Πρόσφατα ο κημπορντίστας των Yes, Ρικ Γουέηκμαν τιμήθηκε από την Βασίλισσα Ελισάβετ για την προσφορά του στην μουσική. Με αφορμή αυτό το γεγονός δημοσιεύουμε το πρώτο μέρος μιας ανέκδοτης συνέντευξης (δια χειρός και κάμερας Χρήστου Κισατζεκιάν) με τον άνθρωπο που με τα κημπορντς του κυριάρχησε (μαζί με τον Keith Emerson και τον Jon Lord) σε ένα κιθαροκρατούμενο ροκ. Κρατάμε έτσι την υπόσχεση μας για μια στροφή του “Άβαλον των Τεχνών” προς το progressive rock. Οι δύο συνέχειες (που μπορούν να διαβαστούν και ανεξάρτητα) θα δημοσιευτούν σύντομα
Συνέντευξη με τον άλλο Λόρδο των ασπρόμαυρων πλήκτρων και ανέκδοτες φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν
Τετάρτη 24 Σεπτέμβρη του 1997. To 1st European Rock Price του αείμνηστου και φίλτατου διοργανωτή συναυλιών Τάσου Αλεξόπουλου θέλει μια χούφτα επώνυμους ήρωες της Rock’n’Roll εποποιίας να συμμετέχουν σε τούτο τον Πανευρωπαϊκό διαγωνισμό νεοσύστατων σχημάτων, στο πανέμορφο θέατρο στο λόφο του Λυκαβηττού. Mick Taylor, Alvin Lee, Snowy White, Jim Mullen και Rick Wakeman. Όνειρο Καλοκαιρινής Νυκτός για κάθε ροκά που σέβεται τον εαυτό του, κανονικά όμως!
Ως εκ τούτου, ήταν φύσει αδύνατον να αφήσω τέτοια ευκαιρία για κατ’ ιδίαν συνεντεύξεις να γλιστρήσει από τα δάκτυλά μου. Άλλωστε η ιδιότητά μου ως επίσημου φωτογράφου της εκδήλωσης, μα πόσο μάλλον και η συμμετοχή μου στην κριτική επιτροπή δίπλα σε αυτά τα Ιερά Τέρατα, το ήθελαν ακόμη πιο δελεαστικό και εφικτό.
Η πολύωρη κουβέντα μας με τον Wakeman υπήρξε άκρως ψυχαγωγική και απίστευτα διαφωτιστική, δύο σε ένα. Το χιούμορ, η ευφράδεια και ο αυτοσαρκασμός του, μοναδικά! Και μιλάμε για τον άνθρωπο που μαζί με τους αείμνηστους Keith Emerson και Jon Lord (ο λόρδος νούμερο ένα) ανέσυρε τα υπέρβαρα πλήκτρα στην κορυφή του βάθρου στο κατά τα άλλα «κιθαριστικό ροκ», μια για πάντα. Ιδού λοιπόν ένα μεγάλο μέρος της αδημοσίευτης συνέντευξης, παρέα με τα “One By One” (ανείπωτες ιστορίες, δίσκο προς δίσκο) που εδώ και δυόμιση δεκαετίες σκαρφίστηκα και υπηρετώ.
Πώς ξεκίνησαν όλα αυτά για σένα; Γεννήθηκες σε μουσικό οικογενειακό περιβάλλον;
Ναι, ο πατέρας μου ήταν πάρα πολύ καλός επαγγελματίας πιανίστας (σ.σ.: ονόματι Cyril Frank Wakeman)!
Όσο είσαι εσύ;;;
(χαμογελά) Ήμουν πολύ μικρός τότε, μόλις τριών χρονών, και τον έβλεπα να παίζει, ήταν φανταστικό να τον παρακολουθώ καθώς έπαιζε. Τόσο που με ώθησε να θέλω κι εγώ να παίξω. Οπότε ξεκίνησα μαθήματα από τα τέσσερα μου κιόλας. Και έκτοτε είναι αυτό που θέλω να κάνω πάντα. Η μοναδική περίοδος που σταμάτησα να μελετώ καθημερινά όσο το συνηθίζω, για λίγο, ήταν όταν ήμουν δεκατεσσάρων χρονών. Και τούτο γιατί όπως γνωρίζεις και συ, τα δεκατέσσερα είναι η ηλικία όπου ξάφνου συνειδητοποιείς πως τα μικρά κοριτσάκια της γειτονιάς σου, δεν είναι μικρά πλέον!… Και θες να τα κυνηγάς, και να παίζεις ποδόσφαιρο.
