Ο ιμπρεσσιονιστής ζωγράφος Πιερ Ωγκύστ Ρενουάρ. Μέρος Α!

Στο μεταξύ, οι συχνές επισκέψεις του στο Λούβρο ωρίμασαν την απόφασή του να εγγραφεί στη Σχολή Καλών Τεχνών, όπου στο Ατελιέ Γκλερ, γνώρισε τους Μονέ, Σισλέ και Μπαζίλ. Μαζί τους και με τους Πισσαρρό, Γκιγιωμέν, Σεζάν της Ελβετικής Ακαδημίας συμμεριζόταν τον ενθουσιασμό για τον Μανέ, που η ζωγραφική του τότε ήταν αντικείμενο χλεύης και αποδοκιμασίας και για τους ζωγράφους της Μπαρμπιζόν, με τους οποίους ζωγράφισε au plein air στο δάσος του Φονταινεμπλώ. Τα έργα του αυτής της περιόδου, «Μαούνες στον Σηκουάνα», 1869, στο Παρίσι – Λούβρο, αποκαλύπτουν εξ άλλου την προσεχτική μελέτη του Κουρμπέ και του Κορό.

Έπειτα από πολλές αρνήσεις να δεχτούν έργα του στο Σαλόν, κατόρθωσε το 1868 να γίνει δεκτός ο πίνακάς του «Η Λίζα με την ομπρέλα». Από τότε και έως το 1882, όταν έλαβε μέρος με 25 έργα στην έκθεση ιμπρεσιονιστών, η παραγωγή του παρουσιάζει δύο διαφορετικούς τρόπους εκφράσεως που μερικές φορές εμφανίζονται στον ίδιο πίνακα. Στα τοπία και στις σκηνές au plein air, «Πρόγευμα με τους βαρκάρηδες», 1881, οι παλμικές κινήσεις του φωτός, το χρωματικό σπιθοβόλημα, οι γρήγορες και ελαφρές πινελιές πλημμυρίζουν και δίνουν έξαρση στα θέματά του.

Το πρόγευμα των βαρκάρηδων, 1880-1881

Ο Ρενουάρ ήταν μαθητής του ακαδημαϊκού ζωγράφου Γκλερ. Απορρίπτοντας τις αντιλήψεις και την ατμόσφαιρα του εργαστηρίου του δασκάλου του, τον εγκατέλειψε για να εγκατασταθεί στο Σαγή, στην άκρη του δάσους του Φονταινεμπλώ και να ζωγραφίσει σε άμεση επαφή με τη φύση. Έλεγε στους φίλους του και το απέδειξε με την κάθε πινελιά του, που ήταν μια χαρούμενη έξαρση της φύσεως, της ζωής και του χρώματος, πως ήθελε να ζωγραφίσει τη γη, τον παράδεισο των θεών. «Η κούνια», 1876, θεωρείται ένα θεμελιώδες έργο της ιμπρεσιονιστικής ζωγραφικής. Απεικονίζει μια νέα που λικνίζεται ανέμελα εμπρός στους φίλους της. Ο καλλιτέχνης μελετά τις συνέπειες των παιχνιδιών του φωτός και της σκιάς, που το φύλλωμα των δέντρων αφήνει να αποτυπωθούν στη γυναικεία μορφή.

Η κούνια, 1876

Ο εξαίρετος πίνακας «Το κορίτσι με το ποτιστήρι», 1876, παρουσιάζει ένα κοριτσάκι, που έχει σταθεί ανάμεσα στις πράσινες πελούζες ενός κήπου, στολισμένες με ρόδα και βιολέτες. Με το κεντητό του φόρεμα και τα ζωηρά μάτια τονισμένα από το ξανθορόδινο των μαλλιών και του προσώπου, αισθανόμαστε το είδος εκείνο της γοητείας που δοκίμαζε ο καλλιτέχνης μπροστά στα παιδιά.

Το κορίτσι με το ποτιστήρι, 1876

Ο πίνακας «La Moulin de la Galette», 1876, δείχνει την ιδιοφυΐα του Ρενουάρ, τα ζωγραφικά του χαρίσματα, την αδιαφορία του και την αποστροφή του για κάθε είδος διανοητικισμού. Στην πλατιά αυτή σύνθεση, που διαρθρώνεται με μια ακριβή αίσθηση του χώρου και προπάντων στα πρώτα επίπεδα, όπου μερικά στοιχεία φαίνονται, κατά κάποιον τρόπο υπερβολικά, εκείνο που ενδιαφέρει κυρίως τον Ρενουάρ είναι το πολύμορφο και ατελείωτο σπιθοβόλημα των χρωμάτων.

La Moulin de la Galette, 1876

Τα κεφάλια μερικών μορφών στο πρώτο πλάνο είναι ζωγραφισμένα με κάποια λεπτομέρεια, αλλά ακόμα και αυτά είναι φτιαγμένα με ελεύθερο τρόπο. Τα μάτια και το μέτωπο της καθισμένης γυναίκας βρίσκονται στη σκιά, ενώ ο ήλιος παίζει στο στόμα και στο πηγούνι της. Το φόρεμά της είναι φτιαγμένο με αραιές πινελιές. Πιο πέρα, οι μορφές αναλύονται όλο και περισσότερο σε ηλιακό φως και αέρα. Είναι η κίνηση του φωτός που φιλτράρεται άνισα καθώς ξεχύνεται στην άπλα του κοσμοπλημμυρισμένου κήπου. Πολλά επεισόδια ζωντανεύουν τον πίνακα. Η ζωή, η κοινωνία, η καθημερινή ατμόσφαιρα του Παρισιού του 19ου αιώνα, δε θα μπορούσαν να βρουν μια πιο λυρική και πιο ανθρώπινη ερμηνεία.