Του Γιώργου Πισσαλίδη
Είδαμε στο πρώτο μέρος του άρθρου μας (διαβαστέ το εδώ) ότι από τις πρωτες μέρες του ροκαμπίλλυ στην Sun Records μέχρι την επιτυχία του Heartbreak Hotel, ο Έλβις Πρίσλεϋ θεωρείτο καλλιτέχνης της κάντρυ, έκανε περιοδείες με κάντρυ μουσικούς, ενώ τα τραγούδια του πέρα από τα ποπ τσαρτς, ανέβαιναν στους καταλόγους επιτυχιών της κάντρυ. Πως όμως ο ίδιος ο Ελβις επηρέασε την κάντρυ, την λαϊκή μουσική των λευκών του Νότου ;
Από την ροκαμπίλλυ στον «Ηχο της Νασβιλ»
Καταρχήν, το ροκ εντ ρολ η καλύτερα το ροκαμπίλλυ υπήρξε εφαλτήριο για την καριέρα μετέπειτα διάσημων καλλιτεχνών της κάντρυ. Έτσι ο Τζώννυ Κας ηχογραφησε τα Cry, Cry, Cry και I Walk the Line, o Κόνγουαίη Τουιττυ το It’s Only Make Believe και ο Μάρτυ Ρόμπινς τα Singing the Blues, White Sport Coat και Story of My Life. Από την άλλη, ο Τέννεση Έρνι Φόρντ, που είχε ηχογραφήσει πολλά κάντρυ μπούγκι (ο άμεσος πρόδρομος του ροκαμπίλυ) στις αρχές της δεκαετίας , θα ανέβαινε στο Νο 1 των ποπ τσαρτς με μια σχεδόν ροκ εντ ρολ εκτέλεση εκτέλεση του Sixteen Tons, ενός κλασσικού τραγουδιού του κιθαρίστα / τραγουδιστή Μέρλ Τρέηβις.
Μια συμβολή του Έλβις ήταν ότι διατηρώντας το σπίτι του στο Μέμφις και ηχογραφώντας πολλά τραγούδια στην Νάσβιλ βοήθησε να μετατραπεί η Νάσβιλ στην λαμπρή πρωτεύουσα της μουσικής κάντρυ (η Music City USA, αποκαλείται στις ΗΠΑ). Εξηγεί ο παραγωγός και κιθαρίστας Τσετ Άτκινς (μεγάλο είδωλο του Μαρκ Νόφλερ): «Μέχρι που βγήκε ο Έλβις, οι αποφάσεις της βιομηχανίας της κάντρυ παιρνόταν στο «Μπρίλ Μπίλντινγκ» της Νέας Υόρκης. Ο Έλβις τα άλλαξε όλα αυτά η τα άλλαξε κατά 50%. Βοήθησε να γίνει η Νάσβιλ ένα μεγαλύτερο κέντρο ηχογραφήσεων»
Αυτό θα γινόταν χάρις στην δημιουργία ενός καινούργιου κάντρυ ποπ ήχου που συνδύαζε κάντρυ χωρίς βιολιά και μπάντζα με ερμηνείες , ενορχηστρώσεις και όργανα (ορχήστρες εγχόρδων) της παραδοσιακής ποπ αλά Ντην Μάρτιν, Πέρρυ Κόμο και Πάττυ Πέητζ. Αυτό το στυλ θα ονομαζόταν «‘Ηχος της Νάσβιλ» (Nashville Sound) με κυριώτερους εκπροσώπους τον Τζιμ Ρήβς (Welcome to My World) , τον Έντυ Άρνολντ (He’ll Have to Go) και την Πάτσυ Κλάιν (Crazy) που τα τραγούδια τους γινόταν μεγάλες επιτυχίες στα ποπ τσαρτς και τα τσαρτς του Easy Listening. Θα μετέτρεπε έτσι την κάντρυ σε βιομηχανία εκατομμυρίων δολλαρίων κάθε χρόνο, γοητεύοντας ακόμα και καλλιτέχνες σαν τον Ραίη Τσαρλς (Ι Can’t Stop Loving You) και τον Τομ Τζόουνς (Green , Green Grass of Home).
1955: Ο Έλβις συναντά το μεγάλο είδωλο του, τον κρούνερ της κάντρυ Έντυ Άρνολντ
Η αναγέννηση της καρριέρας του και η κάντρυ
Όμως μετά τις πρώτες επιτυχίες στην RCA και ειδικά μετά τον στρατό, η κάντρυ επιρροή στις ηχογραφήσεις του Έλβις θα εξαφανιζόταν. Χαμένος στο Χόλλυγουντ και τα σάουντρακς, ο Έλβις άρχισε να μην έχει κατεύθυνση στην καριέρα του και η καριέρα του να παίρνει την κατηφόρα. Αυτό θα άλλαζε το 1967 με το Γκράμμυ για Θρησκευτική Μουσική που κέρδισε με το Ηοw Great Thou Art και την επιτυχία του διάσημου πλέον Comeback Special της 6ης Δεκεμβρίου 1968, που σήμανε και την επιστροφή στις ζωντανές εμφανίσεις.
