του Τηλέμαχου Χορμοβίτη
Η άγαμη θυγατέρα της Φιλοθέης, η αγαπημένη μας Έλενα Ακρίτα, αφού εξιχνίασε την υπόθεση Ζακ Κωστόπουλου και με συνοπτικές διαδικασίες καταδίκασε εις θάνατον τον κοσμηματοπώλη, βρήκε τον χρόνο να ασχοληθεί και με τον… πολιτισμό. Στο τελευταίο άρθρο της στην περιβόητη πασοκοφυλλάδα “Τα Νέα”, τα βάζει με τον Μάρκο Σεφερλή και τον χαρακτηρίζει “trash”.
Να μιλάει για ποιότητα η βασίλισσα της τηλεσαπουνόπερας είναι, τουλάχιστον, αστείο αλλά το πραγματικό πρόβλημα της Ακρίτα με τον Σεφερλή δεν είναι η έλλειψη ταλέντου (παραδέχεται πως είναι ταλαντούχος) αλλά η μη “πολιτικά ορθή” σάτιρα του γνωστού κωμικού.
Γράφει η Ακρίτα: “Ταλαντούχος ναι, αλλά όταν κάνεις το ταλέντο σου παρκέ για τις παντόφλες της στενομυαλιάς, του ρατσισμού και της κάθε μορφής φοβίας να το βράσω το ταλέντο. Ο κύριος Σεφερλής στις επιθεωρήσεις του – που γράφει ο ίδιος, κι αυτό λέει πολλά – χλευάζει τις γυναίκες, τους γκέι, τους ξένους, τους υπέρβαρους, τους διαφορετικούς.”
Δεν είμαι μεγάλος φαν του Μάρκου Σεφερλή, αλλά παραδέχομαι πως έχει ταλέντο και κάποια νούμερα του τα βρίσκω αρκετά αστεία. Ναι, σπάει πλάκα με τις ομάδες που αναφέρει η Ακρίτα αλλά, για να είμαστε δίκαιοι μαζί του, και ο τύπος του Ελληνάρα στις επιθεωρήσεις του δεν προβάλλεται ως πρότυπο. Αντίθετα, γελοιοποιείται και αυτός μαζί με όλους τους άλλους. Αλλά αυτό δεν έχει και τόση σημασία.
Από τα αρχαία χρόνια, οι μεγάλοι σατιρικοί (και δεν εννοώ πως ο Σεφερλής είναι ισάξιος τους) δεν χαρίζονται σε κανέναν. Η σωστή σάτιρα είναι και πρέπει να είναι αναιδής, προκλητική, προσβλητική και να μην αφήνει κανέναν στο απυρόβλητο. Για έναν σατιρικό καλλιτέχνη δεν πρέπει να υπάρχουν ιερές αγελάδες. “Η σάτιρα δεν κωλώνει σε αναπηρίες, δεν κωλώνει σε τίποτα. Σατιρίζει και τον χοντρό και τον ομοφυλόφιλο, έχει αριστοφανικές καταβολές, και πιο άγριες ακόμα.”, έλεγε, πολύ σωστά, ο Τζίμης Πανούσης.
Όμως, η Έλενα Ακρίτα και οι “πολιτικά ορθές” φιλενάδες της θέλουν μια σάτιρα αποστειρωμένη και ευνουχισμένη, που θα τρέμει να μην διαταράξει τον…ευαίσθητο ψυχισμό των ομάδων εκείνων, στις οποίες η Αριστερά έχει παραχωρήσει το φωτοστέφανο του αιώνιου θύματος. Οι νέοι ιδεολογικοί μας ινστρούχτορες θα μας επιτρέπουν να γελάμε μόνο με τους άνδρες, τους στρέιτ και τους χριστιανούς. Αυτοί και να προσβληθούν δεν έχουν ανάγκη…
Και κάτι ακόμη : το χιούμορ του Σεφερλή – μας αρέσει ή όχι- είναι το χιούμορ της λαϊκής Ελλάδας, στην οποία θεωρητικά απευθύνεται η Αριστερά. Όχι πια όμως. Η νέα “πολιτικά ορθή” Αριστερά, που εκπροσωπεί η κυρία Ακρίτα, σιχαίνεται αυτή την Ελλάδα , τις αξίες της, τις πεποιθήσεις της, και από το σαλόνι της στα Βόρεια Προάστια, με μανταμσουσουδίστικο ύφος και ανασηκωμένο φρύδι, βγάζει φιλιππικούς εναντίον του “άξεστου”, “χοντροκομμένου” και “ρατσιστικού” χιούμορ της.
Αν η ελληνική “Αριστερά της σαμπάνιας” είχε πρόσωπο, αυτό θα ήταν το πρόσωπο της Έλενας Ακρίτα.
