ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΑΡΘΡΑ

Δεν βρέθηκαν άρθρα

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Ακολουθήστε μας:
10 February, 2025
ΚεντρικήΙΣΤΟΡΙΑ - ΙΔΕΕΣ - ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣΧρήστος Μαλεβίτσης: “Το 1821 έδωσε τα μέτρα τα έσχατα του ανθρώπου”. Μέρος Β! 

Χρήστος Μαλεβίτσης: “Το 1821 έδωσε τα μέτρα τα έσχατα του ανθρώπου”. Μέρος Β! 

Με αφορμή την επέτειο γέννησης του σημαντικού Χριστιανού στοχαστή Χρήστου Μαλεβίτση (18 Δεκεμβρίου 1927- 1997), συνεχίζουμε με το δεύτερο μέρος ενός διαφορετικού  «Πανηγυρικού της 25ης Μαρτίου “ γραμμένο τρία χρόνια μετά την τραγωδία της Κύπρου στην “Ευθύνη, και προειδοποιώντας από τότε για την σημερινή κατάσταση (Διαβάστε το πρωτο μέρος εδώ) 

Πρόλογος –  Επιμέλεια Σπύρος Δημητρίου

Διότι το δεδομένο του Έθνους είναι μεν ιστορικό, καθόλου όμως δεν έχει υπερβληθή από την ιστορία. Ίσως αυτό συμβεί κάποτε. Για την ιστορική μας στιγμή αποτελεί αμετάθετη διάσταση της υπάρξεώς μας. Και όσο πρόκειται για τον εορτασμό της εξεγέρσεως του γένους μας, τόσο περισσότερο κραταιώνομε την ίδια μας την ύπαρξη. Ο κοσμοπολιτισμός αποδείχτηκε μια ρηχή ιδέα ενός ανέστιου ντιλεταντισμού, η οποία ερακώθη από τα κανόνια των τελευταίων πολέμων.

Τα έθνη ζουν και μάχονται για την αυθυπαρξία τους. Αυτό είναι δεδομένο ιστορικό πρώτης γραμμής. Επειδή αποτελούν πολιτιστικές μονάδες με ιστορικό και υποστασιακό βάθος, απαραίτητο για την ουσιαστική ύπαρξη του ανθρώπου, αν είναι τούτος να ζήσει σαν όν με ρίζες και με βάθος. Διότι χωρίς τις ρίζες στα υποστρώματα της εθνικής ζωής τίποτε το δημιουργικό δεν μπορεί να γίνει. Τούτο σημαίνει πως χωρίς ουσιαστική – όχι τυπική – σύνδεση με το παρελθόν, δεν υπάρχει εγγύηση και για δημιουργικό μέλλον. Επειδή δεν εδόθηκε του ανθρώπου να δημιουργεί εκ του μηδενός.

Αν λοιπόν τώρα τιμούμε μιαν ευαγγελισμένη στιγμή του παρελθόντος, είναι επειδή θέλομε να ζήσομε το μέλλον μας ως πρόσωπα με ταυτότητα. Δηλαδή να είμαστε οι εαυτοί μας. Και οι εαυτοί μας έχουν ως βάθος, το ιστορικό βάθος του έθνους μας.

6.

Κι’ ωστόσο καταφεύγομε σε γενικά σχήματα. Η γενικότητα συνοψίζει και οικονομεί στο πνεύμα μας την απειροπληθή πραγματικότητα, μπορεί και να τη σηματοδοτεί, αλλά δεν την εξαντλεί. Και ο αγώνας του 21 διαδραματίστηκε ανάμεσα σε πλήθος από σπαραχτικές και συνταραχτικές λεπτομέρειες. Και η σφύζουσα ζωή του εισδύει πολυδύναμη στην ασπαίρουσα στιγμή της πραγματοποιήσεώς της, στα επί μέρους αναρίθμητα περιστατικά, που καμιά αναγωγή δεν τα περισώζει.

Δεν μπορούμε, βεβαίως, να αναφερθούμε στην απειρία των συμβάντων. Μολονότι αυτά ακριβώς είναι το θερμό σώμα της ιστορίας, το ζέον αίμα της. Οφείλομε όμως να τα αναλογιστούμε. Αρκεί και μόνο να περιτρέξουμε το οχύρωμα του Μεσολογγιού.

Το προτείχισμα του Φραγκλίνου, το επονομαζόμενο «Τερρίμπιλε», το προτείχισμα του Μάρκου Μπότσαρη, ή αλλοιώς η «Μεγάλη Τάμπια». Το προτείχισμα της «Λουνέττας», το κανονιοστάσιο Ανδρέα Μιαούλη…. Όλη αυτή η πυρακτωμένη γραμμή που εβομβαρδιζότανε ακατάπαυστα επί ένα χρόνο, που απόμεινε ένας λιθαροσωρός, και όμως ανυπέρβατος για τις πολλές χιλιάδες των πολιορκητών. 

