
Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν
SKYCLAD, DREAMRITES – Temple, Αθήνα, Κυριακή 14/4/2019
“Οεεεε, οε, οε, οεεε, Skyclaaaad, Skyclaaaad”
Γηπεδικές ιαχές θριάμβου και ευδαιμονίας.
Ένα κατάμεστο Temple που έμοιαζε με sold-out English Pub γεμάτη ιδρωμένους, μεθυσμένους οπαδούς της Aston Villa(!) να κυματίζουν τα ξέχειλα pints στον αέρα καταβρέχοντας ακούσια μα και εκούσια ο ένας τον άλλον, αγκαλιασμένοι, λες και δεν υπάρχει αύριο!…
Μια αγέραστη μπάντα, ψυχή τε και σώματι, να κατακτά από το πρώτο κιόλας λεπτό τη σκηνή ενώ το μόνο που θα ήθελαν εξαρχής ούλοι τους, και οι έξι, είναι να κατέβουν κάτω στην πλατεία και να το ξημερώσουμε παρέα ως το πρωί με Guinness. Άλλωστε ο Kevin μας προσκάλεσε από μικροφώνου στο after show party πολλάκις!…

Ο τραγουδιστής των Dreamrites, Aλέξανδρος Σιδεράκος
Την (κάτω από αυτές τις συνθήκες) «δύσκολη» δουλειά της προθέρμανσης μιας τέτοιας γιορτής είχαν τη χαρά και την απέραντη τιμή να αναλάβουν οι Λαρισαίοι Dreamrites, που δεν ήταν άλλοι τούτη τη φορά από τους Murder Angels που είχαμε απολαύσει τέσσερεις μόλις μέρες πριν στο Crow, με άλλο τραγουδιστή! Τον Αλέξανδρο Σιδεράκο δηλαδή που εδώ και χρόνια οδηγεί πεισματικά και παθιασμένα τούτο το ντόπιο όχημα κλασικού επικολυρικού heavy metal και τιμά υπέρ το δέον τα όσα οι πρώιμοι Iron Maiden με τον πάλαι ποτέ Γίγαντα Paul Di’Anno (και όχι του Dickinson) μας κληροδότησαν!!!

Οι Λαρισαίοι Dreamrites επί του έργου
Ένα καλοστημένο, ευθυγραμμισμένο, καλοδουλεμένο όχημα που σαρώνει πλέον τα πάντα στο πέρασμά του όπου κι αν δώσει το παρών ιδρώνοντας τη φανέλα. Σα σφιγμένη γροθιά, οι πέντε μουσικοί μας ανέβασαν στην Χρονομηχανή με συνθέσεις από το δικό τους χθες μα και το αύριο (πολλά υποσχόμενα τα τραγούδια του επερχόμενου album που ακούσαμε, τα “So Dark Inside” & “Eternity K With Blood we Pay”) και ξάφνου τα βιώματα της νιότης μας (οκ, των παλαιών ντε) ήρθαν στην επιφάνεια ξανά, με το σβέρκο να θυμάται έναν από τους καίριους λόγους ύπαρξής του…
…Ότι καλύτερο δηλαδή για μια συνέχεια που, παρά τις Τιτάνιες προσδοκίες των αλαφιασμένων και αμετανόητων οπαδών του κουιντέτου, ξεπέρασε (ξανά) τα πιο τρελά μας όνειρα. Τα εναρκτήρια “Earth Mother…” & “Spinning Jenny” λειτούργησαν ως mentos σε κλειστό μπουκάλι Coca Cola!!! Η έκρηξη μας πήρε πίσω τα υγρά μαλλιά και η παρουσία τούτη τη φορά των δυο παλαίμαχων κιθαριστών Pugh & Ramsey πυροδότησε ακόμη πιο πολύ τον παλιμπαιδισμό μας και τα χαμόγελα μεταξύ μας φώτισαν το σκοτάδι. Οι κλασικές σκουντιές με τους ώμους μας πλάι-πλάι, και τα bars του μαγαζιού ξεπούλησαν βράδυ Κυριακής- αυτά είναι!