Έτσι πάει! Και ως πότε κράτησε αυτό;
Κάνα χρόνο μονάχα, το πολύ. Και πάλι μελετούσα, μη νομίζεις, απλά δε μελετούσα τόσο όσο πριν. Φοβόμουν πως αν το έκανα θα έχανα όσα όλοι οι υπόλοιποι της ηλικίας μου γεύονταν καθημερινά… Κι όμως. Μετά από αυτούς τους οκτώ-εννιά μήνες συνειδητοποίησα επίσης πως, έχοντας ήδη εννιά ολόκληρα χρόνια εντατικής μελέτης πίσω μου και μόνο πέντε ακόμη για να ολοκληρώσω τις μουσικές σπουδές μου, θα ήταν σκέτη τρέλα να απαξιώσω την προσπάθειά μου εγκαταλείποντας τα πάντα.
Πράγματι! Αναφέρεσαι στο Royal College of Music;
Ακριβώς. Όμως παράλληλα είχα αρχίσει ήδη από τα δεκατρία μου να παίζω με κάθε λογής μπάντες, ροκ σχήματα, τζαζ σχήματα…
Θα ήθελες να αναφέρεις κάποια ονόματα αυτών;
Φυσικά. Με την πρώτη μου μπάντα στα δεκατρία μου παίζαμε μπλουζ…
Μπλουζ; Εσύ μπλουζ;;;
Αμέ! Λεγόμασταν The Atlantic Blues. Α, μόλις θυμήθηκα πως προηγουμένως, στα δώδεκά μου, έπαιζα με μια τζαζ μπάντα…
Ο Χριστός και η Παναγία!! Τζαζ στα δώδεκά σου;
(χαμογελά) Κι όμως. Παίζαμε ντίξιλαντ τζαζ. Και μετά ακολούθησαν οι Atlantic Blues με τους οποίους παίζαμε μπλουζ-ροκ.
Μήπως τυχόν ξεφύτρωσαν από εκεί κάποιοι που έγιναν γνωστοί σαν κι εσένα, θυμάσαι ονόματα;
Όχι, ήμασταν άθλιοι! Κι ας περνούσαμε τέλεια μεταξύ μας. Μάλιστα ο ντράμερ παραμένει καλός μου φίλος και ζει στην Νότια Αφρική. Μιλάμε για αξιαγάπητο τύπο! Όμως είχε ένα σημαντικό ψεγάδι: ήταν άχρονος!
(γελώ γοερά) Άχρονος ντράμερ; Αν είναι δυνατόν!…
Κι όμως. Όποιο κομμάτι κι αν έπαιζε, το τελείωνε δυο φορές πιο γρήγορο από ότι το άρχιζε! Από τη στιγμή όμως που ήταν ο μόνος που είχε δικά του τύμπανα, έγινε μέλος του σχήματος. Έτσι ήταν τότε. Όποιος είχε δικό του εξοπλισμό, ο κιθαρίστας κιθάρα και ενισχυτή, κέρδιζε τη θέση του σε συγκρότημα. Αργότερα έπαιξα και με σχήματα χορών και εκδηλώσεων, με ρεπερτόριο που συμπεριλάμβανε τραγούδια του Otis Redding, του Wilson Pickett. Βασικά έπαιζα τα πάντα και παντού. Έπαιζα σε pubs, σε clubs, έπαιζα σε εκκλησίες για γάμους και κηδείες, έπαιζα σε στριπτιζάδικα… Τα στριπτιζάδικα τα απέφευγα μετά αφού εκεί συνήθιζα να χάνω κάποιες νότες, να φαλτσάρω, με πιάνεις τι εννοώ!… (σ.σ.: γουρλώνει τα μάτια του)
Ο Rick Wakeman το 1997 στην Αθήνα με τον πρώην κιθαρίστα των Stones, Mick Taylor και με τον μπλουζ ροκ κιθαρίστα Snowy White
Ε, βέβαια! Ο πατέρας σου πάντως από όσο κατάλαβα έπαιζε αυστηρά και μόνο κλασική μουσική, σωστά;
Όχι μόνο. Συνήθιζε να παίζει και ρεπερτόριο από πιανίστες όπως ο Fats Waller…
Α, μάλιστα, και μπάρελχαουζ!…
Ναι! Πέρα από την κλασική μουσική ήταν πολύ καλός και σε αυτά.
