Πέθανε την Κυριακή 12 Σεπτεμβρίου 2020, ο Σερ Ρότζερ Σκρούτον, ο σημαντικότερος Παραδοσιοκράτης/ Συντηρητικός φιλοσοφος του καιρού μας σε θέματα ηθικής, αισθητικής και πολιτικής
Και εμείς για να τιμήσουμε τον άνθρωπο που με τις απόψεις του περί Τέχνης μας ενέπνευσε για την δημιουργία του ‘Αβαλον των Τεχνών» παρουσιάζουμε ένα κλασσικό ντοκυμανταίρ με τίτλο «Why Beauty Matters” (Γιατί η Ομορφιά είναι σημαντική ;») γυρισμένο από την Λουίζ Λόκγουντ για λογαριασμό του BBC2
Σε αυτό, ο Ρότζερ Σκρούτον παρουσιάζει ένα προβοκατόρικο δοκίμιο με μορφή ντοκυμανταίρ για την σημασία της ομορφιάς στις τέχνες και στις ζωές μας.
Στον 20ον αιώνα , δηλώνει ο Σκρούτον, η τέχνη, η αρχιτεκτονική και η μουσική γύρισαν την πλάτη τους στην ομορφιά , δημιουργώντας μια λατρεία της ασχήμιας και οδηγώντας μας σε μια πνευματική έρημο.
Χρησιμοποιώντας τις σκέψεις φιλοσόφων από τον Πλάτωνα στον Κάντ και μιλώντας σε καλλιτέχνες, όπως ο Μάικλ Κραίγκ- Μάρτιν και π Αλεξάντερ Στόνταρτ, ο Σκρούτον αναλύει τι πήγε λάθος στην τέχνη και παρουσιάζει το παθιασμένο θέμα του για την αποκατάσταση της ομορφιάς στην παραδοσιακή της θέση στο κέντρο του πολιτισμού.
Παραθέτουμε απόσπασμα από τις απόψεις του Σερ Ρότζερ Σκρούτον
“Οι μεγάλοι καλλιτέχνες του παρελθόντος γνώριζαν ότι η ανθρώπινη ζωή είναι γεμάτη χάος και ταλαιπωρία, αλλά είχαν μια θεραπεία γι αυτό και το όνομα αυτής της θεραπείας ήταν ομορφιά. Το όμορφο έργο τέχνης φέρνει παρηγοριά στην θλίψη και επιβεβαίωση στην χαρά. Δείχνει ότι η ανθρώπινη ζωή αξίζει τον κόπο.
Όμως, πολλοί σύγχρονοι καλλιτέχνες έχουν γίνει επιφυλακτικοί ως προς αυτό το ιερό καθήκον. Η τυχαιότητα της σύγχρονης ζωής, νομίζουν, δεν μπορεί να λυτρωθεί από την τέχνη. Αντ΄ αυτού θα πρέπει να επιδεικνύεται. Το πρότυπο τέθηκε πριν από περίπου έναν αιώνα από τον Γάλλο καλλιτέχνη Μάρσελ Ντάτσαμπ, ο οποίος υπέγραψε ένα ουρητήριο με την πλασματική υπογραφή R.Mutt και το εισήγαγε σε μια έκθεση. Η χειρονομία του ήταν σατιρική και σχεδιάστηκε για να διακωμωδήσει τον χώρο της τέχνης και τους σνομπ που συμβαδίζουν με αυτόν. Αλλά έχει ερμηνευθεί και με άλλο τρόπο που δείχνει πως ο,τιδήποτε μπορεί να είναι τέχνη. Όπως ένα φως που ανάβει και σβήνει, ένα κουτί από περιττώματα ή ακόμη ένας σωρός από τούβλα.
Η τέχνη δεν έχει πλέον ιερή θέση. Δεν μας εξυψώνει πλέον σε ένα υψηλότερο ηθικό ή πνευματικό επίπεδο. Είναι μόνο μια ανθρώπινη χειρονομία μεταξύ άλλων. Δεν έχει περισσότερο νόημα από ένα γέλιο ή μια κραυγή. Η τέχνη κάποτε ήταν η λατρεία της ομορφιάς. Αντ’ αυτού έχουμε μια λατρεία της ασχήμιας. Δεδομένου ότι ο κόσμος είναι σε ταραχή, η τέχνη πρέπει να είναι και αυτή ενοχλητική. Εκείνοι που αναζητούν ομορφιά στην τέχνη, είναι εκτός επαφής με την σύγχρονη πραγματικότητα. Μερικές φορές, η πρόθεση είναι να μας σοκάρει αλλά ότι είναι συγκλονιστικό για πρώτη φορά είναι βαρετό και κενό όταν επαναλαμβάνεται. Αυτό κάνει την τέχνη ένα περίπλοκο αστείο, αν και τώρα έχει πάψει να είναι αστείο. Ωστόσο, οι κριτικοί συνεχίζουν να το υποστηρίζουν, όμως φοβούνται να πουν ότι ο αυτοκράτορας είναι γυμνός.”
Μετάφραση Τηλέμαχου Χορμοβίτη
