Η Σία Κοσκινά γνωρίζει το μιούζικαλ όσο κανείς άλλος στην Ελλάδα και διευθύνει τη μοναδική σχολή του είδους με μια δική της μέθοδο, εφάμιλλη των ξένων σχολών. Λατρεύει να ερμηνεύει τα τραγούδια της Barbra Streisand, αλλά και το κλασσικό αμερικάνικο ρεπερτόριο, τα τραγούδια που έγραψαν ο Cole Porter, ο George Gerswin, ο Irving Berlin, οι Rodgers & Hammerstein για τα μιούζικαλ και που καθιερώθηκαν ως standards της τζαζ και της παραδοσιακής pop. Με αφορμή μια σειρά από συναυλίες της με το παραπάνω ρεπερτόριο και ένα άνοιγμα του «Άβαλον των Τεχνών» στο μιούζικαλ, βρεθήκαμε στον φιλόξενο χώρο της σχολής της στο Νέο Ηράκλειο και μιλήσαμε εφ όλης της ύλης.
Συνέντευξη στον Γιώργο Πισσαλίδη
Λοιπόν, Σία πότε ξεκινάς να ασχολείσαι με το μιούζικαλ;
Με το μιούζικαλ ξεκίνησα να ασχολούμαι στα 13 μου χρόνια την στιγμή δηλαδή που ανακάλυψα την Barbra Streisand, στην τηλεόραση με την ταινία “Funny Girl”, η οποία με σημάδεψε βαθιά και ήταν η πρώτη στιγμή που συνειδητοποίησα, τι θέλω να κάνω στην ζωή μου.
Τι ήταν εκείνο που σε τράβηξε δηλαδή;
Το μπρίο της, η ελευθερία που αισθανόταν μέσα από την τέχνη της.
Δεν είχες κάτι στο μυαλό σου το μιούζικαλ εκείνη την στιγμή, έτσι δεν είναι? Είχες το τραγούδι βασικά υπόψιν σου… ή όχι?
Χόρευα και τραγουδούσα από μικρή! Η Streisand βέβαια, δεν φημίζεται για τις χορευτικές της ικανότητες. Είναι εξαιρετική ερμηνεύτρια. Της ήταν πάντοτε αδύνατο να τραγουδά απλά, χωρίς να «ερμηνεύει»! Τη λατρεύω! Έχει ένα φοβερό εκτόπισμα που σε κατακτά!
Η ταινία Funny Girl ήταν εκείνη που της χάρισε και το Όσκαρ.
Ακριβώς!Το 1968!
Το οποίο το είχε κάνει και πριν στο Broadway! Νομίζω ότι η αγάπη σου για την Στρέϊζαντ εξελίχθηκε σε μεγάλο έρωτα !
Ναι! Μάλιστα της έκανα κι ένα αφιέρωμα με τα πιο αγαπημένα τραγούδια της, αρχικά πριν από 3 χρόνια σε διαφόρους χώρους στην Αθήνα καθώς και στο Βασιλικό θέατρο πέρσι στη Θεσσαλονίκη. Ήταν μεγάλο τόλμημα να τραγουδήσω στον κόσμο H Streisand, για μένα ήταν πάντα ένας άγγελος, που μου κρατούσε το χέρι και δεν μ’ άφησε μέσα από τις δυσκολίες, να χάσω το στόχο μου…
Με ποιο τρόπο;
Οι χαρισματικοί καλλιτέχνες είναι άνθρωποι που επηρεάζουν πολύ τις ζωές των θαυμαστών τους! Πολλές φορές κιόλας, καθορίζουν τη σχέση που τελικά αποκτούν με τον πολιτισμό! Τους βοηθούν να ανακαλύψουν τι θέλουν να κάνουν στη ζωή τους, όχι μόνο όσον αφορά το καλλιτεχνικό κομμάτι, αλλά και τη γενικότερη φιλοσοφία τους! Τους δίνουν κίνητρα να ζουν πιο δημιουργικά, πιο κοντά στην τέχνη, την πνευματικότητα, τον πολιτισμό. Για παράδειγμα, βλέποντας μία ωραία παράσταση , ακόμη και ηθοποιός να μην θέλεις να γίνεις, μέσα από το κείμενο, μέσα από τις ερμηνείες, τον επαγγελματισμό του ηθοποιού, επηρεάζεται όλη η ζωή και η καθημερινότητά σου. Επιστρέφεις στην δουλειά σου καλύτερος, επιστρέφεις στη ζωή σου πιο βαθύς. Τότε λέμε ότι, το θέατρο πέτυχε το στόχο του! Για αυτό είναι σκόπιμο τα έχουμε υγιή πρότυπα!