«Τούτο το (φονικόν) θέαμα – λέγει ο Κασομούλης (τ. Β’ σ. 191) – και το ακατάπαυστον πυρ, αι φωναίς και τα λοιπά σημεία της χαράς μας παρώξυναν τον Ιμπραίμην, ώστε δεν ήξευρεν που να πρωτοκτυπήσει.

Μη υποφέρων να βλέπη τους Έλληνας να περιφρονούν τόσον τα πυρά του, ιστάμενοι όρθιοι και ντουφεκώντες από τον τοίχον – εξέχοντες από τα ποδάρια έως το κεφάλι – εσυγκέντρωσεν (εκεί) όλα τα πυροβόλα και τας βόμβας να μας κρημνίση.

Δυο φοραίς, ενθυμούμαι, εκλονίσθη το τείχος, ελύγισεν – από τον κτύπον των πυροβόλων – προς τα έξω να πέση και επιμένοντας (όλοι), κανένας δεν ετραβήχτη, παρά εφώναζον : 

-Με τον τοίχον, όλοι ομού πάλιν έξω! Τα σπαθιά και γιαταγάνια (μοναχά) να προφυλάξωμεν και αρκούν αυτά.

Εις ταύτην την στιγμήν λαβών την θέσιν μου άλλος να ντουφεκίση έως να γεμίσω εγώ, (ένας εχθρικός βομβαρδιέρης) εζύγισεν την βόμβαν την μεγάλην επάνω εις το μέρος οπού στεκόμασθεν εμείς, εφώναξεν ο Κωνσταντής Καραμπίνης (Σουλιώτης) να φυλαχθώ, έως να κυττάξω την διεύθυνσίν της, είδα ότι κατέβαινε κατακάθετον προς εμέ, και με πρόφθασεν τόσον ογλήγορα, ώστε δεν πρόφθασα να σαλεύσω. Απέρασεν έως μια πιθαμή από τον δεξιόν ώμον μου, και εχώθη μέσα εις την γήν. Συνηθισμένοι να εξαπλωνώμεθα (καταγής) εις την έκρηξιν ταύτην, έπεσα ευθύς και έρριψα (πέρα) το ντουφέκι μου (δια) να το προφυλάξω, μόλις το έρριξα και βλέπω ότι η γη με ανασηκώνει και με ρίπτει πέρα, από την (δυνατήν) έκρηξιν, χωρίς (όμως) να βλαφτώ. Όλοι οι συνδρόφοι μου βλέποντάς με (πίπτοντα) ελυπήθησαν, και έτεξαν να με προλάβουν. Τινάζοντας (εγώ) τα χώματα από απάνω μου εφώναξα:

-Τίποτες δεν έχω, συνδρόφοι, και εξακολουθάτε!

Ο πόλεμος ούτος εβάσταξεν εως το μεσημέρι…».

7.

Ιδού λοιπόν μια στιγμή του αγώνα, δοσμένη με το παράξενο λόγιο ιδίωμα του αγωνιστή του Μεσολλογίου. Έτσι καυτή είναι η ύλη της ιστορίας, την οποία καταψύχουν τα ιστορικά συγγράμματα και οι πανηγυρικές αναδρομές. Και κάτι περισσότερο: που λησμονιέται. Και όμως, η μνήμη σε ένα Έθνος που έχει τη μικρότερη ιστορία στον κόσμο πρέπει να είναι ακμαία. Για να θυμάται όχι μόνο το μεγαλείο του Μεσολογγίου, αλλά και την εγκατάλειψή του, από τους άλλους Έλληνες. Ο ίδιος ο Κασομούλης γράφει (τ. Β΄ σ. 129)

«Ενώ ημείς καταγινόμασθον πώς να βαστάξωμεν τον εχθρόν, αι σπουδαρχίαι εις την Πελοπόννησον αύξαιναν. 25 Σεπτεμβρίου προκηρύττει ο Πρόεδρος (του Εκτελεστικού) την Γεν. Εθνικήν Συνέλευσιν…  Όσας φοράς συνήρχετο (είς Συνέλευσιν) το Έθνος, εχάναμεν ένα μέρος (της Ελληνικής Επικρατείας) από την αφροντισίαν των πολιτικών αρχών… Ήλθεν η προκήρυξις (των εκλογών και στο πολιορκημένο) Μεσολόγγι και περισσότερον εσπάραξεν η καρδιά μας από αυτήν την είδησιν παρά από τον Ιμπραίμην…».

