Του Δημήτριου Ζιαμπάρα , δικηγόρου
Στην Ελλάδα, πριν εισάγουμε τον ατομικιστικό τρόπο ζωής, σκύλο είχαν μόνο οι τσοπάνηδες και ελάχιστοι μεγαλοαστοί, τύπου μαντάμ Σουσού με μαλλιαρά κανισάκια. Οι τσοπάνηδες τα θηριώδη τσοπανόσκυλα τα είχαν για προστασία των κοπαδιών από τους λύκους και τις αρκούδες και φυσικά δεν διανοούνταν να τα έχουν καν μέσα στο σπίτι. Ούτε να τα ντύνουν με ρούχα, ούτε να τους παίρνουν παιχνιδάκια, ούτε να τα φυλάνε στο στόμα και να κυλιούνται μαζί τους στην θάλασσα, ούτε φυσικά να τα παίρνουν στο κρεβάτι τους. Οι τσοπάνηδες ήξεραν από την λαϊκή σοφία πως φίλος δεν μπορείς να γίνεις με ένα ζώο, διότι η φιλία απαιτεί ισότητα, ακόμα και άνθρωποι πολύ άνισοι δύσκολα γίνονται φίλοι. Η σχέση με ένα τόσο άνισο ον όπως το ζώο δεν μπορεί να είναι παρά εξουσιαστική. Δεν μπέρδευαν την ανώτερη εξελιγμένη ανάγκη για φιλία και αγάπη με αυτή της κατώτερης ενστικτώδους ανάγκης για εξουσία και κυριαρχία.
Σήμερα όμως τα πράγματα «προόδευσαν». Ξαφνικά τα θηριώδη τσοπανόσκυλα και σκυλιά εργασίας άρχισαν να παίρνουν την θέση των κανίς και να γίνονται . . . μέλη της οικογένειας, με θέση όχι μόνο μέσα στο σπίτι, αλλά στο τραπέζι, ακόμα και στα κρεβάτια των ανθρώπων. Ωστόσο, τα μεγαλόσωμα σκυλιά καθορίζουν την ιεραρχία με το μέγεθος του σώματος, των δοντιών τους και από την φύση τους ξέρουν ότι πρέπει να επιβληθούν στο ασθενέστερο, αν αυτό τυγχάνει να απειλεί την θέση τους στην ιεραρχία λ.χ. γόνος του «αφεντικού» ή να υποταχθούν στο ισχυρότερο στην ιεραρχία, λ.χ. ο πατέρας του «αφεντικού». Δυστυχώς αυτή την ηλιθιότητα και άγνοια κίνδυνου την ονομάζουμε πλέον «ζωοφιλία» την οποία και διαφημίζουμε μανιωδώς ως ένδειξη πολιτισμού, ενώ είναι ακριβώς το αντίθετο: βαρβαρότητα. Διότι ο άνθρωπος εθίζεται σε εξουσιαστικές σχέσεις με κατώτερα όντα και αδυνατεί να ανεχθεί την αναπόφευκτη αμφισβήτηση μιας ισότιμης σχέσης που οδηγεί στην συλλογικότητα της Πόλεως, δηλαδή του πολιτισμού.
Προάγουμε την βαρβαρότητα λοιπόν με διαφημίσεις «ζωοφιλίας», ειδικά στην κρατική τηλεόραση· η μια μετά την άλλη οι «ζωοφιλικές» οργανώσεις ανταγωνίζονται σε «ευαισθησία». Έχει τύχη να δω μέχρι και τρεις τέτοιες διαφημίσεις συνεχόμενα στην κρατική τηλεόραση (όλο το μιντιακό σύστημα προπαγανδίζει ύπουλα πως δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ: πολίτη-κατοίκου, άνδρα-γυναίκας και ανθρώπου-ζώου). Στην επιτροπή αναθεώρησης του Συντάγματος, ο ΣΥΡΙΖΑ είχε φθάσει στο σημείο να καταθέσει πρόταση για να συμπεριληφθεί στις προβλέψεις για τα ατομικά δικαιώματα και διάταξη για την προστασία των ζώων. Είναι δυνατόν οι Συριζαίοι βουλευτές να μην καταλαβαίνουν ότι τα ζώα δεν είναι άνθρωποι ώστε να έχουν «ατομικά» δικαιώματα; Και όμως είναι δυνατόν, γιατί ο Σύριζα αποφάσισε να παρατήσει την αρχική δήθεν αντισυστημική ρητορική και να ντροπιάσει την σοβαρή πολιτική παράδοση της αριστεράς, ώστε να εκπροσωπήσει στην Ελλάδα ό,τι πιο μαύρο και αντιδημοκρατικό υπάρχει διεθνώς: την ανθρωπιστική κοσμική άποψη για τον άνθρωπο.