Νομίζω ότι η Streisand είναι αυτό που λέμε τελειομανής γι’ αυτό και σε κάνει να θέτεις υψηλούς στόχους!
Ακριβώς! Η Streisand, αλλά κι όλες οι κλασικές του μιούζικαλ:η Garland, η Minnelli, η Verdon, με αφύπνισαν, στην πραγματικότητα με ανάγκασαν να προσπαθώ συνεχώς να γίνομαι καλύτερη, γιατί μέσα μου δεν πίστευα ποτέ, οτι ήμουν αρκετά καλή! Γι’ αυτό πάντα σπούδαζα, έψαχνα, ασκούμουν, δεν σταμάτησα ποτέ να εξελίσσομαι. Τελευταία βέβαια, οι εμφανίσεις μου έχουν περιοριστεί λόγω των ανειλημμένων υποχρεώσεών μου στη σχολή μιούζικαλ PMTP, που διευθύνω και διδάσκω ταυτόχρονα, και η οποία με χρειάζεται ολοκληρωτικά ώστε να λειτουργούν όλα άρτια.
Η Σία Κοσκινά και η Έφη Σιαμαντά σε ένα αφιέρωμα στην Μπάρμπρα Στρέιζαντ και την Γουίτνυ Χιούστον
Να μιλήσουμε λοιπόν τώρα για την σχολή. Κατ΄ αρχήν ασχολείσαι με ένα είδος που δεν έχει παράδοση στην Ελλάδα. Είχαν γίνει κάποιες προσπάθειες στο παρελθόν, αλλά ουσιαστικά τώρα θα μπορούσαμε να πούμε ότι η Ελλάδα ασχολείται με το μιούζικαλ.
Τώρα πια, γίνονται πολλά μιούζικαλ και μάλιστα πιο υπεύθυνα από ποτέ. Οι ηθοποιοί πλέον τραγουδούν και χορεύουν. Αναγκάζονται ν’ ασχοληθούν σοβαρά, τόσο γιατί αισθάνονται τον βαθμό δυσκολίας του μιούζικαλ ως είδος, όσο και την ευθύνη.Οι περισσότεροι ηθοποιοί επιθυμούν να παίξουν σε ένα μιούζικαλ, και οι περισσότεροι παραγωγοί επιθυμούν να ανεβάσουν ένα μιούζικαλ! Σχεδόν όλοι θα θέλαμε να είμαστε μέλος ενός μιούζικαλ! Είναι κάτι το οποίο, ακόμη και αυτοί που το μισούν, γοητεύονται από αυτό κάποια στιγμή. Αλλά για να γοητευτούν, πρέπει να το δουν ένα «σοβαρό ανέβασμα», όχι μια παρέα που κάνει πειραματισμούς. Αρκετές φορές συμβαίνει το αντίθετο κ αυτό δεν βοηθά το είδος να εξελιχθεί…
Άρα εσύ πιστεύεις ότι έχει εξελιχθεί το μιούζικαλ μετά από είκοσι χρόνια.
Ναι. Το μιούζικαλ έχει εξελιχθεί γιατί, άλλοτε συναισθηματικό, άλλοτε φαντασμαγορικο ή αφαιρετικό είναι πάντα υπέροχο και δεν υπακούει στις επιταγές «της μόδας»! Το κοινό πλέον έχει μια πιο κριτική ματιά και περισσότερες απαιτήσεις. Κι αυτό, γιατί έχει μέτρο σύγκρισης: ταξιδεύει έξω, παρακολουθεί παραστάσεις, μπαίνει στο ίντερνετ, βλέπει ξένες παραγωγές, συγκρίνει τους Έλληνες με τους ξένους ηθοποιούς, οπότε αναγκαζόμαστε κι εμείς να γινόμαστε καλύτεροι, ώστε το μιούζικαλ στην Ελλάδα να αποκτήσει περισσότερους υποστηρικτές. Είναι μια ακολουθία πραγμάτων που συμβαίνουν και που βέβαια -πολύ ταπεινά- είχα προβλέψει…
Η Σία Κοσκινά στην σχολή της Φωτό Ιωάννης Καμπούρης
Η ιδέα της σχολής πότε σου ήρθε ;
Η ιδέα της σχολής ξεκίνησε από ανάγκη. Πραγματικά, συμπονούσα πολύ τα παιδιά που ήθελαν να φύγουν στο εξωτερικό για να σπουδάσουν εκεί μιούζικαλ αλλά δεν μπορούσαν, λόγω κόστους… Άλλωστε αυτό έκανα κι εγώ. Έπρεπε να φύγω έξω για να μπορέσω να σπουδάσω αυτό που ήθελα. Παράλληλα, ανακάλυψα και την μεταδοτικότητα που είχα στην διδασκαλία, καθώς, μέσα στα καμαρίνια των θεάτρων συνάδελφοι ηθοποιοί, μου ζητούσαν συμβουλές για τη διαφραγματική αναπνοή, την ορθοφωνία, την τοποθέτηση της φωνής, με ποια άσκηση θα δυναμώσουν την φωνή τους, τι είδος χορού να επιλέξουν ως προετοιμασία κ.τ.λ.
