
του Αριστείδη Χριστοφοράκη
Στη νεότερη ευρωπαϊκή κουλτούρα ο όρος «goth» εμφανίστηκε πρώτη φορά το 1967 από τον μουσικό κριτή John Stickney, ο οποίος θέλησε να περιγράψει μια συνάντησή του με τον θρυλικό τραγουδιστή των Doors Jim Morrison, λέγοντας χαρακτηριστικά «το τέλειο δωμάτιο για να τιμήσεις το gothic rock των Doors». Επρόκειτο βέβαια για ένα σχήμα λόγου, το οποίο όμως εμπεριείχε το εξής σημαντικό στοιχείο. Περιέγραφε μια rock μουσική τάση, βασιζόμενο στον όρο «γοτθικό», όχι βάση της αρχικής καλλιτεχνικής του προέλευσης από την μεσαιωνική αρχιτεκτονική αλλά σύμφωνα με το νόημα που απέκτησε ο όρος μέσα από τα ρομαντικά μυθιστορήματα τρόμου.
Ο ίδιος όρος, με το ίδιο νόημα, χρησιμοποιήθηκε αργότερα για να περιγράψει την ατμόσφαιρα post-punk συγκροτημάτων όπως οι Siouxsie and the Banshees, οι Magazine και οι Joy Division στα τέλη του 1970. Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1980 εμφανίστηκαν πολλές μπάντες παρόμοιων μουσικών και αισθητικών επιρροών όπως οι Bauhaus, οι Adam and the Ants, οι The Cure, οι The Birthday Party, οι Southern Death Cult, οι Specimen, Sex οι Gang Children, οι UK Decay, οι Virgin Prunes, οι Killing Joke και πολλοί άλλοι. Αλλά και σε πιο δυνατές rock φόρμες οι Sisters of Mercy και οι Fields of the Nephilim αποτέλεσαν τα δυο σημεία αναφοράς του επονομαζόμενου «γοτθικού rock».

Η SIOUXSIE KAI O ROBERT SMITH ΤΙΣ ΠΡΩΤΕΣ ΜΕΡΕΣ ΤΩΝ BANSHEES
Μολονότι η χρήση του όρου στην μουσική κοινότητα είχε ξεκινήσει από την δεκαετία του ’60, η «γοτθική» μουσική κουλτούρα απέκτησε ξεχωριστό ρεύμα υποστηρικτών στα 90s με την εμφάνιση του gothic metal. Επρόκειτο για ένα από τα πολλά παρακλάδια της σκηνής του heavy metal, το οποίο συνδύαζε τις επιρροές των Sisters of Mercy και των Fields of the Nephilim με μουσικούς δρόμους της «μεταλλικής» μουσικής, διαθέτοντας στιχουργικές και αισθητικές αναφορές που άντλησαν τις κύριες επιρροές τους από την ρομαντική λογοτεχνία.

Ο Andrew Eldridge των Sisters Of Mercy
Με πρώτες μπάντες τους Paradise Lost, τους My Dying Bride και τους Anathema από την Αγγλία, με τους Type O Negative από την Αμερική, τους Tiamat από τη Σουηδία, τους The Gathering από την Ολλανδία, τους Theater of Tragedy από την Νορβηγία (οι οποίοι ξεκίνησαν πρώτοι το χαρακτηριστικό «beauty and the beast» στα φωνητικά της μπάντας, που είναι ο συνδυασμός υψηλών γυναικείων φωνητικών με αργόσυρτα, αισθαντικά «γοτθικά», brutal αντρικά) το «gothic metal» αποτέλεσε ιδιαίτερο υπο-κίνημα της heavy metal σκηνής. Αργότερα ο «γοτθικός μεταλλικός ήχος» συνδέθηκε με neo metal και εναλλακτικές φόρμες. Χαρακτηριστική εκδήλωση τέτοιων τάσεων υπήρξε η περίπτωση του Marilyn Manson.
Η επιρροή του «γοτθικού» στοιχείου στην σκληρή μουσική απλώθηκε ιδιαιτέρως κατά την δεκαετία του ’90 με αποτέλεσμα να γίνει ανιχνεύσιμη και σε επιμέρους ρεύματα του heavy metal. Μπάντες όπως οι Cradle of Filth, οι Theatres des Vampires και οι Moonspell έφεραν το gothic στοιχείο κοντά στο ρεύμα του «black metal» ενώ συγκροτήματα όπως οι Tristania, οι Within Temptation και οι Nightwish το συνέδεσαν με το symphonic metal.

H Sharon del Adel των Withing Temptation
Επίσης οι Veni Domine το μπόλιασαν με progressive και power metal φόρμες ενώ αργότερα το goth συνδέθηκε σε κάποιες περιπτώσεις και με το πολύ ιδιαίτερο ύφος της neofolk μουσικής σκηνής. Σήμερα το «gothic rock» και το «gothic metal» συνεχίζουν να αποτελούν ιδιαίτερες σκηνές του σκληρού ήχου με διάσημες μπάντες όπως οι Entwine, οι HIM, οι Lullacry, οι Poisonblack, οι Lacuna Coil και άλλοι.

