Φωτορεπορτάζ για την αθηναϊκή συναυλία στο Gagarin 205 το Σάββατο 4 Δεκεμβρίου
Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν
Ομολογώ πως δεν προσπάθησα πολύ ώστε να καταλήξω σε τούτο τον υπότιτλο. Για μένα είναι Ηλίου φαεινότερον πως ακριβώς αυτό συνέβη για τους οκτακόσιους(!) που επιλέξαμε το εν λόγω ξέφρενο Σαββατόβραδο. Όπως επίσης θεωρώ και το νούμερο αυτό καθαυτό έναν “μικρό άθλο” εν τω μέσω των καταιγιστικών επιβεβλημένων μέτρων κατά της πανδημίας, αφού είναι σίγουρο πως έμειναν έξω άλλοι τόσοι ως ανεμβολίαστοι, μη λέμε τα αυτονόητα…
Όπως και όλο αυτό που βιώσαμε, ήταν ένα “μικρό θαύμα” στα μάτια τα δικά μου. Μα σου έχω εδώ και εικόνες-σύμμαχους σε αυτή μου την θέση, αφού συνηγορούν πως ΔΕΝ είμαι ο μόνος που το πιστεύει αυτό! Μια εικόνα, χίλιες λέξεις λεν, και εδώ σου έχουμε μπόλικες στιγμές για να χορτάσεις.
Ο κλότσος στην ανέμη δόθηκε με σθένος περίσσιο λίγο πριν τις δέκα. Τα πολυρυθμικά φανκοταξίμια του Πατρινού τρίο ξεσήκωσαν πρωτόγνωρο μπαϊράκι από το πρώτο κιόλας ορχηστρικό κομμάτι. Έτσι λοιπόν το μελιστάλαχτο ούτι της Ανατολής έπιασε φωτιά στα χέρια του Κώστα Τσαρούχη που από την αριστερή άκρη της σκηνής πέρναγε τις μελαγχολικές του νότες μέσα από κανάλια σύγχρονα, λογής-λογής πετάλια. Στη μέση ως ραχοκοκκαλιά, ο Αλέξανδρος Κλαδάς ως Μέγας στρατηλάτης των ρυθμών του Κόσμου, έσπειρε ωσάν χταπόδι στο cajon μα και τριγύρω του ολούθε χτυπήματα πανηγυρικά που δεν μας άφηναν το παραμικρό περιθώριο αποστασιοποίησης! Όσο για τον ευφάνταστο Μίκη Ατταλειάδη, οι λατρεμένες μου χαμηλές συχνότητες δεν ήταν μόνο τέτοιες στα χέρια τα δικά του, αφού στα πόδια του οι λούπες και τα ηχοχρώματα έπαιζαν με το τριχωτό της κεφαλής μας κάθε τόσο, ανατρεπτικά.
The Halay Lamba
The Halay Lamba
Το ξέφρενο γλέντι μεταδόθηκε στο λεπτό απ’ άκρη σε άκρη της πλατείας και έφτασε σε ντελίριο λίγο πριν ολοκληρωθεί το σχεδόν ωριαίο σετ των τριών υπευθύνων, έχοντας μόνο το ντεμπούτο τους αγκαλιά, με ένα μεγάλο πανό των μπροστινών φανατικών Καλαματιανών οπαδών να καταλαμβάνει τη μεταλλική μπάρα των photo pits. Έφεραν μαζί τους ακόμη και πυροτεχνήματα ασημένιας βροχής, να το γιορτάσουν.
The Halay Lamba
Όσο για το κυρίως πιάτο της βραδιάς, η εύθυμη “Μπαϊντούσκα” σφύριξε εντυπωσιακά την έναρξη των πανηγυρικών εκδηλώσεων με το Θρακιώτικο τρίο να έχει το κοινό με το μέρος του από τα αποδυτήρια! Το στέκι της οδού Λιοσίων σηματοδότησε καίρια λοιπόν την απαρχή της πανελλαδικής περιοδείας τους ως η πρώτη συναυλία ορθίων μετά από μήνες ανέχειας, εκατέρωθεν… Έπονται άλλες δεκατρείς παρακαλώ. Αυτά είναι. Επιτέλους.
Είκοσι τα τραγούδια που μας κέρασαν. Κιμπάριδες τα μάλα. Δυο ώρες και δεκαπέντε λεπτά λυσσασμένης ευδαιμονίας το μενού! Η πανκοπανηγυροψυχεδέλεια ξανά, σε όλο της το μεγαλείο. Με το νταούλι του Γιώργου Σταυρίδη να πρωταγωνιστεί ξυπνώντας έως και αρχέγονα συναισθήματα, τη γκάιντα του Βαϊτση Χαροκοπίδη να σου φυτεύει σπόρους επικίνδυνα ιεροτελεστικούς και την ηλεκτρική κιθάρα του Πάνου Γκίνη να βρυχάται ala Tom Morello αναρχικά, τα μεταλλαγμένα παραδοσιακά άσματα της Θράκης άπλωσαν για πολλοστή φορά τα δίχτυα τους στο μεθυσμένο πλήθος που σύντομα ξεκίνησε να τραγουδά και να χορεύει. Να ιδρώνει πατόκορφα.
Και να μετά το ορχηστρικό “Ικαριώτικο” μια πρώτη έκπληξη, η συμμετοχή του Δημήτρη “Δε Θέλω Ου Για Το Επώνυμο” Μητσοτάκη να τραγουδά την “Κυρά Κατίνα” καυτηριάζοντας τους πάντες και τα πάντα. Και να που είχε έρθει η ώρα για το μακροσκελέστατο encore τεσσάρων τραγουδιών που συνειδητά (όπως ανέφερε ο Πάνος) τιμούσαν την Πανκ καταγωγή της μπάντας, με τους The Halay Lamba να συμπράττουν επί σκηνής με κάτι χαμόγελα να! Χορεύοντας.
Όσο για τον πανευτυχή Τσαρούχη… “Γιούργια”! Δείτε τον εδώ ιπτάμενο, στα χέρια τα δικά σας.
Και εις άλλα με Υγεία.