Υπήρξε αυτοδίδακτος;
Όχι, ήταν κι αυτός σπουδαγμένος.
Να φανταστώ λοιπόν πως προσωπικά δε πιστεύεις στους αυτοδίδακτους τόσο από τα γεννοφάσκια σου…
Όχι, καμία σχέση! Υπάρχουν αμέτρητοι αυτοδίδακτοι μουσικοί γύρω μας οι οποίοι είναι χαρισματικοί, απίθανοι. Όμως την ίδια στιγμή θεωρώ πως αυτό συμβαίνει πολύ περισσότερο με τους κιθαρίστες. Μερικοί από τους καλύτερους της πιάτσας έμαθαν μόνοι τους να παίζουν! Όμως δε νομίζω πως συμβαίνει το ίδιο με τα πλήκτρα. Είναι διαφορετικά. Αν γράφεις κείμενα όπως εσύ ή ένας συγγραφέας για παράδειγμα, χρησιμοποιείς λέξεις από το λεξιλόγιο που τυγχάνει να ξέρεις. Αν λοιπόν γνωρίζεις πενήντα λέξεις, θα γράφεις με αυτές τις πενήντα τις παραγράφους σου. Καταλαβαίνεις…
Αν έχεις λοιπόν μια αξιόλογη εκπαίδευση στα πλήκτρα, μπορείς να κάνεις πολύ περισσότερα. Δεν είναι όμορφο να έχεις κάτι μέσα στο κεφάλι σου, μια ιδέα, και να μη μπορείς να την εκφράσεις. Άρα στα πλήκτρα πιστεύω πως βοηθά πολύ να κατέχεις μια έστω και βασική επαγγελματική εκπαίδευση. Στην κιθάρα όχι και τόσο. Ίσως οι καλύτεροι κιθαρίστες που έχω συνεργαστεί μέχρι σήμερα στην καριέρα μου ήταν αυτοδίδακτοι, με ελάχιστες βασικές γνώσεις παιδείας.
Ο Rick Wakeman ήταν sesseion μουσικός στο Space Oddity του Bowie
Εύλογη τοποθέτηση! Αν θες συνέχισε με τις πρώιμες μπάντες που συνεργάστηκες…
Μετά τους Atlantic Blues ακολούθησαν οι Concords. Έπαιξα με τους Ronnie Smith Band στα χωράφια της soul, με τους Green Dolphin, με τους The Spinning Wheel… Έχω παίξει σε πολλά γκρουπ. Με όποιον μπορούσε να με πληρώσει ώστε να πιω ένα ποτό (γελά)
Μια χαρά. Και πως έγινε η γνωριμία σου με τους Yes;
Την εποχή εκείνη έπαιζα πλέον με τους Strawbs…
…Τους οποίους παρεμπιπτόντως λατρεύω επίσης!…
…Με τους οποίος ηχογράφησα ως session μουσικός σε τρείς δίσκους: στο “Dragonfly” το “Just a Collection of Antiques and Curious” και στο “From the Witchwood”. Αυτό που συνέβη λοιπόν είναι πως κάποια στιγμή οι Starwbs άνοιξαν μια συναυλία των Yes στην Βόρεια Αγγλία. Είχα διαβάσει κάποια πράγματα για αυτούς ήδη, οπότε κάθισα και είδα όλο τους το σόου.
Όμως αυτό που είδα ήταν ένα από τα πιο περίεργα πράγματα που είχε δει ποτέ. Και τούτο διότι όλες οι ροκ μα και οι προοδευτικές μπάντες που γνώριζα έως τότε είχαν πανύψηλα μέλη. Οι τραγουδιστές συνήθως ήταν ένα ενενήντα, οι τραγουδιστές κάπως έτσι. Και ξάφνου βλέπω επί σκηνής ένα κιθαρίστα μια σταλιά (σ.σ.: μαζεύει το σώμα του μιμούμενος τον μικροκαμωμένο) στη μια άκρη να μοιάζει με σχολιαρόπαιδο και τον τραγουδιστή τόσο (σ.σ.: ορίζει με το χέρι ενάμιση μέτρο από το έδαφος), με μια φωνή η οποία… δεν είχε γίνει άντρας ακόμη! Έχασα τη μπάλα. Δε μπορούσα να το χωνέψω. Και έναν ντράμερ που έπαιζε λες και συνόδευε παρέλαση!
