
του Τηλέμαχου Χορμοβίτη
Aπόψε είδα το “O Kύριος Τζόουνς”, μια δυνατή ταινία που αφηγείται την πραγματική ιστορία του Ουαλλού δημοσιογράφου Gareth Jones, του πρώτου ανθρώπου που αποκάλυψε στην Δύση την αλήθεια για το μεγάλο ουκρανικό λιμό (“Holodomor”) του 1932-1933. Ο λιμός, που στοίχισε την ζωή σε τουλάχιστον 3 εκατομμύρια ανθρώπους (σύμφωνα με τους πιο μετριοπαθείς υπολογισμούς), προκλήθηκε από τις πολιτικές κολλεκτιβοποίησης του Ιωσήφ Στάλιν. Συγκλονιστικές οι σκηνές όπου ο Τζόουνς βρίσκεται στην Ουκρανία και γίνεται μάρτυρας της φρίκης : έρημα χωριά, οι ντόπιοι να προσπαθούν να χορτάσουν την πείνα τους τρώγοντας κομμάτια από τους…κορμούς των δέντρων, νεκροί στους δρόμους, κανιβαλισμός.
Η ταινία επίσης δείχνει και την εχθρότητα με την οποία αντιμετώπισε τις αποκαλύψεις του Τζόουνς η δυτική ιντελιγκέντσια, που εκείνη την εποχή ήταν ξετρελαμένη με το “Σοβιετικό παράδεισο”. (στην πρωτοπορία του liberal φιλοσοβιετισμού οι αγαπημένοι μας “New York Times” και ο, βραβευμένος με Πούλιτζερ, ανταποκριτής τους στη Μόσχα, Γουώλτερ Ντουράντυ, που, σαν καλό υπαλληλάκι του Στάλιν, στα άρθρα του διέψευδε συνεχώς τον Τζόουνς και χτυπιόταν ότι οι ιστορίες περί ουκρανικού λιμού ήταν παραμύθια.)

Mια αυστηρή σκηνή με τον Πήτερ Σάρσγκαρντ ως ο δημοσιογράφος -τσιράκι του Στάλιν Γουώλτερ Ντουράντυ)αι ο Τζέημς Νιούτον ως Γκάρεθ Τζόουνς στο “Ο Κύριος Τζοουνς” της Ανιέσκα Χόλλαντ
Όπως ήταν επόμενο, στους βαριά κουμουνισμένους Έλληνες κριτικούς κινηματογράφου η ταινία δεν άρεσε ιδιαίτερα και οι κριτικές τους ήταν από κακές εως μέτριες. Ο δε Χρήστος Μήτσης του “Αθηνοράματος”, που σε κάθε κριτική του μιλάει για το “τέλος του αμερικάνικου ονείρου”, της έβαλε μόλις 1,5 αστεράκι γιατί την βρήκε “μονοδιάστατη” και τον πρωταγωνιστή της “αγιογραφημένο”. Αν η ταινία μας έλεγε πως και ο Στάλιν είχε τα δίκια του, φαντάζομαι πως ο Μήτσης θα την έβρισκε υπέροχη και πολυδιάστατη. Φυσικά, εσείς γράψτε τους κριτικούς κινηματογράφου εκεί που τους αξίζει και να πάτε να δείτε το “Mr Jones”, γιατί είναι μια από τις καλύτερες ταινίες της φετινής χρονιάς.
ΥΓ. Νομίζω πως τώρα επιβάλλεται να αρχίσω και τον “Κόκκινο Λιμό” της Anne Applebaum , που το έχω στο ράφι μου και σκονίζεται εδώ και κάποιους μήνες. Αν και όταν η Aππλεμπάουμ γράφει για τις κομμουνιστικές δικτατορίες, πάντα μου δίνει την εντύπωση ότι πιο πολύ θέλει να αποδείξει πόσο κακοί είναι οι Ρώσοι παρά πόσο κακός είναι ο κομμουνισμός. Αν διαβάσεις τα βιβλία της με τα κατάλληλα φίλτρα, θα βρεις σε αυτά πολύ ενδιαφέροντα πράγματα.