Lacuna Coil
Αξίζει, σαφώς, να αναφέρουμε πως κατά την δεκαετία του 2000 η gothic αισθητική επηρέασε και το βραχύβιο μουσικό κίνημα των Emo. Όπως επίσης και το ότι κατά την δεκαετία του ’90 το «gothic» στοιχείο διαπότισε σε μεγάλο βαθμό την ηλεκτρονική μουσική με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί το ρεύμα του electrogoth.
Η κουλτούρα της κοινότητας των εκφραστών του Gothic
Αλήθεια, τι είναι αυτό που κάνει το gothic τόσο ξεχωριστό και το συνδέει με μουσικές τάσεις επί τριάντα χρόνια; Μα ασφαλώς η θεματολογία του. Όπως έγραψα και στην αρχή, το gothic ανάγει τις αφετηρίες του στον Ρομαντισμό και συγκεκριμένα στον «γοτθικό Ρομαντισμό», ως υποκατηγορία της φανταστικής λογοτεχνίας. Στην νεότερη έκφρασή του το «γοτθικό στοιχείο» διατηρεί ακόμη πολλές από τις ρομαντικές του καταβολές. «Tο να είσαι Goth, για μένα, είναι να βλέπεις την ομορφιά και την επικείμενη καταστροφή ταυτόχρονα. Για μένα είναι ο τελευταίος χορός καθώς οι τοίχοι γκρεμίζονται γύρω σου -(Beatgrl σε ερώτηση τι είναι για σένα το Goth)». «Είναι η ικανότητα να βρίσκεις την τέχνη εκεί που φαίνεται ότι απουσιάζει. Να βρίσκεις το φως στο σκοτάδι και να το εν αγκαλιάζεις για όλη την αξία του-(Jennifer Mason σε ερώτηση τι είναι για σένα το Goth)».
Ενδιαφέρουσα είναι και η σχέση του goth με την θεματική του θανάτου, στην οποία υπάρχει μεγάλη παρερμήνευση πολλές φορές και από τους ίδιους τους «γκοθάδες». Σε γενικές γραμμές το gothic κίνημα θέλει να εκφράσει την σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης και να εξωτερικεύσει σκέψεις που οι άνθρωποι έχουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους και φοβούνται να εκφράσουν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο θάνατος.
Ο θάνατος και η ερμηνεία του ήταν πάντα μια θεμελιώδεις αρχή για την ανθρωπότητα και συνδέθηκε με την τέχνη, τη θρησκεία και τη φιλοσοφία. Σήμερα η επαφή που έχει ο άνθρωπος με τον θάνατο είναι συνήθως μέσω της παρακολούθησης ειδήσεων, βιβλίων και ταινιών, δηλαδή έμμεση. Οι δυτικές καταναλωτικές κοινωνίες που προκρίνουν την υλική ευμάρεια, τον φιλελευθερισμό, το απτό κέδρος και τον ανθρωπισμό έχουν απωθήσει την θεματική του θανάτου, ως κάτι που σηματοδοτεί το απόλυτο τέλος ενός υλιστικού κόσμου χωρίς μεταφυσικές πίστεις. Οι άνθρωποι της εποχής μας έχουν απομακρύνει την σκέψη του θανάτου ως ενδεχόμενου, καθώς τα φάρμακα έχουν αυξήσει τον μέσο όρο ζωής και οι κίνδυνοι για την εξασφάλιση της διαβίωσης έχουν μειωθεί σε αντίθεση με ό,τι συνέβαινε σε παλαιότερες εποχές. Αλλά και στην επικρατούσα φιλοσοφία της ζωής εκείνο που σήμερα εκτιμάται είναι το απτό παρόν.

Το εξώφυλλο του Withing the Realm of A Dying Sun των Dead Can Dance
Αντίθετα, στην ρομαντική παραδοσιοκρατική αντίληψη το παρόν δεν είναι τίποτε άλλο παρά η συνέχεια του παρελθόντος και ο προπομπός του αύριο. Στα πλαίσια αυτής της σκέψης, ο θάνατος είναι η φυσική κατάληξη μιας αέναης διαδοχής. Αν η μνήμη του χθες χαθεί, το σήμερα δεν έχει νόημα και το αύριο φαντάζει άνευ προοπτικής. Σε μια γοητευτικά μακάβρια δήλωση της νεορομαντικής του φιλοσοφίας, ο Γάλλος εθνικιστής λογοτέχνης Μωρίς Μπαρρές είχε πει ότι αν δεν υπάρχουν νεκροταφεία, δεν υπάρχει έθνος. Έχει καταγραφεί σε πολλές πηγές η συνήθεια των παλαιών ρομαντικών, από τους Γερμανούς του 18ου αιώνα μέχρι τον Ίωνα Δραγούμη, να ρεμβάζουν την θέα νεκροταφείων, προκειμένου να σηματοδοτήσουν το ότι οι τόποι του θανάτου είναι συνάμα και τόποι μνήμης (τάφος-μνήμα), με την μνήμη να αποτελεί κεντρική νοητική δύναμη νοηματοδότησης των πραγμάτων.