O Rick Wakeman με τους Strawbs το 1970
…(γελώ) Τον Bill Bruford;
Ε, ναι. Όσο για το μπασίστα… άλλος από κει! Αυτό που ήξερα εκείνη την εποχή ήταν οι μπασίστες να τονίζουν στον ενισχυτή τους τα μπάσα ώστε να βγάζουν αυτό το γεμάτο, ογκώδη ήχο. Ο Chris (Squire) όμως είχε το κουμπί των χαμηλών συχνοτήτων σχεδόν κλειστό και τα μεσαία και τα πρίμα στο Θεό! Εντελώς παράλογα πράγματα, κι όμως παρέμεναν εξαιρετικοί!…
Κι όμως, τέσσερις μήνες αργότερα επιστρέφοντας από την Αμερικάνικη περιοδεία τους με πληροφορήθηκα τηλεφωνικά πως αναζητούσαν κημπορντίστα εν τω μέσω αλλαγών στη σύνθεσή τους. Τους απάντησα όχι. Και αυτό διότι είχα ήδη πικρή εμπειρία από τους Strawbs αφού δεν έβγαζα καν τόσα χρήματα ώστε να μπορώ να πληρώσω ούτε το νοίκι μου! Και ήξερα πως και με τους Yes τα πράγματα δεν ήταν πολύ καλύτερα.
Παρόλα αυτά μου ζήτησαν να πάω σε μια τους πρόβα τουλάχιστον όπως και να’χει. Πήγα. Έλα λοιπόν που σε κείνη την πρόβα γεννήθηκε το “Roundabout” και το “Heart of the Sunrise”! Αυτό ήταν. Αποφάσισα να ενδώσω. Και όπως γνωρίζεις καλά από όσο φαίνεται, κάπως έτσι γεννήθηκαν τα “Fragile”, “The Yes Album”, “Close to the Edge”, “Tales From Topographic Oceans” και “Yessongs”. Για να αποχωρήσω αμέσως μετά και να επιστρέψω ξανά το 1976.
Ακριβώς. Θες να μου πεις τους λόγους που αποχώρησες;
Κοίτα, παρότι ξέρω πολλούς που αγαπούν το “Tales…”, εμένα προσωπικά δε μου άρεσε καθόλου. Και είμαι άνθρωπος που δεν αντέχει να κάνει πράγματα που δεν του αρέσουν! Έτσι ένιωσα και με την αντίστοιχη περιοδεία που ακολούθησε για αυτό. Επιπλέον, υπήρχε σχέδιο να παραταθεί κι άλλο. Πράγμα που δε μπορούσα να δεχθώ. Πρόσεξέ με. Δεν κατηγορώ τους υπόλοιπους που τους άρεσε. Σκέψου όμως αυτό: δεν είναι δίκαιο να βγεις στο δρόμο παίζοντας κάτι στο οποίο δεν πιστεύεις για ανθρώπους που πλήρωσαν για να το δουν! Είναι άδικο. Άρα το μόνο που έχεις να κάνεις σε αυτή την περίπτωση είναι να αποχωρήσεις. Και αποχώρησα.
Και τότε ήταν που μετά το “The Six Wives of Henry VIII”, ξεγέννησα τα “Journey to the Center of the Earth” και “The Myths And Legends Of King Arthur And The Knights Of The Round Table”, έως ότου το 1976 ο Jon Anderson μου τηλεφώνησε λέγοντας μου πως ετοιμάζουν νέο δίσκο στην Ελβετία και κάνουν και πάλι αλλαγές στη σύνθεση της μπάντας, προσκαλώντας με πίσω. Για άλλη μια φορά του απάντησα όχι αφού όπως δε μου άρεσε το “Tales…”, δε μου άρεσε και το “Relayer” που έφτιαξαν όσο έλειπα. Όμως εκείνος μου πρότεινε να μου στείλει δείγματα από τη νέα τους δουλειά. Όταν άκουσα τα demos του “Going For The One” μου άρεσαν τόσο που θα μπορούσα άνετα να συνεισφέρω, οπότε και επέστρεψα.