Το άκουσμα του ανθεμικού “Parliament of Fools” σηματοδότησε το κατά ριπάς crowdsurfing που δε σταμάτησε λεπτό, ως το τέλος. Τούτοι οι Ιπτάμενοι Γραικοί διέσχισαν την πλατεία του μαγαζιού φθάνοντας έντρομοι έως και την έξοδο ώρες-ώρες πάνω στα χέρια μας, αφού η σκέψη και μόνο του να χάσουν τη συνέχεια τους ωθούσε να πέσουν στα πατώματα οικιοθελώς! Και σα να μη φτάνουν όλα αυτά, να ‘χεις και τον μπαγάσα τον Kevin να μας «κουρδίζει» κάθε τόσο λέγοντας «…χθες παίξαμε σε ένα μικρό χωριό στα Βόρεια, τη Θεσσαλονίκη, αλλά νομίζω πως σεις εδώ μπορείτε να τους πάρετε τα σώβρακα» και άλλα τέτοια φαιδρά… Όσο για την…ευφάνταστη εισαγωγή ala Zorba the Greek του “Anotherdrinkingsong”, οκ, σκάσαμε στα γέλια.
Όταν ακούστηκε από το στόμα του το πρώτο καληνύχτα, ογδόντα μόλις λεπτά μετά την έναρξη της χαρμόσυνης γιορτής, κανείς μα κανείς δεν το πίστεψε ούτε για ένα δέκατο του δευτερολέπτου! Ως εκ τούτου, η γηπεδική ιαχή που προλογίζει τούτη την (καθώς πρέπει) παρορμητική ανταπόκριση συνόδευσε τα έντονα χειροκροτήματά μας μονομιάς και τα περιθώρια καθυστέρησης για το σχήμα ήταν πλέον στενά!…
*Δυο τα encores λοιπόν παρακαλώ, και μάλιστα μπαμπάτσικα σε διάρκεια. Στο πρώτο η συθέμελη συμμετοχή μας στη (πολυαναμενόμενη) διασκευή του “Emerald” των θρυλικών Thin Lizzy έτριξε τις κολώνες στήριξης του κτιρίου. Και να ‘χεις και τη Georgina «να παίζει το βιολί της». Και ήταν εκείνη η στιγμή λοιπόν που αναρωτήθηκα γοερά στον διπλανό μου «γιατί δε γεννήθηκαν Ιρλανδοί τούτοι εδώ ρε συ, δεν είναι παράταιρο το ότι είναι Άγγλοι;;;».
Όσο για το δεύτερο και τελευταίο μέρος της επανάληψης όπου ο φανερά καταπονημένος Ridley μας εξήγησε πως δε θα μπορούσε να συνεχίσει άλλο να τραγουδά όσο και αν το ‘θελε η ψυχή του, μας χάρισε μεταξύ άλλων το ακουστικό “History Lessens” και για κερασάκι σε αυτή τη «γενέθλια τούρτα» το “The Declaration of Indifference” που μας έστειλε άλλους για ύπνο με όνειρα γλυκά, κι άλλους για ποτάκι με τους κολλητούς μας φίλους…
Earth Mother, The Sun And The Furious Host
Spinning Jenny
Another Fine Mess
Change Is Coming
Cry Of The Land
The Song Of No-Involvement
No Deposit, No Return
Cardboard City
The One Piece Puzzle
Words Fail Me
The Widdershins Jig
The Parliament Of Fools
The Antibody Politic
Great Blow For A Day Job
Penny Dreadful
Anotherdrinkingsong
Inequality Street
Encore 1:
Just What Nobody Wanted
Emerald (διασκευή Thin Lizzy)
Thinking Allowed
Encore 2:
The Wickedest Man In The World
History Lessens
The Declaration Of Indifference