Η επιτυχία μετριέται γλυκότερη
από εκείνους που δεν πετυχαίνουν.
Η κατανόηση ενός νέκταρ
Απαιτεί τη μεγαλύτερη ανάγκη.
Κανένας από τους νικητές
που πήραν την σημαία σήμερα
Δεν μπορεί να πει τον ορισμό,
τόσο ξεκάθαρο, της νίκης,
Όσο αυτός, που ηττημένος, πεθαίνει,
Στου οποίου το απαγορευμένο αυτί
Ο μακρινός ήχος του θριάμβου
ξεσπά, αγωνιώδης και καθαρός.
Η Έμιλι Ντίκινσον που γεννήθηκε στις 10 Δεκεμβρίου 1830 θεωρείται, μαζί με τον Ουώλτ Ουίτμαν, από τους πιο αναγνωρισμένους και αντιπροσωπευτικούς Αμερικανούς ποιητές του 19ου αιώνα. Και αυτό παρόλο που στην διάρκεια της ζωής της μόνο πέντε ποιήματα δημοσιεύθηκαν, και από αυτά τα τρία ήταν ανώνυμα.
Στο ποίημα “Η επιτυχία μετριέται πιο γλυκιά “ η Ντίκινσον υποστηρίζει ότι αυτή η “επιτυχία” είναι πιο πολύτιμη για αυτούς που την έχουν λιγότερο. Με αυτήν την έννοια, η επιτυχία είναι ένα παράδοξο: όσο πιο πετυχημένος είσαι, τόσο λιγότερο εκτιμά αυτήν την επιτυχία και το αντίστροφο. Έτσι, η επιθυμία για επιτυχία είναι δυνατότερη σε αυτούς που την χρειάζονται περισσότερο- όπως ο στρατιώτης που αργοπεθαίνει και που μπορεί να ακούσει τον εορτασμό των αντιπάλων. Ενώ η σχέτιση της μέλισσας με το νέκταρ και την επιτυχία στην πρώτη στροφή σημαίνει ότι αυτό το αίσθημα είναι αναποφευκτο μέρος της Φύσης.
Και στις δύο περιπτώσεις η επιτυχία ταυτίζεται με κάτι πέρα από τα συνηθισμένα. Στην πρώτη με το νέκταρ των Θεών, όπως το βρίσκουμε στην Ελληνική μυθολογία, ενώ στην δεύτερη το μωβ χρωμα των νικητών (purple host) είναι το χρώμα των Αυτοκρατόρων.
Όμως η κεντρική ιδέα του ποιήματος δεν μοιάζει να περιορίζεται στα συγκεκριμένα παραδείγματα που μας δίνει η Ντίκινσον, αλλά μπορεί και να ταιριάζει στην αγωνία ενός έρωτα δίχως ανταπόκριση η σε μια ομάδα που χάνει του τουρνουά η πρωτάθλημα το οποίο ονειρευόταν να κερδίσει. Άνθρωποι που δεν έχουν κάτι, τόσο το θέλουν πιο πολύ. Και όσο περισσότερο αυτό γίνεται μέρος της καθημερινότητας μας – είτε είναι μάχη, έρωτας, καρριέρα η οτιδήποτε άλλο, τόσο λιγότερο αυτό έχει νόημα. (Άβαλον των τεχνών)