Κατανοητό. Αν έχεις την καλοσύνη λοιπόν, πάμε να σταχυολογήσουμε κάποιες κυκλοφορίες της μακρόχρονης καριέρας σου, και θα σου ζητήσω να θυμηθείς μια ενδιαφέρουσα και, ή δυνατόν, ανείπωτη ιστορία για την κάθε μία τους.
RICK WAKEMAN
Journey to the Center of the Earth
(A&M-1974)
Τι πανέμορφη εμπειρία… από την αρχή έως το τέλος! Μεγαλεπήβολο σχέδιο. Τόσο, που αν τυχών δεν είχε αναδειχθεί εν τέλει σε μεγάλο εμπορικό θρίαμβο, θα είχα βρεθεί κυριολεκτικά στο δρόμο. Τι εννοώ; Το κόστος -έτσι όπως το είχα οραματιστεί να γίνει- υπερέβαινε κατά πολύ το ήδη μεγάλο ποσό που μου διέθετε η δισκογραφική μου εταιρία. Και σου μιλώ φυσικά για την ζωντανή αυτή ηχογράφηση που εν τέλει επιλέξαμε από κοινού με την A&M να επιχειρήσουμε, αφού αν τολμούσαμε να καταγράψουμε το σχέδιο αυτό εντός studio, το αντίστοιχο ποσό θα ήταν… αστρονομικό!
Τι έκανα λοιπόν; Έβαλα υποθήκη όλα μου τα υπάρχοντα, σπίτι, αυτοκίνητο, όργανα, τα πάντα, και είπα «ή τώρα, ή ποτέ»! Ένα θα σου πω μονάχα για να καταλάβεις το μέγεθος της εμμονής μου με τούτο εδώ. Την επομένη της ολοκλήρωσης των ηχογραφήσεων, η εταιρία που μοίραζε το φρέσκο γάλα στις πόρτες μας κάθε πρωί, έστειλε έναν εκπρόσωπό της για να με βρει και να μου βάλει «χέρι» επειδή για ένα ολόκληρο μήνα είχα απλήρωτο το λογαριασμό μου απέναντί τους…!
Κι όμως. Η Ιστορία το θέλει ως ένα από τα πιο εμπορικά albums της εν λόγο εταιρίας και όχι μόνο, με πωλήσεις άνω των δεκατεσσάρων εκατομμυρίων αντίτυπων παγκοσμίως! (σ.σ.: υπήρξε νούμερο 1 στα Αγγλικά charts και νούμερο 3 στο Billboard των Η.Π.Α.!).
YES
“Fragile”
(Atlantic-1971)
Αυτό που λέμε Κλασικό Άλμπουμ! Ήταν το πρώτο μου με τους Yes. Και μας θυμάμαι σα να ήταν χθες να ζούμε έντονα την κάθε στιγμή, να ηχογραφούμε βήμα-βήμα τα μέρη του στα Advision Studios δίχως να συνειδητοποιούμε τι γεννιόταν λεπτό προς λεπτό, μες τα χέρια μας. Μέσα από διαρκείς πειραματισμούς, αέναες δοκιμές και τόλμη που άγγιζε τα όρια της άγνοιας κινδύνου, αρχίσαμε σιγά-σιγά να αντιλαμβανόμαστε τη μοναδικότητά του και να γευόμαστε την φανταστική ομορφιά του.
Δεν είναι διόλου τυχαίο λοιπόν το ότι είναι μονάχα τρεις οι φορές έως σήμερα (σ.σ.: 1997) στην πολύχρονη καριέρα μου που με θυμάμαι να βγαίνω από το studio με ένα πελώριο χαμόγελο και να νιώθω τόσο σίγουρος για το απόβαρο των τεκταινομένων. Τόσο, που έβαζα στοίχημα τη Ζωή μου την ίδια πως πρόκειται για κάτι απίστευτα ξεχωριστό: για το “Fragile”, για το “Close to the Edge” (Yes-1972) και το “Hunky Dory” του David Bowie(!)
