γράφει ο Γιώργος Σαράτσης
Όταν η χολιγουντιανή έβδομη τέχνη συνάντησε τον Λονδρέζο Κρίστοφερ Νόλαν, γεννήθηκε ένα παράδοξο κινηματογραφικό οικοδόμημα που ζητά απεγνωσμένα την προσοχή μας.
Η ακριβότερη έως τώρα παραγωγή του Νόλαν, γυρισμένη σε επτά χώρες, επιμένει ότι όλα με κάποιον τρόπο έχουν συμβεί και όλα μπορούν να συμβούν ξανά, μέσα από αδιόρατες χρονικές αναδιπλώσεις. Η ζωή ως καρκινική γραφή, όπου το τέλος είναι η αρχή και η αρχή το τέλος. Κι ένας τρίτος παγκόσμιος πόλεμος που μάλλον (θα) έχει ως επίκεντρο την στρέβλωση του γραμμικού χρόνου.
Παρά τα αδύναμα σημεία ενός μέτριου καστ, τα τσιτάτα εν είδει διαλόγων και η σιγουριά στη χρήση ορισμένων στερεοτύπων, πρόκειται για σενάριο που χώρεσε κυριολεκτικά τα πάντα: πόλεμο εξουσιών, νόμους σύγχρονης φυσικής, χωροχρονικές πύλες, εμπόριο όπλων και έργων τέχνης, αμαρτωλά free port διεθνών αεροδρομίων και βέβαια η σχεδόν απαραίτητη παρουσία ενός θηλυκού για την εξέλιξη της ιστορίας.
Αν τα περσινά “Παράσιτα” του Μπονγκ Τζουν-χο κατέθεσαν μια πειστική εικόνα του σύγχρονου κόσμου, το φετινό “Τένετ” του Νόλαν είναι ως φαίνεται η επιτομή της παγκόσμιας συνωμοσίας.
Μία μεγάλου μήκους ταινία, σχεδόν δυόμιση ωρών, όπου τα πάντα εκτυλίσσονται με ιλιγγιώδη ταχύτητα, σε έναν άνευ προηγουμένου καταιγισμό εικόνας και ήχου. Αλλιώς, το διαρκές τέντωμα της κινηματογραφικής εμπειρίας, καθώς το ένα mindtrap διαδέχεται το άλλο.
Εν ολίγοις, ή ο Νόλαν δείχνει να γνωρίζει πολλά ή απλώς θέλει να παίξει με τα όρια του εγκεφάλου μας.
