της Judy Collins για το The Nation
To 1973, ένοιωθα απελπισμένη, ψάχνοντας για τα επόμενα τραγούδια που θα μπορούσα να ηχογραφήσω και δεν ήμουν σίγουρη ότι ήμουνα στον σωστό δρόμο στην καριέρα μου . Ένα απόγευμα πήρα ένα τηλέφωνο από την αγαπητή μου φίλη, Νάνσυ Μπακάλ, που μου είπε: “Σου στέλνω ένα άλμπουμ που θέλω να τον ακούσεις “. Το τραγούδι στο άλμπουμ με την μουσική του αυθεντικού κάστ του μιούζικαλ “Μικρή Νυχτερινή μουσική” (“Little Night Music) ήταν το “Send in the Clowns.” Ακούγοντας το ήταν μια εκπληκτική εμπειρία. Συνταράχθηκα από την κορφή μέχρι τα νύχια, κλαίγοντας και γελώντας ταυτόχρονα επειδή αυτό το τραγούδι έλεγε τα πάντα. Εδώ στο πικάπ μου ήταν η απάντηση στις προσευχές μου.
Τηλεφώνησα τον Χαλ Πρίνς (Hal Prince), τον παραγωγό του Στήβεν Στοχάιμ, και του είπα ότι είχα ακούσει το “Clowns” και ότι ήταν πολύ καλό τραγούδι. Είπε “Ναι είναι ένα όμορφο τραγούδι! Διακόσια άτομα το έχουν ήδη ηχογραφήσει”. Είπα ότι δεν με ένοιαζε και εκείνο που ήξερα μόνο ήταν ότι έπρεπε να το ηχογραφήσω.
Τότε τον ρώτησα ποιον θεωρούσε ότι θα έπρεπε να κάνει την ενορχήστρωση και εκείνος μου συνέστησε τον Τζόναθαν Τούνικ, ο οποίος είχε ενορχήστρώσει όλα τα μιούζικαλς του Σοντχάιμ. Αυτή ήταν η αρχή μιας επαγγελαμτικής και φιλικής σχέσης ανάμεσα σε μένα και τον Τούνικ.
Η ηχογράφηση μου στο “Send in the Clowns” έγινε αμέσως επιτυχία, π΄ρωτα στο Ηνωμένο Βασίλειο και αργότερα εδώ στις Ηνωμένες Πολιτείες και τελικά σε όλο τον κόσμο. Η ηχογράφηση κέρδισε Γκράμμυ για Σύνθεση της Χρονιάς και αργότερα έγινε στάνταρντ με τν κλασσική έννοια – ο καθένας το ξέρει και οι περισότεροι άνθρωποι μπορούν ακόμα και να τραγουδήσουν ένα η δύο στίχους.
Ήταν θρίαμβος για τον Σοντχάιμ, έχοντας προσπεράσει πολλά σύνορα από τον κόσμο του θεάτρου στον κόσμο της ποπ και στον κόσμο της φολκ. Ο Σοντχάιμ και εγώ εχουμε βρεθεί συχνά και έχουμε συζητήσει. Το 1993 έκατσα μια ολόκληρη μέρα στο σπίτι του στην Νέα Υόρκη και καθώς μου έπαιζε τα τραγούδια του, συνειδητοποίησα ότι κάθε νότα στις θεατρικές παραγωγές του είναι μια νότα, την οποία ο ίδιος τοποθετούσε προσεκτικά πριν οποιοσδήποτε ενορχηστρωτής πρόσθετε έγχορδα, όμποε, άρπες, βιολιά και κρουστά. Τα τραγούδια είναι όλα εκεί κάτω από τα δάκτυλα του Σοντχάιμ καθώς τα παίζει με τις αποχρώσεις τους και τις εκπληκτικές αλλαγές στις συγχορδίες και τα αυξήσεις ανάμεσα στις συνεχόμενες νότες – σκεφθείτε το “Finishing the Hat”, σκεφθείτε το “Liaisons”, σκφθείτε το “Sundays in the Park with George.”
Έχει υπάρξει μια μεγάλη εμπειρία ζωής το να βουτάς βαθιά στο έργο του και να έχεις ανακαλύψει αυτήν την εκπληκτική, δημιουργική, βροντώδη δύναμη στην μουσική του και φυσικά όλο αυτό το δυναμό που ήταν ο Στήβεν Σοντχάιμ. Άλλαξε την ζωή μου για το καλύτερο, όπως άλλαξε το Μπρόντγουαίη για πάντα.
Ο θάνατος του Σοντχάιμ είναι απίθανα θλιβερός για όλους αυτούς που ήξεραν τα θεατρικά του έργα, που πήγαιναν να δούν τα μιούζικαλς του και καθόταν στα θέατρα ενώ το μυστήριο και το μεγαλείο της συνθεσης του τους έκανε να ανατριχιάζουν και τους έκανε να γελούν και να κλαίνε και να ξέρουν ότι βρίσκoνται μπροστά στην παρουσία ενός από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες όλων των εποχών. Σε ευχαριστούμε Στήβεν Σοντχάιμ που μοιράσθηκες την ψυχή σου μαζί μας. Μας βοήθησες να ανταπεξέλθουμε τις καταιγίδας, μας έκανες να νοιώσουμε καλύτερα και μας ε΄δωσες κάτι για το οποίο αξίζει να ζήσουμε. Αυτό είναι που κάνει η μεγάλη τέχνη και αυτό έκανες εσύ.
Photo credit: Ron Galella / Getty Images
