του Φαίδωνα Χριστοδουλάκη
Τελικά στον Άρη Σερβετάλη χρωστάμε πολλά περισσότερα απ’ ότι φανταζόμασταν στο πεδίο του πολιτισμού και της τέχνης.
Αυτή είναι η πρώτη μου γεύση και η συνειρμική μου σκέψη για το αρχικό επεισόδιο της καθ όλα συγκλονιστικής σειράς με θέμα τον Άγιο Παΐσιο.
Κι ας ξεκινήσουμε απ’ τα βασικά τεχνικά στοιχεία.
Εξαιρετική εικόνα και φωτισμός μοναδικός που σε υποβάλει,πλάνα που δημιουργούν την αίσθηση του όντως μεταφυσικού τοπίου της Καππαδοκίας.
Καταπληκτική σκηνοθετική ματιά σε επίπεδα κινηματογραφικά με άριστη ενδυματολογική φροντίδα εκ μέρους της παραγωγής.
Σε όλη την διάρκεια της σειράς έχει κανείς την γλυκόπικρη γεύση που αισθάνθηκε βλέποντας την πολίτικη κουζίνα και σ αυτό αναμφισβήτητα συνέβαλλε και η εκπληκτική και άκρως διακριτική μουσική επένδυση.
Σπουδαίο ως στιγμής κάστινγκ ηθοποιών με κεντρική μορφή που αγγίζει βιβλικά όρια χωρίς να γίνεται γραφική η μορφή του Αγ.Αρσενίου απ’ τον εμβληματικό Νικήτα Τσακίρογλου που μας είχε εντυπωσιάσει με την στιβαρή ερμηνεία του στον Άνθρωπο του Θεού ως Πατριάρχης Αλεξανδρείας.
Οι διάλογοι αποπνέουν μια θεατρική παιδεία και υπογραμμίζουν έναν Ελληνισμό που συνειδητά ζει κι αναπνέει μέσα στο φώς της Ορθόδοξης Παράδοσης ακλόνητα. Μιάς άλλης Ελλάδας σαν κι αυτή που ζεί κανείς διαβάζοντας Φώτη Κόντογλου και αναπνέοντας Παπαδιαμάντη και Μωραϊτίδη,χωρίς ευτυχώς να πέφτει στο αμάρτημα του διδακτισμού.
Ο καθ’ όλα συμπαθής Δημήτρης Ήμελλος διανθίζει το κάστινγκ με την ελληνοπρεπή παρουσία του και με την σπουδαία θεατρική του ερμηνεία.
Ο Στάνκογλου συγκλονίζει με την ερμηνεία του και η σκηνή με τα πρόβατα δεν μπορεί να αφήσει καμιά καρδιά ασυγκίνητη και τα μάτια στεγνά.
Η εικόνα τέλος του ξεριζωμού ενός λαού με τις Ιερές Εικόνες του ανά χείρας που κάνει την ηρωική έξοδο έχοντας ως Μωυσή του τον Άγιο του σε ταράζει και σου δημιουργεί ανάμεικτα συναισθήματα.