8.

Αυτά τα λόγια του αγωνιστή του Μεσολογγιού ισχύουν και για τη δεινή περιπέτεια της Μικράς Ασίας, ακριβώς έναν αιώνα αργότερα. Ισχύουν δε τροποποιημένα αναλόγως και για την πρόσφατη τραγωδία της Κύπρου. Η σπουδαρχία και τα κομματικά πάθη οδηγούν σε ιστορικές ήττες το Έθνος. Και λέγω ιστορικές, επειδή το αναγκάζουν να συμπτύσσεται γεωγραφικώς. Και τούτο είναι το πλέον δυσοίωνο. Ο Ελληνισμός πιέζεται στα σύνορά του και υποχωρεί. Ενώ είναι κατάμονος μέσα στη χορεία των Εθνών. Αυτό είναι αρκετός λόγος για να συνταράξει τις συνειδήσεις και να τις τροποποιήσει, ώστε η μόνη κυρίαρχη ιδεολογία σ’ αυτό το απειλούμενο ακρωτήριο του φωτός να είναι η σωτηρία της ελληνικότητάς μας.

Το μεγαλύτερο μέρος της τιμημένης Φρουράς του Μεσολογγίου εσφάγη κατά την έξοδο. Τούτο σημαίνει ότι την έξοδο την συνεχίζει πλέον στον ατελεύτητο χρόνο της ελληνικής ιστορίας. Και περιέρχεται τα σύνορα του ελληνισμού περίφροντις. Διότι στα σύνορα του ελληνισμού υπάρχουν ακόμη οι Τούρκοι και διεκδικούν την ύπαρξή μας.

Μανώλης Μπικάκης, ο Ραμπο της Κύπρου

Η Τιμημένη Φρουρά του Μεσολογγίου κατά την έξοδό της περίμενε βοήθεια από το αντίπερα στρατόπεδο της Δερβέκιστας, ώστε να μη πέσει όλη η τουρκιά επάνω της. Και η βοήθεια δεν ήρθε, εκείνη τη νύχτα των Βαίων. Επειδή οι Έλληνες ήσαν διχασμένοι. Γι’ αυτό τότε πλέον ο ηττημένος και ευτελισμένος Κιουταχής έγινε τροπαιοφόρος. Έτσι εκαταστήσαμε τροπαιοφόρες και τις οκνές και κτηνώδεις ορδές του Αττίλα, πρόσφατα.

Γι’ αυτό, λέγω, πως η τιμημένη Φρουρά του Μεσολογγίου, και όλες οι Φρουρές της μεγάλης ελληνικής επανάστασης, περιέρχονται τα σύνορα του Ελληνισμού περιφρόντιδες. Διότι μας ατενίζουν από την ελληνική αθανασία τους και μας βλέπουν πολύ αφρόντιδες. Επειδή ματαιοπονούν όσοι φυλάγουν το εξωτερικό μέτωπο, όταν το εσωτερικό μέτωπο είναι διαβρωμένο. Στο Μεσολόγγι άφησαν την πνοή τους ο Άγγλος Μπάυρον, ο Ελβετός Μάγιερ, ο Γερμανός Νόρμαν και άλλοι πολλοί φιλέλληνες. Τώρα πλέον δεν υπάρχουν φιλέλληνες. Ας μείνουν τουλάχιστον φιλέλληνες οι Έλληνες. Διότι οι εξωτικές ιδεολογίες που τους συνεπήραν είναι σαν τους εξωτικούς  καρπούς, από τους οποίους έφαγαν οι σύντροφοι του Οδυσσέα, με τίμημα να λησμονήσουν την Ιθάκη.

10.

Σήμερα εορτάζομε την ημέρα της μεγάλης ανάμνησης. Την οποία, άλλωστε, μας υπενθυμίζουν και τα άλλα σκάφη του άλλου Ιμπραήμ, που διασχίζουν αυτές τις ημέρες το πέλαγος, που το όνομά του το οφείλει στον Αιγαία και σε κανένα Σουλτάνο.

Για άλλους λαούς μπορεί το φως να έρχεται από την Ανατολή. Για τον ελληνικό λαό από την Ανατολή έρχεται το σκότος. Γι’ αυτό οι Έλληνες πρέπει να γρηγορούν».

 

Πηγή : Συλλογικό «ΤΟ ΕΙΚΟΣΙΕΝΑ» Η κιβωτός του νέου Ελληνισμού Εκδόσεις ΕΥΘΥΝΗ/Κείμενα της Μεθορίου Αθήνα  1993

Μοιραστείτε