν τα χέρια» ως δημιουργών! Ήταν εργαλεία θαυμαστά που σας βοήθησαν να εκφράζεστε με πολλαπλάσιους τρόπους. Και μια δεύτερη ερώτηση. Αναρωτιέμαι. Πέρα από την σύγχρονη τεχνολογία των ηλεκτρονικών υπολογιστών που εισβάλει όλο και περισσότερο στα μουσικά δρώμενα (σ.σ.: θυμίζω, η κουβέντα έγινε Σεπτέμβριο του 1997), πιστεύεις πως θα υπάρξει σύντομα μια άλλη τόσο θεμελιώδης εξέλιξη;
«Νομίζω όχι όσον αφορά στα πραγματικά όργανα… Πάντως έχεις απόλυτο δίκιο σε όσα ανέφερες. Συνέβη το εξής ενδιαφέρον λοιπόν. Στα 70΄ς τα πράγματα ήταν εξαιρετικά. Και τούτο γιατί οι Μουσικοί ήταν ακόμη εξυπνότεροι της Τεχνολογίας! Το λέω με βεβαιότητα αφού το έζησα ο ίδιος στη γέννησή του. Πέρυσι μιλούσα με τον Bob Moog ξανά και τα λέγαμε αυτά… Θυμάμαι ξεκάθαρα λοιπόν ότι με το που πήρα στα χέρια μου για πρώτη φορά ένα Minimoog, ένα ARP, ένα Oberheim, το επεξεργαζόμουν μια ολόκληρη εβδομάδα ολημερίς και ολονυχτίς, μόνο και μόνο για να ανακαλύψω αρχικά τις δυνατότητές του. Να δω πως δουλεύει βρε αδελφέ. Να βρω πώς δημιουργεί ήχους. Και αμέσως μετά, για να βρω φυσικά τη δική μου προσωπική «φωνή» μέσα από τις αμέτρητες δυνατότητές του. Αυτό ήταν μαγικό. Όμως με την πάροδο του χρόνου τι συνέβη;;; Η Τεχνολογία ξεπέρασε τον Μουσικό! Πώς; Με όλες αυτές τις προεπιλογές (pre-sets) που χαρίζουν άπλετα τα νέα μοντέλα. Εκατοντάδες ήχοι-κονσέρβα, στη διάθεσή σου. Και τι συνέβη ξαφνικά; Ο Μουσικός έγινε τεμπέλης!… «Να, ηχάρα αυτή εδώ, τι να κάθομαι να ψάχνω…». Ξάφνου, η ατομικότητα και η προσωπική σφραγίδα του καθενός μας πήγε περίπατο…»
Ακριβώς!…
«…Και να που στη δεκαετία του ’90 πλέον έγινε το εξής. Υπάρχει μια νέα γενιά μουσικών που αποζητά ξανά την ατομικότητα, την προσωπική σφραγίδα. Πώς; Πισωγυρίζοντας. Αγοράζοντας αυτά τα παλιά ιστορικά όργανα. Αποτέλεσμα αυτού; Ενώ πριν δέκα χρόνια αγόραζες ένα Minimoog με διακόσια δολάρια, πλέον πρέπει να δώσεις από δύο έως και τρεις χιλιάδες δολάρια!…»
O Rick Wakeman και το Minimoog του
Ο νόμος της αγοράς, φυσικό είναι, έγιναν ξανά περιζήτητα…
«…Αυτό ακριβώς. Και δε μιλώ φυσικά για αυτούς που ασχολούνται με την techno μουσική και έχουν άλλα εργαλεία. Μιλώ για κείνους που επιμένουν να παίζουν και να συνθέτουν μουσική με πραγματικά όργανα στα χέρια τους, και όχι με τα καινούργια που έχουν έτοιμους ήχους, ίδιους για κάθε αγοραστή. Που ψάχνουν και ψάχνονται. Κυνηγώντας την διαφορετικότητα, η οποία επιτυγχάνεται με κόπο, με αναλογικά όργανα. Το ηλεκτρικό πιάνο Fender Rhodes. Πριν είκοσι χρόνια το αγόραζες διακόσια δολάρια. Τώρα δίνεις τέσσερεις-πέντε χιλιάδες για να το αποκτήσεις μεταχειρισμένο.