Έτσι λοιπόν, μέσα από τις οδηγίες που έδινα στους συναδέλφους, μού γεννήθηκε η ιδέα της διδασκαλίας, καθώς διαπίστωνα ότι οι συμβουλές μου ήταν πολύ εύστοχες και ο τρόπος μου ιδιαίτερα περιγραφικός, και είχαν άμεσα αποτελέσματα! Μέσα από τη διαδικασία της διδασκαλίας ανακαλύπτεις την αίσθηση που έχεις, το χάρισμα ή την μεταδοτικότητα. Βλέπεις δεν υπάρχει καμία σχολή που να σε χρίζει “διδάκτωρ”! Μέσα από την εμπειρία και την αγάπη σου για τους ανθρώπους γίνεσαι δάσκαλος. Μέσα από τις εργατο-ώρες δίπλα σε σπουδαίους δασκάλους, όπως και τις ώρες πτήσεις σου στη σκηνή, την συνεχή μελέτη, την ενημέρωση, τα λάθη και τις ελλείψεις σου… αυτά είναι τα ουσιαστικά εφόδια στις αποσκευές σου!Να μην ξεχάσω βέβαια και την γενναιοδωρία να μοιραστείς αυτά που γνωρίζεις, καθώς και την αυτογνωσία ότι είσαι αυτός που θα τους βοηθήσει να σε ξεπεράσουν!
Κι έκανες τη σχολή.
Ναι, αφού δίδαξα για καιρό σε Δραματικές σχολές και ωδεία της πόλης, άνοιξα την σχολή. Το 2010 ξεκίνησα από ένα υπόγειο όπου δειλά, δειλά, εκκολαπτόμενοι ηθοποιοί – χορευτές , τραγουδιστές άρχισαν να με εμπιστεύονται για την εκπαίδευσή τους.
Και σιγά σιγά γίναμε λίγο περισσότεροι και λίγο περισσότεροι. Κάποια μέρα λοιπόν, έπρεπε να σταθώ στα πόδια μου και να πάρω το ρίσκο που έχει μια ιδιωτική επιχείριση…διπλό ρίσκο, αφού θα ξεκινούσα μια καινοτομία σε μια χώρα χωρίς παράδοση στο συγκεκριμένο είδος! Και το πήρα! Φέτος κλείνουμε 8 χρόνια λειτουργίας και νιώθω πολύ περήφανη!
Από τις πρόσφατες εξετάσεις της Σχολής Φωτό Νεκτάριος Κουρής
Τι ηλικίες έρχονται στη σχολή σου?
Στη σχολή μου έρχονται ηλικίες πολύ μικρές, ξεκινάμε από τεσσάρων χρονών. Έχουμε τμήματα για παιδιά, εφήβους και ενήλικες, για αγόρια και κορίτσια. Υπάρχουν τα ερασιτεχνικά τμήματα για μια απλή προσέγγιση στο είδος ή μια σοβαρή προπαρασκευή και λειτουργούν μόνο απογεύματα, ενώ το πρωί στεγάζεται στο ίδιο κτήριο η επαγγελματική σχολή του μουσικού θεάτρου που λειτουργεί με την κατοχυρωμένη μέθοδο διδασκαλίας PMTP by Sia Koskina και η οποία αποτελείται από έναν άξονα μαθημάτων εφάμιλλο των πανεπιστημίων του εξωτερικού, ώστε να αποκτήσουν οι μελλοντικοί μας performers μια άρτια εκπαίδευση σε όλο το φάσμα των τριών βασικών τεχνών, χορού, τραγουδιού, και υποκριτικής!
Στα παιδιά αυτά που έρχονται για το μιούζικαλ τι συμβουλές τους δίνεις συνήθως ; Τι συμβουλή θα έδινες σε κάποιον που θα ήθελε να ασχοληθεί με το μιούζικαλ?
