Του Κώστα Τάταρη
Σαν χτες στις 22 Δεκεμβρίου 1989, πέθανε ο Σάμουελ Μπέκετ, Ιρλανδός λογοτέχνης, ποιητής και – πάνω απ’ όλα, γιατί έχω μεγάλη εμπιστοσύνη στους θεατρικούς συγγραφείς – θεατρικός συγγραφέας . Το έργο του επιβεβαιώνει τη φιλοσοφία των αληθινών Συντηρητικών – όχι των ηθικολόγων του προτεσταντισμού ούτε των συντηρητικοφιλελεύθερων της πλάκας, που μόνον καγχασμό προκαλούν- δηλαδή μια βαθιά απαισιοδοξία για την ανθρώπινη φύση, σε αντίθεση με την αφελή “αισιοδοξία” του “Διαφωτισμού” και των παραγώγων του.
Το θεατρικό του “Περιμένοντας τον Γκοντό” αξεπέραστο ως έργο τέχνης που αναδεικνύει τα αδιέξοδα του “διαφωτισμένου” Δυτικού “πολιτισμού” του απατεώνα Βολταίρου και της παρέας του, των “Εγκυκλοπαιδιστών” κλπ. Η φύση του Ανθρώπου είναι Τραγική και κάθε αφελής “αισιοδοξία” μάς αναγουλιάζει.
“ΕΣΤΡΑΓΚΟΝ : Τι να κάνουμε;
ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΣ: Να περιμένουμε τον Γκοντό.
ΕΣΤΡΑΓΚΟΝ: Α ναι. (Παύση.) Δεν ήρθε;
ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΣ: Όχι.
ΕΣΤΑΓΚΟΝ : Και τώρα είναι πολύ αργά.
ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΣ: Ναι, είναι νύχτα…”
Ακριβώς, είναι η νύχτα του “πολιτισμού” σας “Διαφωτισμένοι” μου της Δύσης και κάποιοι από εμάς δεν ζούμε ως ανέστιοι περιμένοντας τον όποιο “Γκοντό”…
Σάμουελ Μπέκετ : ως αληθινός “άνθρωπος του πνεύματος” προκαλεί ανατριχίλες στους “διανοούμενους” της πολιτικής ορθότητας που επιβιώνουν πουλώντας μας τις κοινοτοπίες τους.
Ο Πάτρικ Στιούαρτ και ο Ίαν Μακ Κέλλεν στο “Περιμένοντας τον Γκοντό”