Άρα για να σου απαντήσω, ναι, υπάρχει ακόμη και θα υπάρχει πάντα δυνατότητα να επιτευχθεί ατομικότητα και για τους νέους μουσικούς. Όμως κατά την άποψή μου, αυτό γίνεται μόνο μέσω πισωγυρίσματος στα μέσα και τους τρόπους που συνηθίζαμε εμείς να την κερδίζουμε…»
Σε ευχαριστώ. Απόλυτα ξεκάθαρη θέση. Όσον αφορά τα κομπιούτερς όμως ως μέσον καταγραφής; Είσαι ενάντιος ή δέχεσαι τις νέες δυνατότητες που προσφέρουν;
«Όχι. Με τίποτα. Ειδικά στους χώρους ηχογραφήσεων, μπορεί να είναι έως και λαμπρή η χρήση τους. Όμως και πάλι, υπάρχουν δυο τρόποι να χρησιμοποιήσεις και τούτη την Τεχνολογία. Είτε να την χρησιμοποιείς εσύ για τους στόχους σου, ή να την αφήσεις να σε χρησιμοποιήσει εκείνη! Αν είναι να κοπιάρεις διαρκώς δείγματα και μέρη και να τα επαναλαμβάνεις πιο κάτω όπως είναι, έτοιμα, όπως κάνουν οι μουσικοί της techno, ενώ παραμένεις μουσικοσυνθέτης παλαιού στυλ να το πω έτσι, τότε έχεις χάσει όλο το νόημα…
Τις παλιές μέρες ηχογραφούσα έναν αυτοσχεδιασμό μου σε ένα τραγούδι για παράδειγμα, και έβγαινε πανέμορφο, στο πίσω μέρος του μυαλού μου εκείνη την ώρα είχα πάντοτε το φόβο, ήλπιζα μη πάει σε κάποιο σημείο άσχημα. Διότι αν πήγαινε άσχημα και καταγραφόταν στην αναλογική ταινία, έχανα ολόκληρο το σόλο και έπρεπε να το πάω από την αρχή!… Άρα υπήρχαν και φορές που επέλεγα ένα πιο «ασφαλές» σόλο ώστε να μην κάνω λάθος. Με τη νέα τεχνολογία όπως ξέρεις, αν πετύχεις ένα καταπληκτικό σόλο και σε κάποιο σημείο κάνεις δυο νότες λάθος, κανένα πρόβλημα. Γυρνάς εκεί και τις αντικαθιστάς με δυο σωστές, εκ νέου. Και αυτό είναι σπουδαίο»
Βέβαια. Διότι σε «απελευθερώνει» να ρισκάρεις, να απελευθερωθείς!…
«Απόλυτα! Ακριβώς αυτό. Και με αυτό τον τρόπο λοιπόν, εσύ χρησιμοποιείς τη νέα τεχνολογία, και όχι αυτή εσένα»
Πράγματι! Θα ήθελα να μου πεις τώρα ένα δίσκο για τον οποίο θα ήσουν πολύ περήφανος να είχες ξεγεννήσει, πέρα φυσικά από τους προσωπικούς σου ή αυτούς στους οποίους συνέβαλες καθοριστικά, ποιόν θα επέλεγες;
«(σ.σ.: πριν προλάβω καν να ολοκληρώσω την ερώτηση, απαντά) Το “Hunky Dory” του David Bowie! Ξεκάθαρα!»
Σοβαρά μιλάς;
«Φυσικά. Και αν μπορούσα να προσθέσω άλλα δυο, θα επέλεγα το “The Age of Plastic” των Buggles και φυσικά το “In the Court of the Crimson King” των King Crimson…»
Αυτά ήταν πιο αναμενόμενα εκ μέρους μου!
«…Και ίσως το πρώτο άλμπουμ των Led Zeppelin, ή το “Led Zeppelin II”… Θα μπορούσα να συνεχίσω κι άλλο, είναι αρκετά, οπότε διάλεξε εσύ ότι θες»
Ξέρω, να’σαι καλά. Κάτι πιο προσωπικό τώρα αν μου επιτρέπεις. Θέλω την ειλικρινή σου γνώμη για έναν άλλο λατρεμένο μου μουσικοσυνθέτη και συνάδελφό σου. Τον Manfred Mann…
«Ο Manfred Mann… Έχω να τον δω πολλά χρόνια… και αυτό επειδή εργάζεται περισσότερο στην Ευρώπη, και δει στη Γερμανία, όχι στην Αγγλία όπως εγώ. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, ουσιαστικά έχω να τον συναντήσω πάνω από δεκαπέντε χρόνια! Οπότε δεν ξέρω τι κάνει εδώ και πολύ καιρό… Αντιθέτως έχω δει πολλές φορές τον Paul Jones (σ.σ.: ο τραγουδιστής των πρώιμων Manfred Mann της δεκαετίας του ’60)»
Ναι, το γνωρίζω, κινείται κυρίως στην χερσαία Ευρώπη. Όμως μιλώ για την σημαντικότητά του, αφού κατά την ταπεινή μου άποψη η περίοδός του με τους Earth Band απέδωσε μνημειώδη έργα όπως το “Nightingales and Bombers”, “Solar Fire”…
«Α, αναφέρεσαι στις παλιές δουλειές του, ναι, ναι, πάρα πολύ καλές δουλειές!»