Συνήθως οι έφηβοι μου εκμυστηρεύονται τους προβληματισμούς τους ως προς το, αν θα πρέπει να ακολουθήσουν τον καλλιτεχνικό χώρο ή το πανεπιστήμιο που θα ήθελαν οι γονείς τους. Εγώ συνήθως τους προειδοποιώ ότι, εάν έχουν το «μικρόβιο» του καλλιτέχνη, το σίγουρο είναι ότι τελικά θα υπερισχύσει αυτό! Όχι ότι είναι λίγο, βέβαια να έχεις τελειώσει κι ένα πανεπιστήμιο, από πλευράς προσωπικής καλλιέργειας, αλλά το θέατρο είναι «αδηφάγο ζώο» που πάντα θα ζητά να του δοθείς ολοκληρωτικά…δεν εκτιμά τις «καβαντζες»….Είναι μοίρα η τέχνη. Η τέχνη είναι μοίρα! Αυτό έχω να πω!
Ο διάσημος χορογράφος του Μπρόντγουαίη Τσετ Γουώλκερ με μαθητές της σχολής.
Φωτό Νεκτάριος Κουρής
Μίλα μου λίγο για τα μαθήματα της σχολής. Τι κάνεις, τι μαθήματα ακολουθούνται;
Κατ΄αρχήν το μιούζικαλ αποκαλείται το ‘τρίαθλο του θεάματος’ που αμέσως προδίδει, ότι, αποτελείται από τρία είδη διαφορετικά, στα οποία πρέπει να εξασκηθείς. Τον χορό, το τραγούδι και την υποκριτική! Δηλαδή είναι η τριπλή δουλειά από αυτή που έχει να κάνει ένας άλλος καλλιτέχνης, αφού πρέπει να αποκωδικοποίησεις και να εξοικειωθείς και με τις τρεις αυτές σπουδαίες τέχνες! Για το λόγο αυτό τα παιδιά που εισάγονται πρέπει ήδη να έχουν κατακτήσει ένα επίπεδο!
Τώρα όσον αφορά τους καθηγητές που διδάσκουν στη σχολή, είναι άνθρωποι που γνωρίζουν καλά το αντικείμενο τους, έμπειριο και καταξιωμένοι, ο καθένας στον τομέα του! Ο Κωνσταντίνος Κωνσταντόπουλος, η Πέμη Ζούνη και η Θεοδώρα Σιάρκου διδάσκουν υποκριτική. Η Ευφροσύνη Δημόπουλου, ο Chuck Foster, η Αρετή Παλούκη, η Μιμή Αντωνάκη, ο Διονύσης Δημητρακόπουλος και η Ελένη Κατζόλα διδάσκουν χορό! Ο Σάββας Ρακιντζάκης μουσική, ο Νίκος Ρουσσάκης κι εγώ φωνητική, ο Κωσταντίνος Γιαννακόπουλος και η Μίρκα Κρεστενίτη ιστορία μουσικού θεάτρου και αυτοσχεδιασμό, ενώ ο John Καφετζής, αγγλικά! Όλοι αυτοί λοιπόν,προετοιμάζουν τα παιδιά ώστε να μπορώ εγώ να τα έχω τεχνικά έτοιμα, για να προχωρήσω με την επιστημονική τεκμηρίωση, την δραματουργία, την σκηνοθεσία, την ανάλυση των ρόλων ή το χορογραφικό στυλ, του μουσικοθεατρικού υλικού, του εκάστοτε μιούζικαλ! Να μην παραλείψω τους καθηγητές κορυφαίων σχολών του μιούζικαλ από το εξωτερικό, που μας επισκέπτονται συχνά δίνοντας σεμινάρια και masterclass, όπως Chet Walker, Jack Samuel Gill, Mathieu Serradell, Lauren Van Kempen κ.α. Δεν είναι καθόλου απλό αν θέλεις να δουλεύεις υπεύθυνα!
Φωτό Ιωάννης Καμπούρης
Που στοχεύεις?
Αυτό που προσπαθώ στη σχολή μας, είναι ο πήχης μας να μην θυμίζει καθόλου Ελλάδα, αλλά West End και Broadway. Αυτά είναι τα δύο μεγάλα κέντρα του μιούζικαλ εδώ και χρόνια και παραμένουν! Τελευταία, αντεπιτίθεται και το Παρίσι με πολύ μεγάλες παραγωγές που στελεχώνονται από εξαιρετικούς χορευτές, τραγουδιστές και ηθοποιούς, όπως “O Μικρός Πρίγκιπας”, “Όσα παίρνει ο άνεμος”, “Notre Dame De Paris” “Ρωμαίοs κ Ιουλιέτα” κ.α. Η δική μας αγορά δεν συγκρίνεται βέβαια με την δική τους, αλλά τα πάμε μια χαρά! Οι περισσότεροι από τους απόφοιτους της σχολής μας, είναι ήδη μέλη κάποιου θιάσου στην θεατρική Αθήνα, ενώ κάποιοι άλλοι έχουν προβιβαστεί με υποτροφίες στο εξωτερικό. (Συνεχίζεται)
