από Μαρία Μαρκούλη
Πώς θα το έλεγες με ακρίβεια εκείνο το ιδιαίτερο που είχε ο Glen Campbell; – δεν εννοώ τον τρόπο που κατάφερνε απόλυτα φυσικά να ενώνει country και pop σε ένα αχώριστο εκλεκτικό ιδίωμα κοσμοπολίτικης ακτινοβολίας, ενσωματώνοντάς το στην υπογραφή της ερμηνείας του.
Δεν εννοώ αυτό μόνο, αλλά – εδώ που το σκέφτομαι, έτσι είναι – ο Glen Campbell άλλαζε τη φύση των τραγουδιών. Τα έκανε διαδρομές πάνω σε χάρτες, σε δρόμους, μέσα στα highways, σε διασταυρώσεις επικοινωνίας, σε διαυγείς μονόδρομους, σε άγρια μονοπάτια, σε μεγάλες λεωφόρους, σε εσωτερικές πορείες.
Και δεν εννοώ κομμάτια _που δεν υπάρχουν άλλα σαν και αυτά _σαν το By the Time I Get to Phoenix, το πιο σπαρακτικά υπέροχο τραγούδι για χωρισμό που γράφτηκε ποτέ. Ή σαν το άλλο, που ακολουθώντας 
το φτάσαμε στo Galveston εκείνη τη μέρα. Ή το Wichita Lineman που αφήνει τη βροχή πάντα πίσω του (και τα τρία αυτά, συνθέσεις του Jimmy Webb).
Στο Adios, το τελευταίο του άλμπουμ, ο Glen βρίσκεται πια κάπου στην ακτή της Καλιφόρνιας, πίνει μαργαρίτες και ονερεύεται μεγαλειώδη ηλιοβασιλέματα. Έτσι μας αποχαιρέτησε.
Kαλό δρόμο Μister Glen Campbell.