…Και επιπλέον, υπήρξε και αυτός μαζί με σένα και τον Keith Emerson από τους πρωτοπόρους που εξερευνήσατε τα επιτεύγματα της ηλεκτρονικής τεχνολογίας που αναφέραμε πιο πάνω.
«Ναι, πράγματι, απλά αυτός τα χειρίστηκε διαφορετικά. Ένας από αυτούς που κατάφεραν τη ατομικότητα, τη διαφορετικότητα, τη σφραγίδα» που εξαντλήσαμε νωρίτερα. Μα να προσθέσω και κάτι άλλο. Κατά τη γνώμη μου ο Manfred υπήρξε πέρα από όλα αυτά πανέξυπνος. Και αυτό γιατί μόλις αντιλήφθηκε πως η Αγγλία ήταν πλέον μια νεκρή αγορά για αυτά που επιχειρούσαμε (σ.σ.: αναφέρεται προφανέστατα στο προοδευτικό ροκ), επικεντρώθηκε στη Γερμανία που συνέχισε και συνεχίζει έως και σήμερα να τιμά τις μουσικές μας. Ήταν μια πολύ εύστοχη επιλογή!»
όσο ο Rick Wakeman , όσο και ο Keith Emerson γελούσαν με τον δήθεν ανταγωνισμό που πολλοί πίστευαν ότι υπήρχε ανάμεσα τους
Έτσι είναι. Πάω τώρα στον άλλον θρυλικό συνάδελφό σου που μόλις προανέφερα. Και τούτο διότι αισίως, είναι πολλοί οι σπουδαγμένοι πιανίστες με τους οποίος έχω συνομιλήσει, και οι περισσότεροι έχουν εκθειάσει το αριστερό χέρι του Keith Emerson! Την απαράμιλλη ικανότητα του δηλαδή στην αριστερή περιοχή του κλαβιέ, εκεί που κρατάς το ρυθμό με τα ακόρντα.
«Οι έχοντες ακαδημαϊκή παιδία στο πιάνο, οι περισσότεροι τουλάχιστον, θεωρούμαι υποχρέωση μας να κατέχουμε τεχνική αρτιότητα και στα δυο μας χέρια. Ναι. Το αριστερό του είναι σούπερ. Όμως σου ξαναλέω. Είναι ζητούμενο αυτό. Να έχεις και στα δυο σου χέρια απόλυτη ευχέρεια. Πλέον ζει στην Καλιφόρνια και έχουμε χαθεί»
Να φανταστώ πως τον θεωρείς εξέχοντα συνάδελφο, σωστά;
«Ω, ναι! Είναι πολύ καλός μουσικός»
…Όπως και σόουμαν!
