του Κώστα Τάταρη
Σαν σήμερα, το 1961, αυτοκτονεί ο Έρνεστ Χέμινγουεη ,(αυτοπυροβολείται στο κεφάλι με κυνηγετικό όπλο), λίγο πριν συμπληρώσει τα εξηκοστά δεύτερα γενέθλιά του, η δεύτερη και…πετυχημένη προσπάθεια να βάλει ο ίδιος τέλος στη ζωή του. Τα τελευταία χρόνια ήταν ιδιαίτερα δύσκολα με υπερβολική χρήση αλκοόλ και κρίσεις κατάθλιψης διότι δεν μπορούσε να συμβιβαστεί με τη γήρανση και την πτώση των ζωτικών του δυνάμεων, αυτός ο λάτρης της περιπέτειας και του “ζην επικινδύνως”.
Λόντον, Χέμινγουεη, Κέρουακ…Τα τρομερά παιδιά της αμερικανικής λογοτεχνίας και του αληθινού αμερικανικού πνεύματος των αχανών εκτάσεων, της ριψοκίνδυνης περιπέτειας, της έντονης ζωής “σαν να μην υπάρχει αύριο”, της γραφής που είναι αποτέλεσμα δυνατών βιωμάτων και προσωπικής διακινδύνευσης.
Από τα βιβλία του ξεχωρίζω το “Ο Γέρος και η Θάλασσα”, ύμνος στον δυνατό άντρα που μάχεται με το “ψάρι” και υπέρτερες δυνάμεις της φύσης πέρα από “αισιοδοξία” και “απαισιοδοξία” , “κέρδος” και “ζημιά”, “λύπη” και “χαρά”, ακόμα και όταν η “ήττα” είναι προδιαγεγραμμένη γιατί η μάχη είναι ζήτημα υπαρξιακής πληρότητας και δικαίωσης (ο τρόπος που “απευθύνεται” στον μεγάλο αντίπαλο, “το ψάρι”, αντίπαλος που αξίζει σεβασμό είναι συγκλονιστικός).
Βραβεύτηκε με Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1954
