ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΑΡΘΡΑ

Δεν βρέθηκαν άρθρα

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Ακολουθήστε μας:
17 February, 2025
ΚεντρικήΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣΈνας συγγραφέας αστυνομικών ιστοριών γράφει για την “Τσάινατάουν”

Ένας συγγραφέας αστυνομικών ιστοριών γράφει για την “Τσάινατάουν”

του  Γιώργου Σταφυλά 

Oποιος εχει δει το “Τσαινατάουν” του Πολάνσκι θα πρέπει να του άφησε ανάμεικτα αισθήματα. Ναι μεν ατμοσφαιρικό αστυνομικό που πιάνει το “φήλινγκ” της δεκαετίας του 30 με τον Νίκολσον σε ρόλο αλα Φίλιπ Μάρλοου ( μαλλον δεν ηταν τυχαιο οτι ο Πολάνσκι τον έκανε να εχει δουλέψει για τον τοπικό εισαγγελέα όπως ακριβώς ο διάσημος ντεντέκτιβ του Ρέημοντ Τσάντλερ) με Φαίη Νταναγουαίη μυστηριώδη και πανεμορφη, με όλα τα στοιχεια πολιτικής διαφθοράς, που ειναι κλασικά στις ταινίες και τα βιβλία του είδους με την ατμόσφαιρα των ηλιόλουστων σκονισμένων δρόμων του LA να ζωντανεύει υποβοηθούμενη και απο την πολυ καλή τζαζ μουσική αλλα…

Νομίζω οτι σεναριογραφος και σκηνοθέτης κατέστρεψαν την ταινία γυρίζοντας την στο τέλος σε ρομάντζο αφήνοντας δε και κάμποσα αναπάντητα ερωτήματα γιατι μάλλον και οι ίδιοι ειχαν μπερδευτει απο τις τρίπλες τους.

Η ταινία αρχίζει με μια γυναίκα, που αναθέτει στον ντεντέκτι Γκίτις ( Τζακ Νίκολσον) μια υποθεση παρακολουθησης του άπιστου συζύγου της. Στην πορεία αποδικνύεται πως η γυναίκα δεν ηταν ποτε πραγματικη συζυγος του τυπου που πρακολουθείτο. Ο τυπος δολοφονείται και αρχίζει να ξετυλίγεται ενα κουβάρι διαφθορας, η οποία εχει να κάνει με την ύδρευση της περιοχής και την αγορά μεγάλων εκτάσεων γης. Κι ενω σκόπίμα ο Πολάνσκι αφήνει να εννοηθεί ότι η μυστηριώδης κυρία Μάλρεϋ εχει κάποια σχέση με την δολοφονία του συζύγου της στο τέλος το γυρίζει και την κάνει μια πληγωμενη παιδούλα που βιάστηκε από τον πατέρα της.

Επιπλέον το όλο σκηνικό με την ψευτικη κυριά Μάλρεϋ της εισαγωγής δεν εξηγείται ποτέ και ο θεατής δεν μαθαίνε ποτέ ποιος της ανέθεσε την αποστολή εκείνη. Σε κάποια φάση την σκοτώνουν, αλλα και πάλι δεν μας εξηγείται ποιος το έκανε και γιατί. Εντάξει το εύρημα με τα γυαλιά στην πισίνα που όλως τυχαίως εχουν πέσει απο τον δολοφόνο, αυτο το ανεχόμαστε γιατι μιλάμε για μια εποχή που δεν υπάρχουν κάμερες, dna και αλλα τετοια και κάπως πρέπει να πιαστει ο ένοχος. Εντάξει, αυτο ειναι κάτι ανεκτό και σύνηθες σε δεκάδες αστυνομικές ιστορίες, ωστόσο εκτιμω οτι το σεναριο δεν ηταν συνεπές με τον εαυτό του από την αρχή μέχρι το τέλος.

Πιο σωστό θα ηταν αν η Φαίη Ντάναγουει, η μυστηριώδης κυρία Μάλρεϋ, να  είχε δολοφονήσει η ίδια η με συνεργους της τον γέρο άντρα της τον οποίο θα μπορουσε κάλλιστα να απατά με κάποον μεγαλοϊδιοκτήτη διεφθαρμένο (ακομα και τον Τζων Χιούστον). Τα λεφτά και το σέξ θα ηταν άριστο κίνητρο και θα ταίριαζε πολυ καλύτερα με το μυστηριώδες προφιλ της γυναίκας – δηλητήριο που χτιζει ο Πολάνσκι απο την αρχή μεχρι και κοντα στο τέλος της ταινίας.

Επίσης η ψεύτικη Μάλρεϋ της αρχής της ταινίας θα στεκόταν μονο ως σκόπιμη παραπλάνηση βάσει σχεδίου της αληθινής Μάλρει προκειμένου να στρέψει τις υποψίες των αρχών στις ασωτιες του συζύγου της. Και η μικρούλα που ενω σε ολοκληρη την ταινία υποθέτουμε οτι ηταν γκόμενα του Μάλρει και στο τέλος ανακαλύπτουμε πως ηταν κάτι άλλο, θα έπρεπε να παραμείνει ερωμένη του Μάλρεϋ.

Συμπέρασματικα θα μπορούσα να πω οτι η ταινία ηταν πολυ ωραία, αλλα το τέλος της κακό. Και αυτο θα μπορούσε να ειναι ενα καλό μάθημα και για όσους γραφουμε. Δεν χρειάζεται πάντα να υπάρχει ανατροπή στο τελος. Νομίζουμε ότι μονο ετσι κρατάμε τον αναγνώστη σε εγρήγορση; Λάθος κάνουν όσοι το πιστεύουν αυτό. Ανατροπές που ειναι σαν να βγάζει κάποιος μαγικά εναν λαγό από το καπέλο ειναι καλύτερα να μην γίνονται. Δεν ειναι απαραίτητο να πουλάμε πνεύμα η εξυπνάδα στον αναγνωστη . Καμιά φορά το απλό τελος χωρίς ανατροπή, το αναμενόμενο, ειναι καλύτερο οταν είναι συνεπές με την εξέλιξη της υπόθεσης…

Μοιραστείτε