Photograph: Dezo Hoffman/Rex/Shutterstock
του Τάκη Χιωτακάκου, τζαζ μουσικού
Την ίδια μέρα που «έφυγε» ο Διονύσιος Σολωμός, ο Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι) και ο Bill Haley (Μπιλ Χάλεϋ), στις 9 Φεβρουαρίου, αποχαιρέτησε τον μάταιο τούτο κόσμο και μία εξέχουσα μορφή της σύγχρονης Jazz σκηνής, ο πιανίστας Chick Corea (Τσικ Κορία). Στα 79 του χρόνια, κτυπημένος από μιά σπάνια μορφή καρκίνου που ανακαλύφθηκε μόλις πρόσφατα, άφησε πίσω του ένα μοναδικό συνθετικό έργο, που χαρακτηρίζεται από κορυφαίου επιπέδου δεξιοτεχνία, φαντασία, πρωτοτυπία και χειμαρρώδη δημιουργικότητα.
Υπήρξε ένας μεγαλοφυής καλλιτέχνης με ρίζες στην Κλασσική Μουσική, ο οποίος δημιούργησε «γέφυρες» προς διάφορες εκφάνσεις της σύγχρονης Jazz και του αυτοσχεδιασμού, κινούμενος με χαρακτηριστική άνεση και εφευρετικότητα στους χώρους της Latin Jazz, της Fusion και της Avant-Garde.
Ιδιαίτερα αγαπητός σε μία ευρεία γκάμα ακροατηρίων, παρέμεινε πάντα απλός και σεμνός στην επικοινωνία του με το κοινό. Οι συνθέσεις και οι ενορχηστρώσεις του ενέπνευσαν εκατομμύρια μουσικούς και σπουδαστές ωδείων σε όλο τον κόσμο. Δίδαξε με απαράμιλλο ύφος αρκετές τεχνικές αυτοσχεδιασμού, αρκετές από τις οποίες αποτελούσαν δικές του επινοήσεις – τόσο σε ειδικά master classes, όσο και μέσα από τη δημιουργία πληθώρας εκπαιδευτικών οπτικοακουστικών μέσων.
Ο Chick Corea και ο Μηνάς Αλεξιάδης το 1980 στο Τζαζ Κλαμπ του Μπαράκου στην Πλάκα
Η εναλλακτική αρμονία και οι αυτοσχεδιαστικές καινοτομίες που εισήγαγε στη μουσική, σε συνδυασμό με την εκτελεστική του δεινότητα και την δημιουργία πολύ προχωρημένων μουσικών σχημάτων (ανεξάρτητα από την εποχή), απαρτίζουν τα στοιχεία εκείνα που τον καθιστούν μία από τις κορυφαίες μουσικές μορφές του αιώνα.
Ξεκίνησε την πορεία του δίπλα σοτυς Stan Getz (Σταν Γκετζ) και Herbie Mann (Χέρμπι Μαν), ενσωματώθηκε στην μπάντα του Miles Davis (Μάϊλς Ντέϊβις) και έπαιξε δίπλα στους Steve Grossman (Στηβ Γκρόσμαν), Keith Jarrett (Κηθ Τζάρετ), Dave Holland (Ντέϊβ Χόλλαντ), Airto Moreira (Άϊρτο Μορέϊρα), και Jack DeJohnette (Τζακ ΝτεΤζονέτ). Σχημάτισε το εκπληκτικό συγκρότημα Return to Forever, μαζί με τον κιθαρίστα Al Di Meola (Αλ Ντι Μέολα), τον μπασίστα Stanley Clark (Στάνλεϋ Κλαρκ) και τον ντράμερ Lenny White (Λένυ Γουάϊτ).
