Επιμέλεια- Μετάφραση: Γιώργος Πισσαλίδης
Central photo credit: Andor D. Heller
Ηungarian News Agency
Έκλεισαν χθες στις 23 Οκτωβρίου, 65 χρόνια από την Ουγγρική Επανάσταση του 1956, ένα κίνημα ελευθερίας που εναντιώθηκε στην κατοχή της χώρας από την Σοβιετική Ένωση και τις πολιτικές του ΚΚ. Ενώ η συντριβή του, έκανε πολλούς αριστερούς διανοούμενους της Δύσης να ανανήψουν η να δούν διαφορετικά την ιδεολογία τους.
Ο σημαντικότερος από αυτούς είναι για μας ο υπαρξιστής φιλόσοφος και λογοτέχνης Αλμπέρ Καμύ, ο οποίος είχε σπάσει τους δεσμούς του με την φιλο-σοβιετική Γαλλική Αριστερά πολύ πριν ξεσπάσει η Ουγγρική Επανάσταση.
Υπενθυμίζουμε ότι ο Kαμύ, παρόλο που δεν ήταν Μαρξιστής, το 1935 έγινε μέλος του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος για να πολεμήσει τις ανισότητες ανάμεσα στους Ευρωπαίους και τους Αλγερινούς. Την επόμενη χρονιά παραιτήθηκε από το κόμμα και μπήκε στις γραμμές του Αλγερινού Κομμουνιστικού Κόμματος, μόνο για να διαγραφεί από αυτό γιατί δεν υπάκουγε στις γραμμές του κόμματος.
Στο βιβλίο του “Ο Επαναστατημένος Άνθρωπος”, ο Καμύ θεωρούσε τόσο την Μπολσεβίκικη, όσο και την Εθνικοσοσιαλιστική Επανάσταση ως μέρος του μηδενισμού που συνεχίζει να γκρεμίζει τον Δυτικό κόσμο. Σύμφωνα με τον Καμύ, αυτές δεν αναγνώριζαν όρια, “τα οποία αποτελούν την πραγματική φύση της επανάστασης”, έτσι οι δύο επαναστάσεις κατέληξαν σε μαζικές σφαγές και ένα σύμπαν στρατοπέδων συγκεντρώσεων.
Ως πρώην κομμουνιστής, ο Καμύ υπήρξε από τους λίγους διανοούμενους της Ευρώπης, ο οποίος είχε υποστηρίξει την Ουγγρική Επανάσταση ήδη από την αρχή. Θεωρούσε δε ότι ήταν το καθεστως του Γιάνος Κάνταρ και κατά συνέπεια οι Σοβιετικοί μέντορες του, που αποτελούσαν την αντεπανάσταση και όχι το καθεστώς του Ίμρε Νάγκυ. Το 1957, ένα χρόνο μετά το ξέσπασμα της Ουγγρικής Επανάστασης , ο Καμύ έγραφε ένα κείμενο με τίτλο “Το αίμα των Ούγγρων” που βοήθησε πολλούς στην Δύση να καταλάβουν το πραγματικό νόημα της Ουγγρικής Επανάστασης
Εμείς είμαστε περήφανοι που πρώτοι στην Ελλάδα το δημοσιεύουμε μεταφρασμένο
“Το αίμα των Ούγγρων” του Αλμπέρ Καμύ
Δεν είμαι ένας από αυτούς που επιθυμούν να δουν τον λαό της Ουγγαρίας να παίρνει τα όπλα ακόμα μια φορά στην διάρκεια μιας εξέγερσης όντας σίγουροι ότι θα συντριβούν, μπροστά στα μάτια των εθνών του κόσμου που δεν θα χειροκροτήσει ούτε θα χύσει ενάρετα δάκρυα, αλλά που θα επέστρεφαν δίπλα στην φωτιά φορώντας τις παντόφλες τους, όπως θα έκανε ένα πλήθος οπαδών ποδοσφαίρου ένα κυριακάτικο απόγευμα μετά τον τελικό ποδοσφαίρου.
Υπάρχουν ήδη τόσοι νεκροί και δεν μπορούμε να είμαστε φειδωλοί με τίποτα άλλο από το δικό μας αίμα. Το αίμα της Ουγγαρίας έχει αναδυθεί ξανά ως πολύ πολύτιμο για την Ευρώπη και την ελευθερία ώστε να μην το ζηλεύουμε ως την τελευταία σταγόνα.