RICK WAKEMAN
“No Earthly Connection”
(A&M-1976)
Θα έλεγα πως τούτο είναι ένα από τα πολυαγαπημένα μου προσωπικά έργα. Ανέκαθεν ήμουν βουτηγμένος βαθιά στη έρευνα που αφορά κάθε τι εξωγήινο, αλλόκοσμο. Πίσω στα 1976 ήδη μετρούσα αμέτρητες ώρες μελέτης πάνω σε θέματα που αφορούσαν τα Άγνωστης Ταυτότητας Ιπτάμενα Αντικείμενα (U.F.O) και κάθε άλλη πιθανή ένδειξη του ότι, αξιωματικά, ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ να είμαστε μόνοι! Γεγονός που μου είχε προσδώσει μάλιστα το όνομα του αλλοπρόσαλλου, μεθυσμένου παλιάτσου από ολάκερο το μουσικό τύπο…
Όμως δεν το άφησα να περάσει έτσι! Κάποια στιγμή προσκάλεσα όλους εκείνους τους εκπροσώπους των μεγάλων εντύπων και τους κατατρόπωσα με τα αδιάσειστα στοιχεία που είχα συλλέξει, με αποτέλεσμα να τους αποστομώσω. Παρότι όμως δεν είχαν κανένα αντεπιχείρημα επί τόπου, είχαν επιπλέον το θράσος να γράφουν αργότερα πως είμαι εντελώς για τα σίδερα.
Το “No Earthly Connection” τους βούλωσε δια παντώς τα στόματα με πωλήσεις που έφθασαν με το που κυκλοφόρησε, τα πέντε εκατομμύρια αντίτυπα! Τόσο, που δεν ήξεραν πλέον πώς να με αντιμετωπίσουν. Εμένα προσωπικά, μα και αυτό καθαυτό το άλμπουμ, ως νέα κυκλοφορία. Αντιλαμβάνεσαι λοιπόν πόσο ξεχωριστή είναι η θέση του μέσα μου βαθιά. Και θεωρώ μεγάλο ατόπημα το ότι δεν έχει μεταφερθεί ακόμη σε CD. Ένα ατυχές γεγονός που όμως του χρόνου θα πάψει, αφού η επανέκδοσή του είναι στα άμεσα σχέδια μου.
RICK WAKEMAN
Myths and Legends of King Arthur and the Knights of the Round Table
(A&M-1975)
Α, τώρα μάλιστα. Το ξέρεις πως τούτο εδώ το συνέθεσα επί το πλείστον ενώ βρισκόμουν κατάκοιτος στο νοσοκομείο; Λόγω καρδιακής προσβολής παρακαλώ, στα εικοσιπέντε μου χρόνια. Αυτά παθαίνει κανείς όμως όταν πίνει τον αγλέουρα, όταν καπνίζει σα φουγάρο ότι καπνίζεται και όταν ξενυχτά κάθε μέρα σε ατελείωτα parties… Δεν έβαζα φρένο ποτέ και πουθενά. Και έτσι, ενώ ξεκίνησα συνειδητά να γράψω ένα φόρο τιμής για την ιστορική φυσιογνωμία του Βασιλιά Αρθούρου και όσων τον περιτριγύριζαν στα χρόνια της βασιλείας του παίζοντας ρόλο καθοριστικό, συνειδητοποίησα στο τέλος ότι σε ένα μεγάλο βαθμό, κατέληξα να γράφω και για μένα προσωπικά.
Δες πως κλείνει η αυλαία του έργου και θα καταλάβεις τι εννοώ: “The Last Battle”. Ήταν και δική μου μάχη αυτή…
YES
Keys to Ascension
(CMC International-1996)
Αυτό που μου θυμίζει περισσότερο από κάθε τι αυτή η ζωντανή μας ηχογράφηση που αποτελεί σταχυολόγηση τριών συνεχόμενων βραδιών το Μάρτιο του 1996 στο San Luis Obispo της Καλιφορνίας, είναι η έντονη αίσθηση που είχα επί σκηνής, ενόσω παίζαμε, ότι πλέον κάθε ένας μας ξεχωριστά, «ζυγίζαμε» ίσως όσο ζύγιζε συνολικά στις ένδοξες μέρες της τούτη η μπάντα…
Ήμασταν πλέον τεράστιοι στο συγκεκριμένο χώρο (σ.σ.: αναφέρεται στο προοδευτικό ροκ φυσικά) ως μονάδες. Γεγονός που με έκανε στη συνέχεια να αναρωτιέμαι εξίσου έντονα για πόσο καιρό άραγε θα χώνευε το στομάχι μας μια τέτοια συνύπαρξη; Για πόσο θα ανεχόμασταν ο ένας τον άλλον με τόσο υπερμεγέθη Εγώ που είχαμε αποκτήσει, είτε επί σκηνής, είτε και συνολικά ως ομάδα με συνοχή;;;
