Ο λοχαγός Φόρεστερ ύψωσε το ποτήρι του, με το εύθραυστο πόδι του ποτηριού ανάμεσα στα χοντρά του δάχτυλα και ρίχνοντας μια ματιά γύρω γύρω σ’ολους τους καλεσμένους του και στην κυρία Φόρεστερ, είπε,
«Στις ευτυχισμένες μέρες!»
Αυτή ήταν η πρόποση που έκανε πάντοτε στο δείπνο, αυτήν την ευχή πρόφερε με σιγουριά όταν έπινε ένα ποτήρι ουίσκι με κάποιον παλιό φίλο. Όποιος τον είχε ακούσει να την λέει μια φορά, ήθελε να τον ακούσει να την ξαναπεί. Κανείς άλλος δεν μπορούσε να προφέρει αυτές τις τρεις λέξεις με την ίδια βαρύτητα και την ίδια ευγένεια. Ήταν μια τελετουργική στιγμή, λες και χτυπούσε την πόρτα της Μοίρας,που πίσω της κρύβονταν όλες οι μέρες, ευτυχισμένες και μη. Ο Νιλ ήπιε το κρασί του νιώθοντας μια ευχάριστη ανατριχίλα και με τη σκέψη πως τίποτε άλλο δεν έκανε τη ζωή τόσο αβέβαιη, το μέλλον τόσο σκοτεινό και μυστηριώδες, όσο εκείνη η σύντομη πρόποση που έβγαινε από τα χείλη αυτού του επιβλητικού ανθρώπου, «Στις ευτυχισμένες μέρες!»”
[Γουίλα Κάθερ, “Μια χαμένη κυρία”, Εκδόσεις Αστάρτη.
Η σχεδόν ξεχασμένη σήμερα Γουίλα Κάθερ (1873-1947)
είναι μια πολύ ιδιαίτερη περίπτωση για τα αμερικάνικα γράμματα. Mε έναν μοναδικά γοητευτικό τρόπο γραφής, λυρικό και νοσταλγικό, ύμνησε την αμερικάνικη Δύση και τους πιονέρους της και η ίδια υπήρξε “εκπρόσωπος της αριστοκρατίας μέσα σε μια εξισωτική κοινωνία, συγγραφέας του αγροτικού κόσμου στην εποχή της βιομηχανικής επανάστασης, συνήγορος του πνεύματος στην καρδιά του υλιστικού πολιτισμού, που δεν μπορούσε να υποφέρει τις νεοκυνικές μηδενιστικές αξίες της μαζικής κουλτούρας.” Στα ελληνικά, δυστυχώς κυκλοφορούν μόνο δύο βιβλία της : το “Μια χαμένη κυρία” και “Ο θανάσιμος εχθρός μου” από τις Εκδόσεις Νεφέλη. Αξίζει να την ανακαλύψετε.
Eυχαριστώ τον φίλο Γιώργο Πισσαλίδη που μου την έκανε γνωστή
Τηλέμαχος Χορμοβίτης