«…Εεε, εντάξει, ναι, είναι πολύ διασκεδαστικά αυτά που κάνει επί σκηνής (σ.σ.: εδώ διέκρινα μια ελάχιστη δόση αστεϊσμού στον τόνο της φωνής του Rick που οφείλω να καταγράψω). Πάντως συνηθίζαμε να γελάμε μεταξύ μας απέναντι στον διαρκή «ανταγωνισμό» που οι οπαδοί πυροδοτούσαν ανέκαθεν συγκρίνοντάς μας, ποιος από τους δυο είναι ο κορυφαίος, παρότι ήμασταν εντελώς διαφορετικοί στην προσέγγιση του οργάνου…»
…Αναφέρεσαι στη γνωστή «κόντρα», ποιος είναι ο πιο γρήγορος πληκτράς του κόσμου, ο Rick Wakeman ή ο Keith Emerson;
«Ναι. Και όχι μόνο. Ξέρεις, είναι σα να συγκρίνεις μια Gibson και μια Strato(caster). Βέβαια από πλευράς μας το καταδιασκεδάζαμε! Είναι πανέμορφο να ξέρεις πως όλοι εκεί έξω τσακώνονται για το ποιος από τους δυο είναι πιο γρήγορος, πιο καλός, ποιο το ένα, ποιο το άλλο. Φανταστικά. Άλλο που δε θέλαμε. Παρόλα αυτά είχε κατά καιρούς ακουστεί πως υπήρχε μεταξύ μας μια αντιπαλότητα για αυτή την πρωτιά. Καμία σχέση με την πραγματικότητα! Εμείς χαιρόμασταν με όλα αυτά, αστειευόμενοι»
Τι όμορφα! Κι αν σε ρωτούσα ποιο από τα παρακάτω όργανα βρίσκεται πιο βαθιά στην καρδιά σου, έστω κι αν σου είναι δύσκολο να επιλέξεις, ποιο θα επέλεγες; Το κλασικό πιάνο, το Hammond B3 ή τα συνθεσάιζερ, τι θα απαντούσες;
«(σ.σ.: κομπιάζει) Χμμ… Πολύ δύσκολο να επιλέξω. Όμως εν τέλει, με το χέρι στην καρδιά μου, αν έπρεπε να έχω ένα και μόνο όργανο, τότε θα επέλεγα αναγκαστικά το κλασικό πιάνο. Ο David Bowie μου είχε πει κάποτε κάτι παρόμοιο για την ακουστική κιθάρα. Μου είπε πως προτιμά να συγγράφει όλα του τα τραγούδια με μια δωδεκάχορδη ακουστική κιθάρα. Ήταν για αυτόν το πιο τίμιο όργανο. Και αυτό γιατί αν ένα τραγούδι ακουστεί καλά στη δωδεκάχορδη κιθάρα, είναι βέβαιο πως με μια ολοκληρωμένη ορχήστρα θα ακουστεί θαυμάσια. Πόσο μάλλον επί σκηνής. Είναι αλήθεια. Αν έχεις εξαρχής όλα τα όργανα στη διάθεσή σου γύρω σου, δε μπορείς να είσαι εξίσου σίγουρος για το πόσο καλό κομμάτι έχεις γράψει. Από τότε το θυμάμαι αυτό κάθε που έρχεται αυτή η στιγμή. Και έτσι το ενενηνταεννέα τοις εκατό των συνθέσεών μου γεννιέται στο ακουστικό πιάνο. Διότι και εκεί, αν ακουστεί όμορφο στο ακουστικό πιάνο, θα ακουστεί μια χαρά και στα ηλεκτρικά όργανα»
Δε μπορώ να μη συμφωνήσω. Άρα θες να πεις πως ότι έχουμε απολαύσει από σένα όλα αυτά τα χρόνια έχει γραφτεί αρχικά για κλασικό πιάνο…
«Στη συντριπτική του πλειοψηφία. Ναι. Τα πάντα. Όλο το “Journey to the Center of the Earth” γράφτηκε στο πιάνο. Όλο το “Six Wives…” στο πιάνο»
…Και στη συνέχεια το «χτίζεις» με τα υπόλοιπα όργανα να συμβάλουν…
«…και μετά όλα τα υπόλοιπα όργανα συμβάλουν, ακριβώς αυτό. Μετά πάει αλλού. Όμως αρχικά η μουσική πρέπει να βγαίνει μπροστά (σ.σ.: music has to stand up). Και μετά κάποιος από τη μπάντα λέει «α, πολύ ωραία αυτό, τι θα έλεγες για τούτο» και βάζει τη δική του ιδέα. Και έτσι έρχεται η στιγμή που μπαίνεις πλέον στο στούντιο και έχεις στα χέρια σου ένα ολοκληρωμένο έργο που τις περισσότερες φορές σε εκπλήσσει… Ο David Bowie συνεχίζει έως και σήμερα να συγγράφει τα πάντα στην δωδεκάχορδη ακουστική κιθάρα του»
Μάλιστα. Άρα θα έχεις σίγουρα ένα κορυφαίο grand piano στο σπίτι σου…
«Ναι. Και είχα ένα ακόμη πιο όμορφο, πανέμορφο grand piano παλαιότερα, όμως το έχασα στο πρώτο μου διαζύγιο…»
Τι, αναγκάστηκες να το πουλήσεις;
«Όχι. Το πούλησε η πρώην γυναίκα μου!… (σ.σ.: χαμογελά πικρά). Όμως εδώ και χρόνια έχω ένα πάρα πολύ καλό grand piano της Yamaha που με καλύπτει πλήρως»