Τον Ιανουάριο του 1969, ο Έλβις θέλοντας να εκμεταλλευτεί την αναζωπύρωση του ενδιαφέροντας του κόσμου για τα τραγούδια του, αναζητούσε τραγούδια που θα τον έφερναν ξανά στα τσαρτς. Δεν ήθελε όμως να ηχογραφήσει το καινούργιο άλμπουμ στην Νάσβιλ η το Χόλλυγουντ. Έτσι συζήτησε το θέμα αρχικά με τον παραγωγό Φέλτον Τζάρβις και μετά με δύο φίλους του, τον ντισκ τζόκεύ Τζωρτζ Κλάιν και τον Μάρτιν Λάκερ. Οι δύο τελευταίοι του πρότειναν να συνεργασθεί με τον ανερχόμενο παραγωγό Τσιπς Μόμαν, γνωστό για ένα καινούργιο κάντρυ σόουλ ήχο στα American Studios του Μέμφις, και που είχε ήδη συνεργασθεί με τους «Μποξ Τόπς», τον Μπόμπυ Γούμακ, τον Γουίλσον Πίκετ, τον Τζο Τεξ και την Πετούλα Κλάρκ.
Ο Έλβις Πρίσλεύ μαζί με τον παραγωγό Τσίπσ Μόμαν (αριστερά) και την μπάντα των American Studios
Το βράδυ της 10ης Ιανουαρίου 1969, ο Έλβις θα ξεκινούσε την ηχογράφηση του From Elvis in Memphis σε παραγωγή του Τσιπς Μόμαν. Συνοδευόταν δε από την κλασσική μπάντα των American Studios: Ρέγκι Γιάνγκ (κιθάρα), Tόμμυ Κόγκμπιλ (μπάσο) Μπόμπυ Έμμονς (πιάνο, όργανο) και Τζην Γκρίσμαν (ντραμς) . Συμμετείχαν επίσης στην κιθάρα ο συνθέτης Νταν Πέν, με τον οποίο ο Μόμαν είχε γράψει τα Do Right Man, Do Right Woman, και Dark End of the Street για την Αρήθα Φράνκλιν και ο Γουέην Τζάσκον και τα πνευστά των «Μέμφις Χόρνς». Ανάμεσα στα τραγούδια ήταν το Long Black Limousine που ο Έλβις και η μπάντα το μετέτρεψαν σε σόουλ, το «Ι’m Moving On” του Χάνκ Σνόου και το Gentle on My Mind του κάντρυ ποπ τραγουδιστή Γκλέν Κάμπελ, το I’ll Hold You In My Heart του κρούνερ (ρομαντικός ερμηνευτής παλιάς κοπής) της κάντρυ Έντυ Άρνολντ , το Αfter Loving You , και το «Don’t Cry Daddy”.
Το σημαντικότερο τραγούδι ήταν το In the Ghetto, ένα τραγούδι κάντρυ/ σόουλ που έδειχνε τις κοινωνικές ευαισθησίες του Έλβις και γραμμένο από τον κάντρυ ποπ συνθέτη/ τραγουδιστή Μάκ Ντέηβις. Αρχικά οι παραγωγοί προβληματίσθηκαν αν το κοινό θα δεχόταν ένα λευκό εκατομμυριούχο να τραγουδά για το γκέττο. Τελικά το «Ιn the Ghetto” κυκλοφόρησε και έγινε τεράστια ποπ επιτυχία σε ΗΠΑ και Ηνωμένο Βασίλειο.
Στην διάρκεια των ηχογραφήσεων, ο Έλβις ερμήνευσε δύο τραγούδια, που δεν μπήκαν τελικά στο άλμπουμ: το καντρίζον Suspicious Minds που θα γινόταν η τελευταία μεγάλη επιτυχία και το Kentucky Rain, σύνθεση του ανερχόμενου κάντρυ ποπ συνθέτη/ τραγουδιστή Έντι Ράμπιτ.