Την δεκαετία του ’80, κανείς δεν περίμενε ότι ύστερα από τους Return to Forever, είχε έρθει η στιγμή της δημιουργίας, υπό την καθοδήγησή του, δύο άλλων τόσο επιτυχημένων συγκροτημάτων, τους “The Chick Corea Electric Band” και “The Chick Corea Acoustic Band”. Εκεί, έλαμψε το άστρο του μπασίστα John Patitucci (Τζον Πατιτούτσι), του ντράμερ Dave Weckl (Ντέϊβ Γουέκλ) και ασφαλώς των μεγάλων κιθαριστών Scott Henderson (Σκοτ Χέντερσον), Carlos Rios (Κάρλος Ρίος) και Frank Gambale (Φρανκ Γκαμπάλε).
Οι τζαζ ροκ ημέρες των Return to Forever: O Chick Corea ανάμεσα στον κιθαρίστα Al Di Meola ,τον ντράμερ Lenny White και τον μπασίστα Stanley Clarke
Tι να πρωτοπεί κανείς για το έργο του… Δεν είναι καθόλου εύκολο να ξεχωρίσει κανείς κάτι, ανάμεσα σε τόσα καταπληκτικά solo albums και τόσες κορυφαίες συνεργασίες, όπως π.χ. αυτή με τον Gary Burton. Υπάρχουν βέβαια τα αγαπημένα “Is” και “Circling In”, τα περίφημα “Piano Improvisations” vol.1 και vol.2, το “Crystal Silence” και το “The Leprechaun”στην δισκογραφική εταιρία ECM, το πασίγνωστο και πολυαγαπημένο “My Spanish Heart”, όπως και το (απίστευτο εκτελεστικά) “Romantic Warrior”, με τους Return to Forever.
Να μην παραλείψουμε τις εξαιρετικές ηχογραφήσεις του στην GRP Records, ιδιαίτερα τα δημοφιλή “The Chick Corea Electric Band” και “Inside Out”, καθώς και το ανεπανάληπτο “Like Minds” με την συμμετοχή των Pat Metheny, Roy Haynes και Dave Holland.
Ασφαλώς, υπάρχει και ο τελευταίος του δίσκος με τίτλο “Play” (2020), αλλά και το “Antidote” του 2019, το οποίο του χάρισε και το 23ο Grammy Award (βραβείο Γκράμμυ για “Best Latin Jazz Album”). Σημειώνουμε ότι είναι ένας από τους ελάχιστους καλλιτέχνες που έχει στο ενεργητικό του περισσότερες από 65 υποψηφιότητες στην ιστορία του θεσμού.
Διαθέτοντας κλασσική παιδεία, ήταν επόμενο για το concert piano να πρωτοστατήσει ως βάση διαμόρφωσης του προσωπικού του ήχου. Κτίζοντας πάνω σε αυτό, πρόσθεσε τα υπέροχα ηχοχρώματα του ηλεκτρικού πιάνου Fender Rhodes, που ανέδειξαν πολλές από τις συνθέσεις του. Πολύ συχνά χρησιμοποιούσε και ορισμένα από τα πρώτα ψηφιακά και θρυλικά synthesizers (συνθετητές), όπως τα Synclavier, CMI Fairlight και λίγο αργότερα το Yamaha DX-7. Θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρουμε το αναλογικό synthesizer “Minimoog” της εταιρίας Moog. Η χρήση του “pitch wheel” για την δυναμική αλλοίωση της συχνότητας των φθόγγων που έπαιζε, είναι και αυτό ένα «σήμα κατατεθέν» του ήχου του Chick Corea. Τέλος, δεν θα ξεχάσουμε τα όμορφα ηχητικά περάσματα που δημιουργούσε με τη χρήση των αναλογικών, χειροποίητων επεξεργαστών σήματος Ring Modulator και Phaser, επίσης της εταιρίας Moog.
Πως να πούμε «αντίο» στον Armando Anthony “Chick” Corea, όταν γνωρίζουμε ότι η ακρόαση και η μελέτη του ζωντανού έργου του θα μας κάνει να ξεχνάμε την απώλειά του. Ευχαριστούμε, Chick. Καλό ταξίδι…
