Είχα μια ευχάριστη έκπληξη χθες βράδυ. Εντελώς τυχαία έπεσε στα χεριά μου και είδα την εκπληκτική ισπανική ταινία «Το μικρό νησί». Εκ των υστέρων έμαθα ότι κέρδισε το 2014, δέκα βραβεία Γκόγια δλδ τα ισπανικά Όσκαρ, μεταξύ των οποίων κι αυτά της καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, σεναρίου και πρώτου ανδρικού ρόλου για την εξαιρετική ερμηνεία του Χαβιέ Γκουτιέρεζ.
του Τάσου Νικάκη
Άλλοτε μου θύμιζε το «Chinatown” του Πολάνσκι και άλλοτε πλησίαζε το “Seven” χωρίς όμως καμιά τάση μιμητισμού και προσηλωμένο καθαρά στην προβληματική Ισπανική ατμόσφαιρα της μεταΦράνκο εποχής, τοποθετημένο στις αρχές της δεκαετίας του 1980.
Υπέροχη φωτογραφία από τον Άλεξ Καταλάν, καταπληκτική μουσική επένδυση από τον Χούλια Ντε Λα Ρόσα και μαθήματα εμπνευσμένης σκηνοθεσίας από τον Αλμπέρτο Ροντρίγκεζ.
Εκτυλίσσεται γρήγορα, κρατά καθηλωμένο τον θεατή και δεν του επιτρέπει να αποσπάσει την προσοχή του ούτε ένα δευτερόλεπτο.
«Το μικρό νησί» με το νεονουάρ ύφος τους πολύπλοκους και σταθερούς χαρακτήρες του και ήρωες αποδεικνύει ότι δεν υπάρχει μόνο το Χόλυγουντ και οι ακριβοπληρωμένες Αμερικάνικες παραγωγές .Δεν υστερεί και δεν υπολείπεται σε τίποτα αντίθετα το θεωρώ πολύ ανώτερο κι επιστροφή σε ένα υγιές σινεμά.
Δεν θα αναφέρω τίποτα για την υπόθεση γιατί θέλω να σας αφήσω να το απολαύσετε.