Tα μνημεία στο Νεκροταφείο Σταλιένο της Γένοβα ενέπνευσαν τους Joy Diivison
Οι «γκοθάδες» της εποχής μας έχουν υιοθετήσει αυτή την συνήθεια στην οποία δίνουν όμως διαφορετική ερμηνεία. Το goth αναγνωρίζει την ισορροπία μεταξύ φωτός και σκότους, ζωής και θανάτου χωρίς την απομάκρυνση, άρνηση ή τον φόβο σε πολλά «αποκρουστικά» για τον μέσο άνθρωπο θέματα και έτσι εξηγείται η συνήθειά των εκφραστών του να συχνάζουν σε νεκροταφεία. Πολλοί πιστεύουν ότι το goth αντιπροσωπεύει το αναπόφευκτο του θανάτου και την ύπαρξη μιας «σκοτεινής» πλευράς στην ανθρώπινη ζωή.
Η ερωτική εμπειρία μεταξύ των gothsters είναι εξίσου «περίεργη» σε αρκετές εκδοχές της. Και τούτο γιατί δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που η «γοτθική» υπέρβαση των κοινών μέτρων της καθημερινότητας αποκτά και αισθησιακές προεκτάσεις. Εξάλλου, ακόμη και στον ανδροκρατούμενο χώρο του heavy metal το gothic παρακλάδι συγκεντρώνει μεγάλο αριθμό γυναικών.
Άρρηκτη είναι και η σχέση του gothic με το υπερφυσικό. Μολονότι κάποιοι gothsters ακολουθούν την επικρατούσα ανά χώρα θρησκεία υπάρχουν άλλοι που ακολουθούν παγανιστικές ατραπούς ή πιστεύουν στην μαγεία και στην αύρα ενώ πολλές φορές πραγματοποιούν τελετές, οι οποίες σχεδόν ποτέ δεν είναι επικίνδυνες, διότι το goth κίνημα δεν απαρτίζεται από ανθρώπους που χρησιμοποιούν βία. Αρκετοί gothsters δείχνουν ενδιαφέρον για την λατρεία σκοτεινών θεοτήτων της ευρωπαϊκής παράδοσης, όπως είναι η «μεγάλη μητέρα θεά» και ο «κερατοφόρος θεός» και πολλές φορές υπάρχει η λανθασμένη ταύτισή τους με τον Σατανά και τη Λιλλάκε (η αλλιώς Λίλιθ). Ωστόσο, θα έλεγε κανείς ότι η όλη σχέση έχει μάλλον πολιτιστικά και αισθητικά γνωρίσματα κι όχι αληθινό θρησκευτικό υπόβαθρο. Πρόκειται για μια ακόμη αισθητική διερεύνηση πεδίων με σκοτεινή αισθητική, για καλλιτεχνική πράξη δηλαδή και όχι για αληθινή θρησκευτική τάση.

Oι Faith & the Muse εμπνέονται από την Ιρλανδική και Ουαλλική μυθολογία
Δυστυχώς ενώ η «γοτθική κουλτούρα» είναι ιστορικά συνδεμένη με τον Ρομαντισμό και τον πολιτικό Ρομαντισμό, τα άτομα που εκφράζουν την σύγχρονη «goth» εκδοχή της συνήθως προσανατολίζονται ιδεολογικά σε φιλελεύθερες κατευθύνσεις. Η αισθητική ακρότητα του goth μάλλον συνοδεύεται αντιφατικά από political correct ιδέες. Ενδεχομένως να συμβαίνει αυτό λόγω του ότι κατά καιρούς οι gothsters έχουν δεχτεί «ρατσιστικές» επιθέσεις για την εμφάνιση και την κουλτούρα τους αλλά και γιατί οι περισσότεροι είναι απλώς έφηβοι που αδυνατούν να διακρίνουν την αληθινά ανατρεπτική ουσία του Ρομαντισμού από τις προσφερόμενες –δήθεν αντισυστημικές ή επαναστατικές- ελευθεριακές εκφράσεις του συρμού. Τούτο έχει φέρει συχνά την goth κοινότητα κοντά σε queer, lgbt και αντιρατσιστικές οργανώσεις, κάτι που σε αρκετές εκδοχές του καταλήγει να είναι εντελώς αντίθετο με την όλη ιδέα του Ρομαντισμού αλλά και με την ίδια την «γοτθική» αισθητική. Φαίνεται πως η συστημική αφήγηση της εξουσιαστικής δομής του μοντέρνου κόσμου, σε συνδυασμό με τις συνθήκες των αστικών κοινωνιών κατάφεραν να αλώσουν ένα αγνό ρομαντικό πολιτιστικό κίνημα.. Μια ακόμα προσπάθεια των απανταχού ρομαντικών έπεσε στο κενό. Ως πότε ακόμα…
Αναδημοσίευση από το περιοδικό «Φανταστική Λογοτεχνία»