Οι κριτικές στο From Elvis in Memphis ήταν διθυραμβικές και μάλιστα ο θρυλικός δημοσιογράφος του «Ρόλλινγκ Στόουν» Πήτερ Γκουράλνικ έγραψε ότι ήταν το καλύτερο άλμπουμ του. Θέλοντας να επιστρέψει στις συναυλίες ο Έλβις πήρε μαζί του τον κιθαρίστα Τζέημς Μπάρτον, που ξεκίνησε παίζοντας ροκαμπίλλυ με τον Ρίκι Νέλσον (Hello Mary Lou) και είχε μετατραπεί στον καλύτερο κάντρυ/ κάντρυ ροκ κιθαρίστα της περιόδου. Ο Μπάρτον θα έμενε μαζί του μέχρι το τέλος.
O Έλβις και ο κάντρυ κιθαρίστας Τζέημς Μπάρτον
Το επόμενο στούντιο άλμπουμ ήταν και αυτό κάντρυ με τίτλο Elvis Country – I’m 10.000 years old. Σε αυτό τραγουδούσε «γουέστερν σουίνγκ (Faded Love), μπλούγκρας (Little Cabin on the Hill) κάντρυ ποπ (το Snowbird της Άννι Μιούρεϋ) ήχο της Νάσβιλ (το Make the World Go Away του Εντυ Άρνολντ) και μια εκτέλεση του Whole Lotta Shaking Going On. Επίσης θα έδειχνε προτίμηση στην ανερχόμενη «κάντρυ των παρανόμων» με το Funny How Time Slips Away του Γουίλλυ Νέλσον, ενώ η βασική επιτυχία ήταν το I Really Don’t Want To Go πάλι του μεγάλου ειδώλου του Έντυ Άρνολντ.
Το κάντρυ άλμπουμ Elvis Country
Σε συνέντευξη τύπου τον Φεβρουάριο του 1970, σχετικά με την ανερχόμενη επιτυχία της μουσικής κάντρυ (που φαινόταν και σε εξώφυλλα του Τάιμ και του «Νιουσγουήκ») ο Έλβις δήλωνε «Νομίζω ότι είναι φοβερή. Βλέπετε η κάντρυ επηρέαζε εν μέρει την μουσική μου. Είναι εν μέρει ένας συνδυασμός, κάντρυ , γκόσπελ και ρυθμ εντ μπλούζ» Στην ερώτηση αν θεωρούσε τον εαυτό του βασικά ένα τραγουδιστή κάντρυ εκείνος απάντησε «Μισώ να πώ ότι είμαι καθαρά κάντρυ γιατί με άρεσαν πολλά διαφορετικά είδη μουσικής όταν ήμουν παιδί. Φυισκά το «Γκραντ Όλ Όπρυ» ήταν πιθανόν το πρώτο πράγμα που άκουσα. Αλλά μου άρεσαν τα μπλούζ και το γκόσπελ»
Η μεταθανάτιος αναγνώριση
Σε όλη την διάρκεια της δεκαετίας του 70, ο Έλβις θα συνέχιζε να διασκευάζει κάντρυ επιτυχίες , όπως το Welcome to My World , του κρούνερ (ρομαντικός ερμηνευτής παλιάς κοπής) της κάντρυ Τζιμ Ρήβς, το Always On My Mind (συνδεδεμένο με το διαζύγιο του) , το Help Me Make It through the Night, σύνθεση του Κρις Κριστόφερσον που έγινε ποπ επιτυχία με την Σάμυ Σμιθ και το She Things I Still Care, το κλασσικό τραγούδι του βασιλιά του χόνκυ τονκ Τζωρτζ Τζόουνς . Ακόμα και το τελευταίο τραγούδι που ηχογράφησε πριν τον θάνατο του ήταν κάντρυ: το “He’ll Have to Go” του Έντυ Άρνολντ. Ενώ μεταθανάτια , τραγούδια του, όπως My Way και Unchained Melody συνέχιζαν να ανεβαίνουν στα τσαρτς της κάντρυ.
Η σημασία όμως για την μουσική κάντρυ φαίνεται από το γεγονός ότι το 1998 ο Έλβις θα έμπαινε στο Country Music Hall of Fame. Εκεί υπάρχει μια πλάκα που τονίζει ότι ο Έλβις δημιούργησε ένα καινούργιο κοινό για την κάντρυ και άλλαξε την πορεία της για πάντα.
Και αυτό το καινούργιο κοινό ήταν το νεανικό κοινό που κατά καιρούς έχει λατρέψει καλλιτέχνες από τους «Ηγκλς» και τον Τζων Ντένβερ στον Γκάρθ Μπρούκς (τον δεύτερο δημοφιλέστερο καλλιτέχνη στις ΗΠΑ για τον 20ον αιώνα) και την Σάνια Τουαίην. Σε αυτό η κάντρυ, η δημοφιλέστερη μουσική στις ΗΠΑ τις τελευταίες δεκαετίες, του χρωστά πολλά.