Όσο ειρωνικό και αν ακούγεται, η ανθρωπιστική κοσμική άποψη για τον άνθρωπο υποτιμάει βαθιά την αξία του ανθρώπου. Πλέον έχει βρεθεί και απαξιωτικός χαρακτηρισμός γι’ αυτούς που επιμένουν για την υπέρτερη αξία των ανθρώπων έναντι των ζώων: σπισιστές (speciesists). Σε αντίθεση με την Ιουδαιοχριστιανική άποψη για τον άνθρωπο, ο οποίος θεωρείται πως δημιουργήθηκε «κατ’ εικόνα Θεού» και ως εκ τούτου είναι ανυπολόγιστης αξίας δημιούργημα. Αν δεν υπάρχει κάτι μεταφυσικό, οι άνθρωποι είναι μόνο υλικά όντα και αξίζουν τόσο, όσο το υλικό από το οποίο φτιάχτηκαν.
Η μεγαλύτερη λοιπόν διαφορά μεταξύ Ιουδαιοχριστιανικών και κοσμικών αξιών είναι η εξής: η αξία του ανθρώπου. Στην κοσμική μετα- Ιουδαιοχριστιανική κοινωνία ο άνθρωπος υποτιμήθηκε ως αξία περισσότερο από κάθε άλλη περίοδο της ιστορίας της Δύσης, γι’ αυτό έχουμε πήξει στις διαφημίσεις που προάγουν την ψευδαισθησιογόνο ζωοφιλία. Άνθρωποι σε μανιώδη αναζήτηση νοήματος στην ζωή τους που όταν το βρουν αλίμονο στους συνανθρώπους τους. Οι «ζωόφιλοι» είναι αντίθετοι στο κυνήγι, όχι επειδή λυπούνται τα ζώα, αλλά επειδή κάποιοι άλλοι το ευχαριστιούνται. Ο Γκάντι θεωρούσε πως ο λόγος που 10.000 Βρετανοί εξουσίαζαν 1.000.000.000 Ινδούς ήταν πως οι πρώτοι απλά έτρωγαν κρέας!
Οι «ζωόφιλοι», ειδικά στην περίπτωση των Βήγκαν, δεν σέβονται την ιεραρχία της ζωής και τον κύκλο της φύσης, αρνούνται να αποδεχθούν πως το φυτό φτιάχτηκε για το ζώο και το ζώο για τον άνθρωπο: το σκουλήκι για τον ποντικό, ο ποντικός για το φίδι, το φίδι για τον χοίρο, ο χοίρος για τον άνθρωπο κι ο άνθρωπος για το . . . σκουλήκι. Η σχέση δεν είναι φιλική, αλλά εξουσιαστική από το ανώτερο είδος προς το κατώτερο μέχρι να κλείσει ο κύκλος και να αρχίσει πάλι από την αρχή. Η άρνηση της κοσμικής Τάξεως είναι Ύβρις, η οποία ακολουθείται πάντα από την Νέμεση (τιμωρία), δηλαδή δυστυχισμένες μοναχικές ζωές.
Προσωπικά ντρέπομαι που δεν μπορώ να σφάξω (όχι βασανίζοντας) με άνεση και ευχαρίστηση ένα ζώο, είναι ένδειξη εκφυλισμού.