Αλλά δεν είμαι από αυτούς που σκέφτονται ότι μπορεί να υπάρξει συμβιβασμός, ακόμα και με αίσθηση της παραίτησης, ακόμα και ως προσωρινός με ένα καθεστώς τρόμου, το οποίο έχει τέτοιο δικαίωμα να αποκαλείται σοσιαλιστικό, όσο οι εκτελεστές της Ιεράς Εξέτασης είχαν το δικαίωμα να αποκαλούνται Χριστιανοί.
Και σε αυτήν την επέτειο της ελευθερίας, ελπίζω με όλη την καρδιά μου ότι η σιωπηλή αντίσταση του λαού της Ουγγαρίας θα παραμείνει ζωντανή , θα γίνει δυνατότερη και θα ενισχυθεί από όλες τις φωνές που θα εγερθούν υπέρ του και θα προσκαλέσει την ομόφωνη παγκόσμια γνώμη να μποϋκοτάρει τους καταπιεστές του.
Και αν η παγκόσμια γνώμη είναι τόσο αδύναμη η εγωίστρια για να αποδώσει δικαιοσύνη σε ένα μαρτυρικό λαό και αν οι φωνές μας είναι τόσο αδύνατες, ελπίζω ότι η αντίσταση της Ουγγαρίας θα διαρκέσει μέχρι που το αντεπαναστατικό Κράτος καταρρεύσει παντού στην Ανατολική Ευρώπη κάτω από το βάρος των ψευδών του και των αντιθέσεων του.
Η Ουγγαρία κατακτημένη και αλυσοδεμένη έχει κάνει περισσότερα για την ελευθερία και την δικαιοσύνη από οποιονδήποτε άλλο λαό τα τελευταία 20 χρόνια. Αλλά για αυτό το μάθημα να διαδοθεί και να πείσει αυτούς αυτούς που στην Δύση κλείνουν τα μάτια τους και τα αυτιά τους, ήταν αναγκαίο για τον λαό της Ουγγαρίας να χύσει τόσο αίμα, το οποίο ξεραίνεται στις αναμνήσεις μας. Και αυτό δεν είναι παρηγοριά για εμάς.
Μέσα στην απομόνωση της Ευρώπης σήμερα, έχουμε μόνο ένα τρόπο να είμαστε ειλικρινείς απέναντι στην Ουγγαρία. Και αυτό είναι ποτέ να μην προδώσουμε , εμείς οι ίδιοι και ο κόσμος παντού, αυτό για το οποίο πέθαναν οι Ούγγροι ήρωες, ποτέ να μην αποδεχθούμε ακόμα και έμμεσα, εμείς οι ίδιοι και ο υπόλοιπος κόσμος, αυτούς που τους άφησαν.
Ουγγρικό γραμματόσημο εις μνήμη της Ουγγρικής Επανάστασης του 1956
Θα ήταν όντως δύσκολο να αποδειχθούμε ισάξιοι τέτοιων θυσιών. Αλλά μπορούμε να προσπαθήσουμε να είμαστε, με το να ενώσουμε επιτέλους την Ευρώπη, να ξεχάσουμε τις διαμάχες μας, να διορθώσουμε τα λάθη μας να αυξήσουμε την δημιουργικότητα και την αλληλεγγύη μας. Έχουμε πίστη στο γεγονός ότι παράλληλα με τις δυνάμεις της καταπίεσης και του θανάτου, οι οποίες σκοτεινιάζουν την ιστορία μας , μια δύναμη πειθούς και ζωής, ένα τεράστιο κίνημα χειραφέτησης, το οποίο είναι κουλτούρα και το οποίο γεννιέται από την ελευθερία για δημιουργία και ελευθερία για δουλειά γίνεται όλο και περισσότερο δημοφιλές.
Αυτοί οι εργάτες και διανοούμενοι της Ουγγαρίας, δίπλα στους οποίους στεκόμαστε με μια θλίψη που μας κάνει να μην μπορουμε να κάνουμε τίποτα, το κατανόησαν και μας έκαναν να το καταλάβουμε με τον ακλύτερο τρόπο. Για αυτό αν η δυσφορία τους γίνεται δικιά μας, τότε και η ελπίδα τους γίνεται δικιάς μας. Παρά την μιζέρια τους, τις αλυσίδες τους και την εξορία τους, μας άφησαν μια ένδοξη κληρονομιά, στην οποία πρέπει να φανούμε αντάξιοι: μια ελευθερία, την οποία εμείς δεν κερδίσαμε, αλλά μέσα σε μια μόνο μέρα μας την έδωσαν πίσω.
Αλμπέρτ Καμύ
23 Οκτωβρίου 1957.
